۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - '« ' به '«'
جز (جایگزینی متن - ' »' به '»') |
جز (جایگزینی متن - '« ' به '«') |
||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
با اين كه اين مورخ كوشيده است تا ضعف روميان را ظاهر نسازد، در چندين مورد از انضباط و ايستادگى سربازان ايران ستايش كرده و نوشته است؛ سرباز ايرانى بدون تصميم فرمانده خود، محال است دست به عقب نشينى و فرار بزند. وى درباره تاكتيك واحدهاى ارتش ايران نوشته است كه ايرانيان تلاش مى‌كنند كه ميدان جنگ را گسترده كنند. آنان پيادگان را در دسته‌هاى كوچك در سنگرها مستقر مى‌كنند و سواران نيز در دسته‌هاى كوچك و متعدد مى‌كوشند كه سرباز طرف ديگر را به كمينگاه پيادگان بكشانند و در دست آنان رها سازند. روميان از اين تاكيتيك بيزارند و اصولا از ميدان جنگ كه گستردگى زياد داشته باشد، واهمه دارند و.... | با اين كه اين مورخ كوشيده است تا ضعف روميان را ظاهر نسازد، در چندين مورد از انضباط و ايستادگى سربازان ايران ستايش كرده و نوشته است؛ سرباز ايرانى بدون تصميم فرمانده خود، محال است دست به عقب نشينى و فرار بزند. وى درباره تاكتيك واحدهاى ارتش ايران نوشته است كه ايرانيان تلاش مى‌كنند كه ميدان جنگ را گسترده كنند. آنان پيادگان را در دسته‌هاى كوچك در سنگرها مستقر مى‌كنند و سواران نيز در دسته‌هاى كوچك و متعدد مى‌كوشند كه سرباز طرف ديگر را به كمينگاه پيادگان بكشانند و در دست آنان رها سازند. روميان از اين تاكيتيك بيزارند و اصولا از ميدان جنگ كه گستردگى زياد داشته باشد، واهمه دارند و.... | ||
پروكوپيوس تاريخ جنگ‌ها را به سبك توسيديدس نوشته است تا هرودوت اين مورخ قسمت‌هايى از يادداشت‌هاى روزانه و خاطرات شخصى كه آن‌ها را بدون رعايت ملاحظات تهيه كرده، در كتاب ديگرش تحت عنوان | پروكوپيوس تاريخ جنگ‌ها را به سبك توسيديدس نوشته است تا هرودوت اين مورخ قسمت‌هايى از يادداشت‌هاى روزانه و خاطرات شخصى كه آن‌ها را بدون رعايت ملاحظات تهيه كرده، در كتاب ديگرش تحت عنوان «تاريخ محرمانه» نقل كرده است. نوشته‌هاى اين مورخ به زبان يونانى است. | ||
مولف در اين كتاب درباره چند پادشاه ساسانى سخن به ميان آورده و بزرگوارى و كرامت اخلاقى و قدرت و نيرومندى بعضى از اين پادشاهان را به نحو بسيار گويائى باز مى‌گويد و ايرانيان را غير مستقيم مى‌ستايد. | مولف در اين كتاب درباره چند پادشاه ساسانى سخن به ميان آورده و بزرگوارى و كرامت اخلاقى و قدرت و نيرومندى بعضى از اين پادشاهان را به نحو بسيار گويائى باز مى‌گويد و ايرانيان را غير مستقيم مى‌ستايد. | ||