الصيدنة في الطب: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابوریحان بیرونی، محمد بن احمد]] (نويسنده)

ابن‌سينا در قسمت ادويه مفرده قانون مانند يك پزشک و داروشناس بحث مى‌كند و ابوريحان همچون يك عالم طبيعى گياه‌شناس و جانورشناس و كانى‌شناس و زبان‌شناس.البته آنچه گفتيم به معنى اين نيست كه ابوريحان به طور كلى از ذكر خواص داروها اجتناب مى‌كند بلكه شيوه وى غالباً اين‌گونه است و الاّ در بسيارى از موارد به بعضى از منافع ادويه نيز اشاره مى‌كند. شاهد اين مدعا مطالبى است كه مؤلف در اباغلس <ref>الصيدنه، ص19-20</ref>، ارطميسا <ref>همان، ص38</ref>، اروسا<ref>همان، ص39</ref>، اربيان <ref>همان، ص39-40</ref>، اسنان الذئب <ref>همان، ص47</ref>، اصابع اللصوص <ref>همان، ص59</ref>، اقاقاليس <ref>همان، ص68</ref> آورده است.

ابوريحان در تأليف اين اثر از كتاب‌هاى فراوان داورسازى كه در زمان او در مشرق ايران موجود بوده استفاده كرده است. اين منابع شامل كتاب‌هاى اطباى يونانى و سريانى (از روى ترجمه‌هاى عربى) و اطباى جهان اسلام و نيز بعضى كتب هندى بوده است. البته شالوده اين اثر دو كتاب صيدنه و ابدال [[رازی، محمد بن زکریا‏|محمد بن زكرياى رازى]] بوده است كه ابوريحان تحقيقات خود را به آن‌ها اضافه نموده است. وى دراين‌باره مى‌گويد: «من كتاب [[رازی، محمد بن زکریا|ابوبكر رازى]] را در صيدنه و ابدال مطالعه نمودم، ولى از آنجا كه آن را كافى ندانستم بعضى از آنچه را در صيدنه و ابدال جمع‌آورى نموده بودم بر اين اثر افزودم تا تذكره و يادداشتى باشد براى مراجعه و يادآورى مطالب كه هم براى من سودمند باشد و هم براى آنان كه به اين موضوع علاقه‌مندند.».<ref>الصيدنه، ص18</ref>  

پاورقى‌هاى مفصل اين اثر به تحريف و تصحيف‌هايى كه در متن روى داده و نيز شرح و توضيح عباراتى از متن اختصاص دارد.