بنیاد فلسفه سیاسی در ایران (عصر مشروطیت): تلاقی اندیشه سیاسی اسلام و ایران با غرب: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - '( ' به '('
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - '( ' به '(')
خط ۳۴: خط ۳۴:
عنوان بخش اول، «بررسی منابع اندیشه سیاسی در عصر مشروطیت» است. نجفی در بحث اول این بخش، به تقسیم‌بندی منابع و ارزیابی آنها می‌پردازد. او می‌گوید که بررسی اندیشه سیاسی با بررسی تاریخ سیاسی، تفاوت دارد. منابع اندیشه سیاسی را می‌توان به منابع دست اول (کتاب‌هایی که مستقیماً از زبان رجال صدر مشروطه نوشته شده)، منابع دست دوم (مدارک تاریخ، اعلامیه‌ها و مطبوعات) و منابع دست سوم (دیگر کتب تاریخی و مستند) تقسیم نمود. نویسنده کتاب، همچنین سه انتقاد عمده بر تحقیقات فریدون آدمیت وارد می‌داند.  
عنوان بخش اول، «بررسی منابع اندیشه سیاسی در عصر مشروطیت» است. نجفی در بحث اول این بخش، به تقسیم‌بندی منابع و ارزیابی آنها می‌پردازد. او می‌گوید که بررسی اندیشه سیاسی با بررسی تاریخ سیاسی، تفاوت دارد. منابع اندیشه سیاسی را می‌توان به منابع دست اول (کتاب‌هایی که مستقیماً از زبان رجال صدر مشروطه نوشته شده)، منابع دست دوم (مدارک تاریخ، اعلامیه‌ها و مطبوعات) و منابع دست سوم (دیگر کتب تاریخی و مستند) تقسیم نمود. نویسنده کتاب، همچنین سه انتقاد عمده بر تحقیقات فریدون آدمیت وارد می‌داند.  


بحث دوم این بخش، به بررسی هشتاد کتاب و رساله مستقل سیاسی ( از نوع منابع دست اول) اختصاص یافته است. نجفی، به‌طور مثال، کتبی مانند '''تنبیه الامة و تنزیه الملة''' و '''طبایع الاستبداد و مصارع الاستعباد''' را معرفی و تحلیل می‌نماید و در این‌بین، از اقوال دیگران درباره این رساله‌ها نیز مدد گرفته است. در نتیجه‌گیری، گفته شده که این کتاب‌ها در چهار گروه قابل تقسیم‌بندی هستند:  
بحث دوم این بخش، به بررسی هشتاد کتاب و رساله مستقل سیاسی (از نوع منابع دست اول) اختصاص یافته است. نجفی، به‌طور مثال، کتبی مانند '''تنبیه الامة و تنزیه الملة''' و '''طبایع الاستبداد و مصارع الاستعباد''' را معرفی و تحلیل می‌نماید و در این‌بین، از اقوال دیگران درباره این رساله‌ها نیز مدد گرفته است. در نتیجه‌گیری، گفته شده که این کتاب‌ها در چهار گروه قابل تقسیم‌بندی هستند:  
#. کتابهایی که جنبه تألیف دارند؛
#. کتابهایی که جنبه تألیف دارند؛
#. رساله‌هایی که جنبه تبلیغی دارند؛
#. رساله‌هایی که جنبه تبلیغی دارند؛