۶۱٬۱۸۹
ویرایش
جز (Yqorbani@noornet.net صفحهٔ آشتیانی، احمد را به میرزا احمد آشتيانى منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
{{کاربردهای دیگر|آشتیانی (ابهام زدایی)}} | |||
'''میرزا احمد آشتيانى''' (۱۲۶۱ - ۱۳۵3 ش)، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، از مشاهیر علمای تهران | '''میرزا احمد آشتيانى''' (۱۲۶۱ - ۱۳۵3 ش)، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، از مشاهیر علمای تهران | ||
خط ۴۴: | خط ۴۶: | ||
==تحصیلات== | ==تحصیلات== | ||
وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند | وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيد محمد يزدى، میرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، میرزا شهابالدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيد عبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون [[نایینی، محمدحسین|میرزاى نائينى]] و آقا[[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت. | ||
ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ایران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانشهاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نیکویى مىنوشت و با تخلص «واله» شعر مىسرود. وى عارفى خوشخلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. میرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى میرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقا[[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، [[اصفهانی، ابوالحسن| | ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ایران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانشهاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نیکویى مىنوشت و با تخلص «واله» شعر مىسرود. وى عارفى خوشخلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. میرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى میرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقا[[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، [[اصفهانی، سید ابوالحسن|سيد ابوالحسن اصفهانى]] و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت. | ||
==شاگردان== | ==شاگردان== | ||
از شاگردان ايشان مىتوان به: [[آشتیانی، جلالالدین| | از شاگردان ايشان مىتوان به: [[آشتیانی، جلالالدین|سيد جلالالدين آشتيانى]]، میرزا محمدباقر آشتيانى، حسن [[حسنزاده آملی، حسن|حسنزاده آملى]] و سيد عباس طباطبايى اشاره نمود. | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
خط ۷۹: | خط ۸۱: | ||
==وابستهها== | ==وابستهها== | ||
{{وابستهها}} | {{وابستهها}} | ||
[[سر سلوک ترجمه و شرح رسالة الولاية]] | |||
[[بیست رساله]] | [[بیست رساله]] | ||
خط ۱۰۰: | خط ۱۰۲: | ||
[[رده:زندگینامه]] | [[رده:زندگینامه]] | ||
ویرایش