أكذوبة تحريف القرآن بين الشيعة و السنة: تفاوت میان نسخه‌ها

أكذوبة تحريف القرآن بين الشيعة و السنة (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۶ دسامبر ۲۰۱۷، ساعت ۱۸:۱۰

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ، ‏۲۶ دسامبر ۲۰۱۷

جز

جایگزینی متن - 'مى‏آ' به 'می‌آ'

Hbaghizadeh@noornet.net

۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش

@@ خط ۵۰: / خط ۵۰: @@
 در فصل اول کتاب ابتدا معنای لغوی و اصطلاحی تحریف ذکر شده است. نویسنده در ابتدا به نقل از مفردات راغب تحریف کلام را بیان آن به‌گونه‌ای می‌داند که دو احتمال متفاوت در آن امکان‌پذیر باشد. این نوع تحریف که تحریف معنوی است به‌طور مسلم در قرآن صورت گرفته است؛ از جمله این قبیل تحریف حمل آیات شریفه بر مفاهیمی غیر از مدلول اصلی خودشان است. در رابطه با تحریف در آیات و سوره‌ها معتقد است که در مورد این نوع از تحریف هم روایاتى وارد شده که بیشتر آن‌ها از طریق اهل سنت و تنها بخشى از طریق شیعه است البته این روایات مورد عمل مسلمانان نیست و جز عده‌اى از اخباری‌هاى شیعه و سنى آن‌ها را رد کرده‌اند؛ اما تحریف در کلمات به این معنى که بعضى از کلمات یا عبارت‌هاى قرآن کم شده باشد به‌طورى‌که با قرآن فعلى (که در دسترس مسلمانان قرار دارد) فرق داشته باشد از چیزهایى است که عامه مسلمانان، جز عده انگشت‌شمارى، قبول ندارند<ref>ر.ک: همان، ص14-11؛ جعفریان، رسول، ص13-10</ref>.
-در فصل دوم کتاب پس از بررسی معنای تحریف، براهین تحریف نشدن قرآن از خود قرآن و روایات بیان شده است. در رابطه با ادله قرآنی به دو آیه از جمله آیه 42 سوره فصلت استناد شده است: «لاَ يأْتِيهِ الْبَاطِلُ مِنْ بَينِ یدَيهِ وَ لاَ مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِيلٌ مِنْ حَکِيمٍ حَمِيدٍ»؛ «از پیش روى آن و از پشت سرش باطل به سویش نمى‏آید؛ چراکه از سوی خداوند حکیم و شایسته ستایش نازل شده است». علامه طباطبائى در استدلال به این آیه مى‌فرماید: آمدن باطل به‌سوی قرآن، به این معنى است که باطل در آن، راه پیدا کند. یا بعضى از اجزاء آن یا همه‌اش از بین برود و باطل شود؛ به‌طورى‌که بعضى از حقائق و معارف حقه آن غیرحقه شود؛ و یا بعضى از احکام و شرایع و نیز توابع آن احکام از معارف اخلاقی و یا همه آنچه گفته شد لغو گردد به‌طورى‌که دیگر قابل عمل نباشد؛ بنابراین، این آیه کریمه، منکر ورود باطل به حریم قرآن است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص19-18؛ جعفریان، رسول، ص18</ref>.
+در فصل دوم کتاب پس از بررسی معنای تحریف، براهین تحریف نشدن قرآن از خود قرآن و روایات بیان شده است. در رابطه با ادله قرآنی به دو آیه از جمله آیه 42 سوره فصلت استناد شده است: «لاَ يأْتِيهِ الْبَاطِلُ مِنْ بَينِ یدَيهِ وَ لاَ مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِيلٌ مِنْ حَکِيمٍ حَمِيدٍ»؛ «از پیش روى آن و از پشت سرش باطل به سویش نمی‌آید؛ چراکه از سوی خداوند حکیم و شایسته ستایش نازل شده است». علامه طباطبائى در استدلال به این آیه مى‌فرماید: آمدن باطل به‌سوی قرآن، به این معنى است که باطل در آن، راه پیدا کند. یا بعضى از اجزاء آن یا همه‌اش از بین برود و باطل شود؛ به‌طورى‌که بعضى از حقائق و معارف حقه آن غیرحقه شود؛ و یا بعضى از احکام و شرایع و نیز توابع آن احکام از معارف اخلاقی و یا همه آنچه گفته شد لغو گردد به‌طورى‌که دیگر قابل عمل نباشد؛ بنابراین، این آیه کریمه، منکر ورود باطل به حریم قرآن است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص19-18؛ جعفریان، رسول، ص18</ref>.
 در فصل سوم براهین گردآوری قرآن در زمان پیامبر مورد بررسی قرار گرفته است. اهل سنت، روایاتى را نقل کرده‌اند مبنى بر اینکه بعضى از صحابه، قرآن را در زمان پیامبر گرامى اسلام(ص) جمع‌آورى نموده‌اند. برهان دیگر بر اینکه قرآن در زمان رسول‌الله(ص) گردآورى شده، گفتار عده‌اى از علماست که از آن جمله‌‌اند: حارث محاسبی، ابوشامه و محمد غزالی و صبحی صالح. پس وقتی‌که روشن شد جمع‌آورى اولیه در زمان خود پیامبر(ص) بوده و ابوبکر هم از روى همان استنساخ و کپى کرده است، تواتر آن در زمان پیامبر اکرم(ص) نیز ثابت مى‌گردد و معقول نیست کسى خیال کند که بعدازاین قرآن تحریف شده است<ref>ر.ک: همان، ص35-27؛ همان، ص32-24</ref>.