حسن التعهد في أحاديث التسمية في التشهد
حسن التعهد في أحاديث التسمية في التشهد، اثر جلال‌الدین سیوطی (متوفی 911ق)، رساله‌ای است کوچک و مختصر پیرامون روایاتی که صحت تسمیه (بسم الله و بالله و...) را در ابتدای تشهد، تأیید می‌کنند. این کتاب با تحقیق احمد عبدالله باجور منتشر شده است.
| حسن التعهد في أحاديث التسمية في التشهد | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر (نويسنده) باجور، احمد عبد الله (مصحح) |
| ناشر | الدار المصرية اللبنانية |
| مکان نشر | مصر - قاهره |
| سال نشر | 1417ق - 1996م |
| چاپ | 1 |
| شابک | 977-270-279-7 |
| موضوع | تشهد - نماز - احادیث اهل سنت - قرن 9ق. - احادیث احکام - قرن 9ق. |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 5ح2ب 186/4 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
تألیفات فراوانی به سیوطی نسبت داده شده است که بسیاری از آنها، نوشته او نیست، اما شواهدی چند، صحت انتساب این اثر به او را تأیید می‌کند که عبارتند از: ذکر آن توسط نویسندگان «كشف الظنون»، «هدية العارفین» و «عقود الجواهر» در زمره آثار سیوطی، وجود نسخه‌ای از آن در دارالکتب المصریه و وضوح اسم کتاب در نسخه خطی آن[۱].
موضوع احادیث مندرج در کتاب که هشت عدد می‌باشد، همگی حول آغاز تشهد با تسمیه است. این در حالی است که اکثر علمای اهل سنت، معتقدند که گفتن بسمله در تشهد مطلوب نبوده و شافعی نیز به دلیل عدم ثبوت آن در روایات، آن را ذکر نکرده است و ابوحامد بسمله را فقط از حضرت علی(ع) و ابن عمر نقل نموده و هیچ فقیه دیگری آن را نقل نکرده است[۲].
در خاتمه کتاب، صحیح‌ترین صیغه‌های تشهد که در کتب سنت آمده، با توضیح و اشاره به آن حدیثی که ثبوتش بیشتر است (حدیث ابن مسعود) و آن حدیثی که لفظ و موافقتش با قرآن فزون‌تر است (حدیث ابن عباس)، ذکر گردیده است[۳]. این در حالی است که مسلمان هر تشهدی را که بگوید، کافی است، هرچند صیغه بعضی از روایات با هم فرق داشته باشد و این امر چنان‌که بیهقی در «السنن الكبری» (كتاب الصلاة) باب «التوسع في الأخذ بجميع ما روينا في التشهد...»، نقل نموده، ضرری ندارد[۴].
سیوطی فقط به ذکر روایات همراه با سلسله راویان آنها اکتفا نموده و توضیح یا تشریح خاصی برای آنها، ارائه نکرده است.
پاره‌ای از اقدامات تحقیقی صورت‌گرفته در کتاب عبارتند از: مقابله نسخ خطی مختلف کتاب، ضبط متن بر اساس قواعد لغت، شماره‌گذاری احادیث به‌منظور تسهیل در دسترسی به آنها، ارائه شرح حال برای تمامی اعلام مذکور در کتاب، اعم از صحابی و غیر آن، انتساب آیات مذکور به سوره‌ها و اشاره به شماره آیات، تخریج احادیث و اقوال علما از منابع معتبر و...[۵].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه محقق.