۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
تاریخ ادبیات در ایران و در قلمرو زبان پارسی (صفا) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۶ آوریل ۲۰۱۷، ساعت ۱۴:۰۳
، ۶ آوریل ۲۰۱۷جایگزینی متن - 'در باره' به 'درباره'
جز (جایگزینی متن - 'در باره' به 'درباره') |
|||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
مورخ ادبى، ناگزير بايد «ادبيات» را به‌روشنى تعريف كند تا قلمرو كارش را بشناسد و آشكار سازد كه كدام متن ادبيات است و كدام يك ادبيات نيست. هر يك از كتاب‌هاى تاريخ ادبيات، ديدگاه نويسنده را | مورخ ادبى، ناگزير بايد «ادبيات» را به‌روشنى تعريف كند تا قلمرو كارش را بشناسد و آشكار سازد كه كدام متن ادبيات است و كدام يك ادبيات نيست. هر يك از كتاب‌هاى تاريخ ادبيات، ديدگاه نويسنده را درباره چيستى ادبيات مى‌نمايد. مورخان ادبى ايران، كمابيش همه آثار مكتوب تمدن فارسى زبانان را در جرگه ادب گنجانده و كتيبه‌ها، نوشته‌هاى علمى، تاريخى، جغرافيايى، رسائل دينى، مذهبى و... را ادبيات شمرده‌اند. [[صفا، ذبیح الله|ذبيح الله صفا]]، هرمان اته و [[همایی، جلال‌الدین|استاد همايى]] بر اين شيوه به نوشتن تاريخ ادبيات دست زدند. | ||
زبانِ كتاب صفا، كمابيش يك دست و در همه جا علمى و پخته است و از سنت‌هاى ادبى فارسى زبانان پيشين وام مى‌كند. اين ويژگى اخير در نظر برخى از خوانندگان، دور از ذهن و غريب نموده و عيب آن شمرده شده است. جلد اول كتاب با عنوان «تاريخ ادبيات در ايران، از آغاز عهد اسلامى تا دوره سلجوقى» در 716 صفحه، جلد دومش (از ميانه قرن پنجم تا آغاز قرن هفتم)، در سال 1334 و جلد سوم آن در دو بخش (از اوايل قرن هفتم تا پايان قرن هشتم)، در سال‌هاى 1351 و 1352، جلد چهارم (از پايان قرن هشتم تا اوايل قرن دهم) در سال 1356 و جلد پنجم (از آغاز سده دهم تا ميانه سده دوازدهم)، در سه بخش در سال‌هاى 1362، 1364 و 1370 منتشر شد. | زبانِ كتاب صفا، كمابيش يك دست و در همه جا علمى و پخته است و از سنت‌هاى ادبى فارسى زبانان پيشين وام مى‌كند. اين ويژگى اخير در نظر برخى از خوانندگان، دور از ذهن و غريب نموده و عيب آن شمرده شده است. جلد اول كتاب با عنوان «تاريخ ادبيات در ايران، از آغاز عهد اسلامى تا دوره سلجوقى» در 716 صفحه، جلد دومش (از ميانه قرن پنجم تا آغاز قرن هفتم)، در سال 1334 و جلد سوم آن در دو بخش (از اوايل قرن هفتم تا پايان قرن هشتم)، در سال‌هاى 1351 و 1352، جلد چهارم (از پايان قرن هشتم تا اوايل قرن دهم) در سال 1356 و جلد پنجم (از آغاز سده دهم تا ميانه سده دوازدهم)، در سه بخش در سال‌هاى 1362، 1364 و 1370 منتشر شد. | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
