۶۱٬۱۸۹
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' عبد ' به ' عبد'
جز (جایگزینی متن - 'عبد الله' به 'عبدالله') |
جز (جایگزینی متن - ' عبد ' به ' عبد') |
||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
او از پدر و عموي پدرش | او از پدر و عموي پدرش عبدالرحمان بن يحيى حديث شنيد و نيز از جمعى ديگر از مشايخ اصفهان مانند: محمد بن قاسم كرّانى، محمد بن عمر بن حفص و ابو على حسن بن محمد بن نَضْر استماع نمود. ابراهيم بن محمد الديبلى،ابراهيم بن حمزه،احمد بن حسن اسماعيل،احمد بن عبدالرحيم قيروانى و بسيارى ديگر از مشايخ روزگار خويش استفاده كرد.گفته شده است كه ابن منده پيش از 17سالگى از ابن ابى حاتم(د 327ق) اجازه روايت گرفت. در 330ق، يا سالى پيش از آن، در جست و جوي حديث سفري را آغاز كرد كه 45سال طول كشيد. او خود گفته كه شرق و غرب را دوبار زير پا گذاشته است. ابن منده نخست به نيشابور رفت. در آنجا از محمد بن حسين قطان، ابو على محمد ابن احمد ميدانى، ابو العباس اصم، ابو عبدالله ابن اخرم و ديگران حديث شنيد. وي به جز نيشابور در ديگر شهرهاي خراسان هم اقامت كرد. در بخارا نزد هيثم بن كُليب شاشى و ديگران، صحيح بخاري را استماع نمود و نيز از محمد جوزجانى و هارون بن احمد جرجانى حديث شنيد. همچنين، در سرخس از عبدالله ابن محمد بن حنبل و در مرو از محمد بن احمد بن محبوب استماع نمود و به بلخ نيز سفر كرد. احتمالاً اقامت اصلى ابن منده در نيشابور بود و همواره بدانجا باز مى‌گشت، چنانكه در 339 ق950/م از نيشابور عازم عراق شد و چند سالى در نواحى عراق و شام به مسافرت پرداخت. | ||
در بغداد از اسماعيل بن محمد صفار نحوي و ابو جعفر ابن بُخْتَري رزّ از حديث شنيد. در 344ق در دمشق بود و از ابو القاسم نصيبى بهره گرفت. در ادامه سفر خود در طرابلس شام از خيثمة بن سليمان قرشى، در غزه از على بن عباس غزي و در بيت المقدس از احمد بن زكريا مقدسى استماع نمود. احتمالاً وي پيش از سفرهايش به عراق و شام نخست به مكه رفته است، زيرا در آنجا پيش از 340ق از ابو سعيد ابن اعرابى(د 340ق) استماع حديث كرده و نيز در مدينه از جعفر بن محمد علوي حديث شنيده است. | در بغداد از اسماعيل بن محمد صفار نحوي و ابو جعفر ابن بُخْتَري رزّ از حديث شنيد. در 344ق در دمشق بود و از ابو القاسم نصيبى بهره گرفت. در ادامه سفر خود در طرابلس شام از خيثمة بن سليمان قرشى، در غزه از على بن عباس غزي و در بيت المقدس از احمد بن زكريا مقدسى استماع نمود. احتمالاً وي پيش از سفرهايش به عراق و شام نخست به مكه رفته است، زيرا در آنجا پيش از 340ق از ابو سعيد ابن اعرابى(د 340ق) استماع حديث كرده و نيز در مدينه از جعفر بن محمد علوي حديث شنيده است. | ||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
از ديگر مشايخ مهم ابن منده ابن حبان بستى، ابو على نيشابوري و ابو القاسم طبرانى را مى‌توان برشمرد. | از ديگر مشايخ مهم ابن منده ابن حبان بستى، ابو على نيشابوري و ابو القاسم طبرانى را مى‌توان برشمرد. | ||
ابن منده در دوران سفر طولانى خود مجرد ماند و زن اختيار نكرد. چون به اصفهان بازگشت، اسماء دختر ابو سعد محمد شيبانى را به زنى گرفت و از وي صاحب 4پسر شد و آنان را | ابن منده در دوران سفر طولانى خود مجرد ماند و زن اختيار نكرد. چون به اصفهان بازگشت، اسماء دختر ابو سعد محمد شيبانى را به زنى گرفت و از وي صاحب 4پسر شد و آنان را عبدالرحمان، عبيد الله، عبدالرحيم و عبدالوهاب ناميد. | ||
گروه بسياري از ابن منده روايت كرده‌اند و [[ذهبى]] نام بيش از 55تن از آنان را آورده است، اما در رأس آنان بايد از مشايخ ابن منده و دوستان او ياد كرد: ابو الشيخ اصفهانى، ابو اسحاق ابراهيم بن حمزه اصفهانى، ابن مقري ابو بكر محمد بن ابراهيم، حاكم نيشابوري، ابو عبدالله محمد بن احمد بخاري و ابو سعد احمد بن محمد ادريسى و سپس برخى چون ابو نعيم اصفهانى و احمد ابن فضل باطرقانى و پسران خود او | گروه بسياري از ابن منده روايت كرده‌اند و [[ذهبى]] نام بيش از 55تن از آنان را آورده است، اما در رأس آنان بايد از مشايخ ابن منده و دوستان او ياد كرد: ابو الشيخ اصفهانى، ابو اسحاق ابراهيم بن حمزه اصفهانى، ابن مقري ابو بكر محمد بن ابراهيم، حاكم نيشابوري، ابو عبدالله محمد بن احمد بخاري و ابو سعد احمد بن محمد ادريسى و سپس برخى چون ابو نعيم اصفهانى و احمد ابن فضل باطرقانى و پسران خود او عبدالرحمان، عبيد الله و عبدالوهاب. | ||
ابن منده در اصفهان به حرمت و جاه مى‌زيست و پيداست كه نفوذ بسياري در مردم و اولياي امور داشته است. چه معاصران او و چه محدثان بعد، او را بسيار ستوده‌اند. ظاهراً ستايشى كه از ابن منده صورت گرفته و آنچه شخصيت علمى او را ساخته است، ناشى از وسعت آگاهى او در حديث بوده كه با اتكا به حافظه‌اى نيرومند شكل گرفته است. به گفته احمد بن جعفر كه از افزون بر هزار تن حديث نوشته، كسى را در ميان آنان به قدرت حافظه ابن منده نديده بود. [[ذهبى]] نيز او را حافظ مشرق خوانده و اظهار داشته كه كسى ديگر را نمى‌شناخته كه به اندازه او استماع حديث كرده و به پايه او حديث گرد آورده باشد. | ابن منده در اصفهان به حرمت و جاه مى‌زيست و پيداست كه نفوذ بسياري در مردم و اولياي امور داشته است. چه معاصران او و چه محدثان بعد، او را بسيار ستوده‌اند. ظاهراً ستايشى كه از ابن منده صورت گرفته و آنچه شخصيت علمى او را ساخته است، ناشى از وسعت آگاهى او در حديث بوده كه با اتكا به حافظه‌اى نيرومند شكل گرفته است. به گفته احمد بن جعفر كه از افزون بر هزار تن حديث نوشته، كسى را در ميان آنان به قدرت حافظه ابن منده نديده بود. [[ذهبى]] نيز او را حافظ مشرق خوانده و اظهار داشته كه كسى ديگر را نمى‌شناخته كه به اندازه او استماع حديث كرده و به پايه او حديث گرد آورده باشد. | ||