۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'خواندمير' به 'خواندمير ') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
'''خواجه عصمت الله بن خواجه مسعود بخارايى'''، از شعراى مشهور نيمه اول قرن نهم هجرى است كه در قصيده، «نصيرى» تخلص مى‌كرد و در غزل «عصمت». اختيار تخلص نصيرى به مناسبت انتساب وى به دربار سلطان نصيرالدين خليل بن ميرانشاه بن تيمور گوركان بوده است كه پس از مرگ تيمور (از 807 تا 812ق) در ماوراءالنهر سلطنت داشت. عصمت در دربار سلطان خليل، بسيار معزّز و محترم بود و به وى علاقه زايدالوصفى داشت. قسمت اعظم عمر عصمت، به ستايش‌گرى اولاد و احفاد تيمور و امراى ايشان گذشته است؛ ولى در آخر عمر، دست از مداحى ارباب دولت كشيده و دامن خاندان عصمت(ع) را گرفته و به مدايح و مناقب آن بزرگواران پرداخته است. | |||
وى شيعه پاك نهاد و نيك اعتقادى بود و چون در ميان مردمى حنفى مذهب به سر مى‌برد، مدت‌ها تقيه مى‌كرد و مذهب خود را مكتوم مى‌داشت، ولى عاقبت، كاسه صبرش لبريز شد و تشيع خود را آشكار كرد. | وى شيعه پاك نهاد و نيك اعتقادى بود و چون در ميان مردمى حنفى مذهب به سر مى‌برد، مدت‌ها تقيه مى‌كرد و مذهب خود را مكتوم مى‌داشت، ولى عاقبت، كاسه صبرش لبريز شد و تشيع خود را آشكار كرد. | ||