اجتهاد در عصر ائمه معصومین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

}}  

==هدف از نگارش کتاب==

در ابتدای کتاب به معنای لغوی، سپس اصطلاحی «اجتهاد» و نظرات مختلف درباره آن اشاره شده است که نتیجه آن در بحث لغوی چنین است: اگرچه اهل لغت و اهل فقه و اصول در اصل معنای حقیقی جَهد و جُهد اختلاف دارند، ولی در میان آنان در معنای واژه اجتهاد، اختلاف ‎نظری نیست؛ چون اجتهاد بر اساس ظاهر کلام آنان، به‎کارگیری و سعی و کوشش است به‎قدر توان در هر کاری که دست زدن به آن آسان نباشد و رنج و مشقت را برای رسیدن به هدف و مقصود به‎همراه داشته باشد. در این برداشت تفاوتی نمی‎کند که واژه اجتهاد از چه چیزی مشتق شده باشد. این برداشت، صحیح و مورد پذیرش همگان است؛ چون به‎کار بردن نهایت سعی و کوشش، هیچ‎گاه خالی از رنج و مشقت و سختی نیست و معمولاً با هم ارتباط و تلازم دارند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص27</ref>.

جواهری در ادامه به تعریف لغوی و اصطلاحی (از منظر دانشمندان اهل سنت و شیعه) استنباط و در ضمن آن مفتی و افتا<ref>ر.ک: همان، ص67-73</ref>، فقه، فقیه و اصول فقه نموده است<ref>ر.ک: همان، ص74-89</ref>.

جواهری، اجتهاد در عصر معصومین(ع) را به دو دوره عصر رسالت و عصر امامت تقسیم نموده است. اجتهاد در عصر رسالت، سبک، کم زحمت و ساده بود و ‎نیازی به مقدمات علمی فراوان نداشت. اجتهاد در این عصر، به مباحث نظری و استدلالی پیچیده وابسته نبود، مسائل تازه و رویدادهای پیچیده زیاد نبودند و همه رویدادها و یا بسیاری از آن‎ها نص خاصی داشتند. آرا و نظریات متفاوت و متضاد وجود نداشت. اجتهاد، تنها نیازمند کمی ادراک، فهم و تأمل بود تا با مراجعه به منابع بتوان حکم مسئله را استخراج کرد. ارتباط مستقیم قاریان با پیامبر(ص) آثاری داشت. آگاهی بیشتر آنان به نخستین منبع فقه اجتهادی، که قرآن بود و آشنایی با خصوصیات و ویژگی‎های آیات، زمان و مکان صدور و شأن نزول آن‎ها، همگی نقش مهمی در تسهیل استنباط داشت<ref>ر.ک: همان، ص126</ref>. در این دوره، عده‎ای از صحابه، جزء فقهای شیعه به ‎حساب می‎آمده‎اند؛ از جمله: ابن عباس، سلمان فارسی، ابوذر غفاری، ابورافع، ابراهیم، عمار بن یاسر و مقداد. همین افراد با شخصیت‎های دیگری همچون جابر بن عبدالله انصاری، از معروفان به فتوا بوده‎اند<ref>ر.ک: همان، ص127</ref>. اجتهاد صحابه پس از جنگ احزاب، اجتهاد سعد بن معاذ، اجتهاد عمار در تیمم و... نمونه‎هایی از اجتهاد صحابه در عصر رسالت است که نویسنده به شرح آن‎ها پرداخته است<ref>ر.ک: همان، ص127-132</ref>.

الف)- ارتباط مستقیم اهل اجتهاد در عصر امامان با اهل‎بیت عصمت و طهارت؛

ب)- اجتهاد بدون گرفتار شدن در پیچ‎وخم‎های جرح و تعدیل و تعارضات و تزاحم متنی و سندی؛

ج)- در آن زمان، پدیده‎ها و رویدادهای پیچیده و مبهم و حوادث مشکل، همچون زمان ما وجود نداشت؛

د)- مباحث در آن زمان، محدود بود و به فراوانی، پراکندگی، تراکم و توسعه زمان ما نبود؛ لذا ذهن مجتهد مشوب نمی‎گشت و به‎ صرف مراجعه به مایه‎های اصلی استنباط، حکم را استخراج می‎کرد<ref>ر.ک: همان، ص146-147</ref>.

==پانویس==

==منابع مقاله==