بخاری، عصمت: تفاوت میان نسخه‌ها

۱٬۲۴۱ بایت اضافه‌شده ،  ‏۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۳
جز
جایگزینی متن - 'ه های' به 'ه‌های'
جز (جایگزینی متن - '</div> {{' به '</div> {{')
جز (جایگزینی متن - 'ه های' به 'ه‌های')
 
(۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱۳: خط ۱۳:
|-
|-
|نام پدر  
|نام پدر  
| data-type="authorfatherName" |
| data-type="authorfatherName" |خواجه مسعود
|-
|-
|متولد  
|متولد  
| data-type="authorbirthDate" |
| data-type="authorbirthDate" |نيمه اول قرن نهم هجرى
|-
|-
|محل تولد
|محل تولد
| data-type="authorBirthPlace" |
| data-type="authorBirthPlace" |بخارا
|-
|-
|رحلت  
|رحلت  
خط ۲۸: خط ۲۸:
|-
|-
|برخی آثار
|برخی آثار
| data-type="authorWritings" |
| data-type="authorWritings" |[[دیوان عصمت بخارایی]]
|- class="articleCode"
|- class="articleCode"
|کد مؤلف
|کد مؤلف
خط ۳۴: خط ۳۴:
|}
|}
</div>
</div>
{{کاربردهای دیگر|بخاری (ابهام زدایی)}}
{{کاربردهای دیگر|بخاری (ابهام زدایی)}}


{{کاربردهای دیگر|بخارایی (ابهام زدایی)}}
'''خواجه عصمت‌الله بن خواجه مسعود بخارايى''' (متوفای 840ق)، از شعراى مشهور، عهد تیموری، (نيمه اول قرن نهم هجرى) است كه در قصيده، «نصيرى» تخلص مى‌كرد و در غزل «عصمت». اختيار تخلص نصيرى به مناسبت انتساب وى به دربار سلطان نصيرالدين خليل بن ميرانشاه بن تيمور گوركان بوده است كه پس از مرگ تيمور (از 807 تا 812ق) در ماوراءالنهر سلطنت داشت.


== ولادت ==
عصمت‌الله بین سالهای 766 تا 775ق در شهر بخارا به دنیا آمد. او در زمان خود به خواجه عصمت شهرت داشت.


{{کاربردهای دیگر|بخارایی (ابهام زدایی)}}
== تحصیلات ==
از کودکی به تحصیل علم علاقه داشت و در بخارا به تحصیل علم پرداخت. در زمان سلطان خلیل تیمور برای خدمت در دربار سمرقند دعوت شد، اما به زودی استعفا داد. به گفته منابع، وی یکی از مشهورترین علمای زمان خود بود و در علم شعر مهارت خاصی داشت.


عصمت در دربار سلطان خليل، بسيار معزّز و محترم بود و به وى علاقه زايدالوصفى داشت. قسمت اعظم عمر عصمت، به ستايش‌گرى اولاد و احفاد تيمور و امراى ايشان گذشته است؛ ولى در آخر عمر، دست از مداحى ارباب دولت كشيده و دامن خاندان عصمت(ع) را گرفته و به مدايح و مناقب آن بزرگواران پرداخته است.


'''خواجه عصمت‌الله بن خواجه مسعود بخارايى''' (متوفای 840ق)، از شعراى مشهور نيمه اول قرن نهم هجرى است كه در قصيده، «نصيرى» تخلص مى‌كرد و در غزل «عصمت». اختيار تخلص نصيرى به مناسبت انتساب وى به دربار سلطان نصيرالدين خليل بن ميرانشاه بن تيمور گوركان بوده است كه پس از مرگ تيمور (از 807 تا 812ق) در ماوراءالنهر سلطنت داشت. عصمت در دربار سلطان خليل، بسيار معزّز و محترم بود و به وى علاقه زايدالوصفى داشت. قسمت اعظم عمر عصمت، به ستايش‌گرى اولاد و احفاد تيمور و امراى ايشان گذشته است؛ ولى در آخر عمر، دست از مداحى ارباب دولت كشيده و دامن خاندان عصمت(ع) را گرفته و به مدايح و مناقب آن بزرگواران پرداخته است.
میراث ادبی او شامل اندیشه‌های سیاسی و اجتماعی، اندیشه‌های تربیتی و اخلاقی، نقد روحانیون متعصب، مطالب عاشقانه و زندگی خدا پسندانه است. دیدگاه‌های اجتماعی شاعر عمدتاً شامل مسائل مربوط به رابطه او با زندگی، محیط زندگی، نظم عمومی، شغل، شکایت از فقر است.


وى شيعه پاک نهاد و نيك اعتقادى بود و چون در ميان مردمى حنفى مذهب به سر مى‌برد، مدت‌ها تقيه مى‌كرد و مذهب خود را مكتوم مى‌داشت، ولى عاقبت، كاسه صبرش لبريز شد و تشيع خود را آشكار كرد.
وى شيعه پاک نهاد و نيك اعتقادى بود و چون در ميان مردمى حنفى مذهب به سر مى‌برد، مدت‌ها تقيه مى‌كرد و مذهب خود را مكتوم مى‌داشت، ولى عاقبت، كاسه صبرش لبريز شد و تشيع خود را آشكار كرد.
خط ۵۰: خط ۵۴:


== آثار==
== آثار==


ديوان عصمت بخارايى.
ديوان عصمت بخارايى.
خط ۶۱: خط ۶۴:


[[رده:زندگی‌نامه]]
[[رده:زندگی‌نامه]]
[[رده:اسفند(1400)]]