ذوق تذكره نويسان ايرانى، در حوزه نقد و داورى ادبى، در ديدگاه‌هاى خاور شناسان و مورخان ادبى ايرانى نيز بسيار تأثير گذارده است و حتى نويسنده اين كتاب كه خود از متأخران فن تاريخ ادبيات به شمار مى‌رود، از اين تأثير پذيرى سهمى دارد؛ زيرا وى در بسيارى از جاها، داورى‌هاى صاحبان تذكره‌ها را باز مى‌گويد و بدانها استناد مى‌كند. | ذوق تذكره نويسان ايرانى، در حوزه نقد و داورى ادبى، در ديدگاه‌هاى خاور شناسان و مورخان ادبى ايرانى نيز بسيار تأثير گذارده است و حتى نويسنده اين كتاب كه خود از متأخران فن تاريخ ادبيات به شمار مى‌رود، از اين تأثير پذيرى سهمى دارد؛ زيرا وى در بسيارى از جاها، داورى‌هاى صاحبان تذكره‌ها را باز مى‌گويد و بدانها استناد مى‌كند. | ||
وى پيش از طرح بحث | وى پيش از طرح بحث درباره وضع ادبى هر عهد، به انگيزه آشنايى خواننده با چارچوب فكرى و سير انديشه‌ها و باورها و علوم آن روزگار، مقدمات دراز دامنى مى‌چيند و بر اين است كه ادب (ادبيات)، فن بيان عقايد و افكار و عواطف است و علوم ادبى دانش‌هايى به شمار مى‌روند كه زمينه را براى تحقق اين مقصود فراهم‌تر مى‌آورند. | ||
==گزارش محتوا== | ==گزارش محتوا== | ||
اين كتاب پنج جلدى به رغم اينكه در دوره‌اى بيش از چهل سال فراهم آمده، از الگويى كمابيش يك‌سان پيروى كرده است. بنا بر اين، نويسنده در هر جلد پيش از آوردن سرگذشت شاعران و نويسندگان هر دوره و نمونه آثار آنان، براى آشنا شدن خواننده با اوضاع و احوال آن روزگار، گزارش‌هايى | اين كتاب پنج جلدى به رغم اينكه در دوره‌اى بيش از چهل سال فراهم آمده، از الگويى كمابيش يك‌سان پيروى كرده است. بنا بر اين، نويسنده در هر جلد پيش از آوردن سرگذشت شاعران و نويسندگان هر دوره و نمونه آثار آنان، براى آشنا شدن خواننده با اوضاع و احوال آن روزگار، گزارش‌هايى درباره اوضاع سياسى و اجتماعى، وضع علوم و دانش‌ها و مهم‌ترين مباحث دينى و كلامى در آن هنگام عرضه مى‌كند و تصويرى از چهره ادبيات و علوم ادبى مى‌نمايد. آن‌گاه در دو بخش جدا از هم، به شناساندن شاعران و نويسندگان پر آوازه هر دوره مى‌پردازد و از زندگانى و آثار و انديشه‌ها و نمونه شعرها و نوشته‌هاى آنان ياد مى‌كند. | ||
اين فصل‌هاى بنيادين به آماده شدن خواننده براى فهميدن اشعار و انديشه و سبك شاعرى و نويسندگى آنان بسيار كمك مى‌كند. كوشش نويسنده در بارور كردن فصل‌هاى آغازين كتاب، دست‌رنج او را به مرز «دوره تاريخ تمدن و فرهنگ و ادب ايرانى» نزديك كرده، اما همين ويژگى كه خود بر صفحات كتاب صفا نيز افزوده، بعدها در ديد برخى از محققان، حشو و كاستىِ كار وى و موجب ملالت خواننده شمرده شده است. | اين فصل‌هاى بنيادين به آماده شدن خواننده براى فهميدن اشعار و انديشه و سبك شاعرى و نويسندگى آنان بسيار كمك مى‌كند. كوشش نويسنده در بارور كردن فصل‌هاى آغازين كتاب، دست‌رنج او را به مرز «دوره تاريخ تمدن و فرهنگ و ادب ايرانى» نزديك كرده، اما همين ويژگى كه خود بر صفحات كتاب صفا نيز افزوده، بعدها در ديد برخى از محققان، حشو و كاستىِ كار وى و موجب ملالت خواننده شمرده شده است. | ||
