ابن قاضی شهبه، ابوبکر بن احمد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابوبكر بن احمد بن محمد بن عمر'''، ملقب به تقى‌ الدين، (779-11 ذيقعدۀ 851ق1377/-19 ژانويۀ 1448م)، فقيه، قاضى القضاة و مورخ بود. وى در كودكى، [[صحيح بخارى]] را نزد پدر خويش آموخت. در 11 سالگى پدر را از دست داد و آن‌گاه در محضر درس عالمان زمان خويش چون ابن حجى، شرفان شريشى، جمال طيمانى، بدر بن مكتوم، ابوهريرۀ بن ذهبى، علاء بن ابوالمجد و ديگران به كسب علم پرداخت. او سرانجام فقيهى برجسته شد و رياست مذهب شافعى به او رسيد و متصدى فتوا و مرجع عموم گرديد. شهرت علمى وى باعث شد كه از اَطراف و اكناف، طالبان علم به نزد او شتافته، از درس وى استفاده كنند. او در دمشق و نيز در بيت‌المقدس، به نقل حديث پرداخت. سخاوى تصريح كرده كه از او اجازۀ نقل حديث دريافت داشته است. وى نخست در مدارس مجاهديه و عذراويه به عنوان معيدِ درس مشغول بوده است، اما چنان‌كه خود او تصريح كرده، در 797ق در مدارس طبريه و امينيه به تدريس پرداخته است. همچنين در مدارس مختلف ديگرى چون: اقباليه، تقويه و جز آن تدريس كرده و جمع بسيارى از اعيان و بزرگان شام در جلسۀ درس وى شركت جسته‌اند. او در 842ق مستقلاً به عنوان قاضى القضاة دمشق انتخاب گرديد، اما چون در واقعۀ اينال جَكَمى، بر منبر جامع اموى، خطبه به نام ملك عزيز يوسف بن اشرف برسباى خواند، در حالى كه آن زمان در دمشق خطبه به نام ملك ظاهر جَقمق خوانده مى‌شد، از اين‌رو جقمق او را از مقام قضا بركنار كرد؛ اما بار ديگر در 843ق به اين مقام منصوب گرديد. در همين سال وى از مقام خطيبى جامع اموى بركنار شد و در 844ق مقام قاضى القضاتى را از او گرفتند و از آن پس او يكسره به اشتغالات علمى روى آورد.

==آثار==