الزهاد و الصوفية و السلطة في الأندلس
| الزهاد و الصوفية و السلطة في الأندلس | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مرین، منویلا (نويسنده) بنسباع، مصطفی (مترجم) |
| ناشر | جامعة عبد المالک السعدي. کلیة الآداب و العلوم الانسانیة |
| مکان نشر | مغرب - تطوان |
| سال نشر | 2010م |
| چاپ | 1 |
| شابک | - |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
الزهاد و الصوفیة و السلطة فی الاندلس نوشته منویلا مارین (معاصر) است که به قلم مصطفی بنسباع (معاصر) به عربی برگردان شده است. در این کتاب از اوضاع تصوف در اندلس در مقطع زمانی قریب به سه قرن و تأثیرات و موضع‌گیری ایشان نسبت به سلاطین سخن رفته است.
این کتاب مشتمل بر مباحثی پیرامون زهد، زهاد، صوفیه و ارتباط آنها با مشایخ مشارقه و سلطه سیاسی در اندلس از انتهای دهه سوم قرن دوم (138ق) تا انتهای دهه دوم قرن پنجم هجری (420ق) است. منویلا مرین این مطالعات را در سمینارها و کنفرانس‌های سطح بالا و مجلات کشورهای مختلف منتشر کرده است؛ به عنوان مثال مقاله اول در مجله القنطرة در سال 1991م به عنوان زهاد اندلس (420-300ق) منتشر شده است.[۱] مصطفی بنسباع این مقالات را به عربی برگردانده و در قالب فصل‌هایی در این کتاب ارائه کرده است. در فصل اول کتاب فارغ از اینکه تصوف اسلامی متأثر از رهبانیت مسیحی بوده یا نه، مسئله شیوه سلوکی زهاد اولیه در اندلس و جایگاه آنها به هنگام شکل‌گیری اجتماع اندلسی مورد مطالعه قرار گرفته است.[۲]
در فصل دوم کتاب از نشاط زهاد اندلسی و دگرگونی حیات روحی ایشان در طول قرن چهارم و ابتدای قرن پنجم هجری از خلال مصادر کتب تراجم اندلس حکایت شده است. تعداد زهاد در این عصر افزایش قابل ملاحظه‌ای پیدا کرد و آثار ادبی فراوانی پیرامون موضوعات زهد و تصوف نوشته شد.[۳]
ابوسعید بن اعرابی (340-246ق) از جمله زهاد اندلس است که 76 تن از علمای اندلس بدون واسطه شاگرد او بوده‌اند.[۴] به فصل سوم کتاب بخشی مشتمل بر اسامی 67 از زهاد صوفیه اضافه شده است.[۵]
ورود اصطلاح «منقبض» یا «من اهل الانقباض» فراوان در کتب تراجم برای علمای اندلسی به اعتبار اینکه مردی زاهد و با تقوا بوده به‌کار رفته است. گاه این ویژگی خاص است به‌گونه‌ای که برخی از این علما به دوری کردن از سلطان و اهل او مشهور شده‌اند.[۶] سوء ظن به سلطه سیاسی در طول عصر اموی ادامه داشت، لکن در عصر حکومت عامریین بیشتر شد؛ چراکه منصور به شکل گسترده‌ای در شئون علما و فقها دخالت کرد و تعدادی از ایشان را از اندلس اخراج کرد.[۷]
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.