توضيح | توضيح درباره دين (باورها و مناسك و مذاهب) مردمان و علوم شرعيه، دانش‌هاى عقلى و علوم ادبى، فنون رايج نزد آنان و شمار كتاب‌ها و كتاب‌خانه‌هاى هر عصر، بخشى از تمهيدات پيش گفته‌اند. | ||
جلد پنجم كتاب كه سه بخش دارد، پس از انقلاب اسلامى (1357ش) و بخش فراوانى از آن در آلمان تنظيم و نوشته شد و به رغم اينكه دست‌رس نداشتن نويسنده به منابع اصلى و دست يكم، در پاره‌اى از بخش‌هاى آن نمايان است، كوشش فراوان او را براى بررسى همه گزارش‌هاى درخور، بسيار بايد ستود. | جلد پنجم كتاب كه سه بخش دارد، پس از انقلاب اسلامى (1357ش) و بخش فراوانى از آن در آلمان تنظيم و نوشته شد و به رغم اينكه دست‌رس نداشتن نويسنده به منابع اصلى و دست يكم، در پاره‌اى از بخش‌هاى آن نمايان است، كوشش فراوان او را براى بررسى همه گزارش‌هاى درخور، بسيار بايد ستود. | ||
| خط ۷۲: | خط ۷۲: | ||
كتاب‌هاى تاريخ ادبيات به معناى امروزى آن، در ايران پيشينه درازى ندارد. چنين آثارى بيشتر در تذكره‌هاى شاعران مى‌آمد كه گويى نخستينِ آنها در قلمرو زبان فارسى، لباب الالباب (618 ه) سديد الدين عوفى است. گل‌چين معانى، 529 اثر تذكره‌اى و تاريخ ادبياتى را تا 1350 خورشيدى ياد مى‌كند كه بيشتر آنها پس از قرن دهم در شبه قاره هند نوشته شده‌اند. نخستين آثار پژوهشى و تحليلى | كتاب‌هاى تاريخ ادبيات به معناى امروزى آن، در ايران پيشينه درازى ندارد. چنين آثارى بيشتر در تذكره‌هاى شاعران مى‌آمد كه گويى نخستينِ آنها در قلمرو زبان فارسى، لباب الالباب (618 ه) سديد الدين عوفى است. گل‌چين معانى، 529 اثر تذكره‌اى و تاريخ ادبياتى را تا 1350 خورشيدى ياد مى‌كند كه بيشتر آنها پس از قرن دهم در شبه قاره هند نوشته شده‌اند. نخستين آثار پژوهشى و تحليلى درباره «تاريخ ادبيات فارسى» را خاور شناسان سده نوزدهم نوشتند كه تاريخ ادبيات فارسى هرمان اته آلمانى (1842 - 1917)، ترجمه صادق رضازاده شفق (تهران 1337ش) و تاريخ شعر فارسى به ايتاليايى، نوشته ايتالوپيتزى (1894م) از آنهايند، اما مهم‌ترين اثر در اين باره، تاريخ ادبى ايران [[براون، ادوارد گرانویل|ادوارد براون]] است و كتاب كوچك پاول هرن (1909) در اين باره، پس از آن جاى مى‌گيرد. نوشته‌هاى يان ريپكا از چكسلواكى، برتلس و براگنيسكى روسى و باوزانى ايتاليايى و شبلى نعمانى از شبه قاره هند، از ديگر كتاب‌هاى غير ايرانيان در اين زمينه به شمار مى‌روند. | ||
