احوال و آثار میر سید علی همدانی (با شش رساله از وی): تفاوت میان نسخه‌ها

کتاب حاضر، فشرده مطالب متنى است كه در سال 1346ش، در دانشگاه تهران، به‌عنوان رساله دكترى، از طرف نويسنده، مورد دفاع و تصويب قرار گرفته و رساله سيد درباره «فتوت: جوانمردى» نيز پس از تصحيح به آن ضميمه شده است، با پيشگفتار مبسوطى در پيرامون تعاريف مختلف از فتوت، شرايط، آداب و رسوم آن، و ارتباط آن با ملكات فاضله (شجاعت، سخاوت و...) و نمونه‌هاى عاليه فتوت در عملكردهاى انبياء، ائمه و اولياء و چگونگى ظهور و تكامل و انحطاط نهضت فتوت، تاريخچه آن و تأثيرش در ادب و اخلاق و جريانات اجتماعى و رابطه آن با طريقت تصوف، آثار منظوم و منثور درباره آن.<ref>سخن مدير، ص 21</ref>

[[همدانی، علی بن شهاب‌الدین|سيد على همدانى]] يكى از نوابغ و شخصيت‌هاى طراز اول ايرانى است كه فعاليت‌هاى گوناگون دينى، ادبى و فرهنگى او در ايران و در شبه قاره پاكستان و هند، تأثيرات اساسى و ارزنده باقى گذاشته و خصوصا در «كشمير»، رواج و گسترش دين اسلام و زبان و ادبيات فارسى، مرهون مساعى جميله آن بزرگوار مى‌باشد. در باب اول كه در ده فصل زير تنظيم شده است شرح زندگانى و اقدامات رفاهى، انسان‌دوستانه و جوانمردانه او، با رعايت اختصار جمع‌آورى شده است.<ref>پيشگفتار، ص 24</ref>

در فصل اول، احوال [[همدانی، علی بن شهاب‌الدین|سيد]] در آغاز زندگى تبيين شده است. در اين فصل، اطلاعاتى پيرامون اسم و القاب، توجيه القاب، ولادت و زادگاه، نسب و خانواده، والدين، تعليم و تربيت، مجاهدات راه سلوك و اسامى مشايخى كه وى از آنان خرقه و اجازه دريافت كرده، ارائه شده است.<ref>متن کتاب، ص 3</ref>

در فصل دوم، به مسافرت‌هاى سيد در دوران جوانى پرداخته شده است. مسافرت‌هاى وى در حدود سال 733ق، شروع شده (در سن 20 سالگى) و تا سال 753ق؛ يعنى 21 سال، ادامه داشته است؛ ازاين‌رو نويسنده، معتقد است كه مى‌توان او را از سياحان بزرگ عالم اسلام دانست. اطلاعاتى كه در اين فصل، ارائه گرديده، بيشتر از «خلاصة المناقب» يا «مستورات» مى‌باشد.<ref>همان، ص 27</ref>

فصل سوم، اتفاقات و نحوه اقامت وى در همدان را در خود جاى داده است. زندگانى بيست ساله سيد بعد از بازگشت از مسافرت‌ها تا سال 772ق، به‌درستى روشن نيست، ولى نويسنده معتقد است كه او در اين دوره هرج‌ومرج تاريخ ايران، مشغول كارهاى علمى، ادبى و ارشاد و تبليغ حقائق دين مبين بوده است. او در مولد خود، مسجد و خانقاه بزرگى بنا كرد و در آنجا به عبادت، رياضت، موعظه و تدريس پرداخت.<ref>همان، ص 31</ref>

فصل چهارم، در مورد مهاجرت سيد به ختلان (كولاب) مى‌باشد. تاريخ دقيق انتقال ايشان به ناحيه ختلان و علت انتخاب آن خطه براى اقامت روشن نيست. نويسنده احتمال داده است پس از مرگ نوشيروان عادل ايلخانى در سال 756ق، شايد با به وجود آمدن ملوك الطوائفى و جنگ امراى ايران، وى از مولد خود دل‌تنگ شده و در سال‌هاى بعدى به ختلان عزيمت كرده است. وى در آنجا مريدان و ياران مخلص پيدا كرده و حاكم ختلان و امراى آن نواحى نسبت به او احترام زياد قائل بودند.<ref>همان، ص 25</ref>

اطلاعات مربوط به مهاجرت سيد به كشمير، در فصل پنجم ارائه شده است. وى در سال 740ق، بار اول وارد كشمير شده و مدت چند روز اوضاع آن خطه را مطالعه كرده بود. آن موقع در حدود 10 سال مى‌گذشت كه دين مبين اسلام در آن ناحيه راه پيدا كرده بود. او به نياز تبليغ دين در آن خطه آگاهى پيدا كرده همواره براى اين كار علاقه داشت.<ref>همان، ص 38</ref>

