۶۱٬۱۸۹
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' عبد ' به ' عبد'
جز (جایگزینی متن - ' ابو ' به ' ابو') |
جز (جایگزینی متن - ' عبد ' به ' عبد') |
||
| خط ۱۰۲: | خط ۱۰۲: | ||
محقق حلى اين كتاب را به درخواست امير ابوالمظفر عز الدين | محقق حلى اين كتاب را به درخواست امير ابوالمظفر عز الدين عبدالعزيز بن جعفر بن حسين نيشابورى (م 672 ق) تأليف نموده است. | ||
وى كه مردى فاضل و از عامّه بوده است و به علويين علاقۀ زيادى داشته است، سؤالاتى را در مسائلى كه مورد اختلاف مذاهب شيعه و سنى بوده است مطرح نموده است كه محقق حلى به سبك فقه خلافى و مقارنه‌اى به آن پاسخ داده است. | وى كه مردى فاضل و از عامّه بوده است و به علويين علاقۀ زيادى داشته است، سؤالاتى را در مسائلى كه مورد اختلاف مذاهب شيعه و سنى بوده است مطرح نموده است كه محقق حلى به سبك فقه خلافى و مقارنه‌اى به آن پاسخ داده است. | ||
| خط ۱۱۶: | خط ۱۱۶: | ||
با توجه به اين كه | با توجه به اين كه عبدالعزيز بن جعفر نيشابورى (م 672 ق) پس از فتح بغداد در سال 663 ق به آنجا رفته است و سپس توسط علاء الدين عطا ملك جوينى و برادرش شمس الدين محمد جوينى وزير هلاكوخان حكومت بصره و نواحى آن به وى سپرده شده است (كتاب احوال و آثار [[نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد|خواجه نصير الدين طوسى]]، صفحۀ 164 به نقل از كتاب مجمع الآداب ج /1 208، تأليف ابن الفواطى). | ||
و همين طور با توجه به سال وفات وى (672 ق)، احتمالا اين كتاب بين سال‌هاى 663 ق تا 670 ق تأليف شده است. | و همين طور با توجه به سال وفات وى (672 ق)، احتمالا اين كتاب بين سال‌هاى 663 ق تا 670 ق تأليف شده است. | ||
| خط ۱۳۲: | خط ۱۳۲: | ||
1 - نسخۀ سيد جعفر بن باقر بن على بحر العلوم، صاحب البرهان. | 1 - نسخۀ سيد جعفر بن باقر بن على بحر العلوم، صاحب البرهان. | ||
2 - نسخۀ متعلّق به كتابخانۀ شيخ | 2 - نسخۀ متعلّق به كتابخانۀ شيخ عبدالحسين تهرانى در كربلاء. | ||
3 - نسخه‌اى به خط شيخ سليمان بن بحرانى كه در سال 995 ق در نجف اشرف نوشته شده و متعلّق به ميرزا عبدالله تفريشى تهرانى خطاط بوده است. | 3 - نسخه‌اى به خط شيخ سليمان بن بحرانى كه در سال 995 ق در نجف اشرف نوشته شده و متعلّق به ميرزا عبدالله تفريشى تهرانى خطاط بوده است. | ||
| خط ۲۹۳: | خط ۲۹۳: | ||
3 - نسخۀ ديگر كتابخانۀ آستان قدس رضوى با شمارۀ 9668 كه در سال 1269 نوشته شده است. | 3 - نسخۀ ديگر كتابخانۀ آستان قدس رضوى با شمارۀ 9668 كه در سال 1269 نوشته شده است. | ||
4 - نسخۀ كتابخانۀ شيخ | 4 - نسخۀ كتابخانۀ شيخ عبدالحسين تهرانى در كربلا در ضمن يك مجموعه از كتب فقهى. | ||
5 - نسخۀ كتابخانۀ ميرزا نصر الله قزوينى كه همراه با رسالۀ «بغداديه» و «غريه» نوشته شده است. ([[الذريعة إلی تصانيف الشيعة|الذريعة]]/5 234، /20 367). | 5 - نسخۀ كتابخانۀ ميرزا نصر الله قزوينى كه همراه با رسالۀ «بغداديه» و «غريه» نوشته شده است. ([[الذريعة إلی تصانيف الشيعة|الذريعة]]/5 234، /20 367). | ||
| خط ۴۱۵: | خط ۴۱۵: | ||
- ميرزا نصر الله بن حاج مجتهد قزوينى | - ميرزا نصر الله بن حاج مجتهد قزوينى | ||
- شيخ | - شيخ عبدالحسين تهرانى در كربلاء | ||
- آستان قدس رضوى مربوط به سال 987 ق | - آستان قدس رضوى مربوط به سال 987 ق | ||
| خط ۶۸۵: | خط ۶۸۵: | ||
از آغاز تأليف كتب فقهى در كنار سبك‌هاى متفاوت فقهى همچون فقه منصوص، فقه مقارنه‌اى، فقه تغريعى، نوعى از فقه پديد آمد كه در آن مباحث مختلف فقهى در مختصرترين حالت و به صورت منظم تدوين مى‌شد تا خوانندگان بتوانند براحتى از آنها استفاده نمايند. | از آغاز تأليف كتب فقهى در كنار سبك‌هاى متفاوت فقهى همچون فقه منصوص، فقه مقارنه‌اى، فقه تغريعى، نوعى از فقه پديد آمد كه در آن مباحث مختلف فقهى در مختصرترين حالت و به صورت منظم تدوين مى‌شد تا خوانندگان بتوانند براحتى از آنها استفاده نمايند. | ||
از اين قبيل تأليفات مى‌توان به كتاب‌هاى «المراسم» تأليف سلاّر بن | از اين قبيل تأليفات مى‌توان به كتاب‌هاى «المراسم» تأليف سلاّر بن عبدالعزيز (م 448 ق)، الجمل و العقود تأليف [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] «قده» (م 460 ق)، «اشارة السبق» تأليف ابوالمجد حلبى از علماى قرن ششم اشاره نمود. | ||
اگر چه مؤلفين اين كتاب‌ها تمام تلاش خود را در جهت خلاصه نمودن مباحث فقهى بكار مى‌گرفتند تا جايى كه [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] در پايان «الجمل» مى‌نويسد: «فهذه جمل لخصناها و عقدناها في كل كتاب على غاية جهدنا و طاقتنا»، اما گاهى در تقسيم بندى مطالب به تكرار بعضى از مطالب پرداخته و يا عبارت‌هاى طولانى را بكار برده‌اند. | اگر چه مؤلفين اين كتاب‌ها تمام تلاش خود را در جهت خلاصه نمودن مباحث فقهى بكار مى‌گرفتند تا جايى كه [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] در پايان «الجمل» مى‌نويسد: «فهذه جمل لخصناها و عقدناها في كل كتاب على غاية جهدنا و طاقتنا»، اما گاهى در تقسيم بندى مطالب به تكرار بعضى از مطالب پرداخته و يا عبارت‌هاى طولانى را بكار برده‌اند. | ||