بارى، ايرانيان نوشتن تاريخ ادبيات را به معناى تازه‌اش در سده اخير و به پيروى از اروپاييان به ويژه [[براون، ادوارد گرانویل|ادوارد براون]] آغاز كردند. نخستين كتاب تاريخ ادبيات فارسى، از آن محمدحسين خان فروغى (ذكاء الملك) بود كه براى تدريس در مدرسه سياسى پيشين نوشته و پس از درگذشت نويسنده به كوشش فرزندانش در 1335 در تهران چاپ شد. كسانى، نوشتن تاريخ ادبيات فارسى را براى تدريس در مدرسه‌ها و دانش‌سراها پس از آن نيز دنبال كردند كه صادق رضازاده شفق، بديع الزمان فروزانفر و جلال الدين همايى از آن جرگه‌اند. نوشتن تاريخ ادبيات در قلمرو زبان فارسى تاجيكى را نيز خاور شناسان روس و تاجيك، هم‌زمان با يك‌ديگر پى گرفتند. بارى، نوشتن تاريخ ادبيات فارسى به شيوه اروپايى و در قالبى پژوهشى و مبسوط، با قلم ورزى‌هاى ذبيح اللّه صفا، استاد دانش‌گاه تهران بنياد يافت. | بارى، ايرانيان نوشتن تاريخ ادبيات را به معناى تازه‌اش در سده اخير و به پيروى از اروپاييان به ويژه [[براون، ادوارد گرانویل|ادوارد براون]] آغاز كردند. نخستين كتاب تاريخ ادبيات فارسى، از آن محمدحسين خان فروغى (ذكاء الملك) بود كه براى تدريس در مدرسه سياسى پيشين نوشته و پس از درگذشت نويسنده به كوشش فرزندانش در 1335 در تهران چاپ شد. كسانى، نوشتن تاريخ ادبيات فارسى را براى تدريس در مدرسه‌ها و دانش‌سراها پس از آن نيز دنبال كردند كه صادق رضازاده شفق، بديع الزمان فروزانفر و جلال الدين همايى از آن جرگه‌اند. نوشتن تاريخ ادبيات در قلمرو زبان فارسى تاجيكى را نيز خاور شناسان روس و تاجيك، هم‌زمان با يك‌ديگر پى گرفتند. بارى، نوشتن تاريخ ادبيات فارسى به شيوه اروپايى و در قالبى پژوهشى و مبسوط، با قلم ورزى‌هاى ذبيح اللّه صفا، استاد دانش‌گاه تهران بنياد يافت. | ||
| خط ۸۲: | خط ۸۲: | ||
چكيده‌اى از اين كتاب، به درخواست استادان رشته زبان و ادبيات فارسى براى دانش‌جويان دوره كار شناسى سامان يافت كه جلد اول آن را خود نويسنده در 1355 منتشر كرد و در 1374 به چاپ چهاردهم رسيد. جلد دوم، سوم و چهارم اين چكيده نيز به گزينش محمد ترابى فراهم آمده است. | چكيده‌اى از اين كتاب، به درخواست استادان رشته زبان و ادبيات فارسى براى دانش‌جويان دوره كار شناسى سامان يافت كه جلد اول آن را خود نويسنده در 1355 منتشر كرد و در 1374 به چاپ چهاردهم رسيد. جلد دوم، سوم و چهارم اين چكيده نيز به گزينش محمد ترابى فراهم آمده است. | ||
نمايه نام‌هاى تاريخى و جغرافيايى و جاى‌ها و كتاب‌ها، فرقه‌ها و اقوام و اشخاص و سلسله‌ها، در پايان برخى از جلدهاى كتاب آمده است و پانوشت‌هاى نويسنده افزون بر توضيحات سودمند وى | نمايه نام‌هاى تاريخى و جغرافيايى و جاى‌ها و كتاب‌ها، فرقه‌ها و اقوام و اشخاص و سلسله‌ها، در پايان برخى از جلدهاى كتاب آمده است و پانوشت‌هاى نويسنده افزون بر توضيحات سودمند وى درباره شاعران و نويسندگان و آثار يا زمانه آنان، نشانى منابع كتاب را در بر دارند. مقدمه او نيز در جلد نخست اثر، دغدغه‌اش را درباره آشنايى خوانندگان كتابش با ادب و ادبيات نويسى و مقدمات آن نشان مى‌دهد. | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||