در فصل ششم، به نفوذ ايشان نزد پادشاهان، حكام و امراى وقت اشاره شده است. به اعتقاد نويسنده، وى با ساير پادشاهان، حكام و امراى مختلف كشمير و نواحى ايران، روابط دامنه‌دار داشته و در اين مورد در بعضى از مراجع و نيز كتب او اشاراتى موجود است.<ref>همان، ص 51</ref>

ايام آخر زندگانى سيد، در فصل هفتم به تصوير كشيده شده است. در اين فصل، مطالبى پيرامون تاريخ درگذشت، چند ماده تاريخ براى وفات وى، جاى درگذشت، تدفين ايشان، نزاع مريدان، حمل تابوت به ختلان و كيفيت مزار ايشان، بيان شده است.<ref>همان، ص 67</ref>

فصل هشتم، درباره فرزندان، احفاد، اعقاب و ياران سيد مى‌باشد.<ref>همان، ص 77</ref>

در باب دوم، سيد على همدانى به‌عنوان يكى از نويسندگان بزرگ و سرايندگان متوسط عرفانى معرفى شده و ضمن اشاره به سبك نگارش وى، كتب و رسائل فارسى و عربى و شعر او مورد بررسى و تجزيه و تحليل قرار گرفته است. كتب و رسائل سيد كه به آن‌ها دسترسى پيدا نشد نيز اجمالا ذكر گرديده تا كيفيت همه آثار او در نظر گرفته شده باشد. در اين مورد، كيفيت نسخ خطى، عكسى، چاپى، تراجم و... نيز بيان و مطرح شده است.<ref>پيشگفتار، ص 24</ref>

الف)- آثار فارسى: ذخيرة الملوك؛ مرآت التائبين؛ اوراد فتحيه؛ سير الطالبين؛ ذكريه؛ مكتوبات اميريه؛ عقليه؛ داووديه؛ رساله بهرامشاهيه؛ واردات اميريه؛ ده قاعده؛ چهل مقام صوفيه؛ همدانيه؛ رساله اعتقاديه؛ رساله عقبات يا قدوسيه؛ رساله مشيت؛ حقيقت ايمان؛ سير و سلوك؛ حل الفصل؛ نسبت خرقه درويشى؛ درويشيه؛ آداب المريدين؛ انسان‌نامه (قيافه‌نامه)؛ نوريه؛ وجوديه تلقينيه؛ آداب سفره؛ حقيقت نور و تفاصيل انوار؛ اختيارات منطق الطير (هفت وادى)؛ اسناد حليه حضرت رسول(ص)؛ أقرب الطريق إذا لم يوجد الرفيق؛ في السواد الليل و لبس الأسواد؛ معاش السالكين؛ مرادات ديوان حافظ؛ منهاج العارفين؛ اقوال در علم طب و كيميا و.<ref>متن کتاب، ص 97 تا ص 180</ref>

ب)- آثار عربى: شرح أسماء الحسنى؛ أسرار النقطة؛ المودة في القربى و أهل العبا؛ روضة الفردوس؛ منازل السالكين؛ في العلماء‌الدين؛ رسالة الأوراد؛ صفة الفقراء؛ الإنسان الكامل؛ طالقانية؛ الناسخ و المنسوخ في القرآن المجيد؛ تفسير حروف المعجم؛ في خواص أهل الباطن؛ أربعين أميرية؛ أربعين في فضائل أميرالمؤمنين(ع) و أهل بيت رسول(ص) و.<ref>همان، ص 181 تا ص 205</ref>

ج)- كتب و رسائلى كه اشتباها به على همدانى منسوب كرده‌اند، از جمله: اسرار وحى؛ رساله سلسله‌نامه؛ رساله «انوار» يا «نوريه»، رساله كشف الحقايق؛ مكارم اخلاق؛ غاية المكان في دراية الزمان.<ref>همان، ص 205 تا 209</ref>

د)- بعضى از رسائل كه بدون اسم در فهرست‌ها به نام على همدانى مذكور است و.<ref>همان، ص 212</ref>

باب سوم در سه فصل، به مسلك فتوت و تصحيح و تحشيه رساله «فتوتيه» مير سيد على اختصاص يافته است. عنوان فصول، عبارتند از: مقدمه‌اى درباره «فتوت»، سخنى درباره رساله «فتوتيه» و تعليقات بر رساله فتوتيه.<ref>متن کتاب، ص 245</ref>

مشارب الأذواق، مرادات ديوان حافظ، مجموعه اشعار مير سيد على همدانى، رساله درويشيه، السبعين في فضائل أميرالمؤمنين(ع) و رساله ذكريه، عنوان ساير ابواب کتاب مى‌باشد.<ref>فهرست کتاب، ص 45</ref>