شهاب ثاقب (در اثبات امامت)
| نام کتاب | شهاب ثاقب در اثبات امامت حضرت علی علیه السلام و پاسخ شبهاتی که یکی از اهل تسنن مطرح کرده است |
|---|---|
| نام های دیگر کتاب | |
| پدیدآورندگان | نراقی، مهدی بن ابیذر (نويسنده) |
| زبان | فارسی |
| کد کنگره | BP 223/54 /ن4ش9 |
| موضوع | اهل سنت - دفاعیهها و ردیهها
شیعه - دفاعیهها و ردیهها علی بن ابی طالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. - اثبات خلافت |
| ناشر | [بی نا] |
| مکان نشر | ایران - |
| سال نشر | 1380 هـ.ش |
| کد اتوماسیون | AUTOMATIONCODE3675AUTOMATIONCODE |
نام مؤلف:
ملا مهدى بن ابى ذر نراقى(م 1209 ق)
از صدر اسلام علما و دانشمندان شيعه هر زمان كه نياز بوده براى جوابگويى به شبهات مطرح شده در مسأله‌ى امامت و اثبات حقانيت امامان معصوم(ع) آثار و كتابهاى متعددى را تأليف نموده‌اند. يكى از اين آثار كتاب شهاب ثاقب است كه مولى مهدى نراقى آن را در رد كتاب يكى از دانشمندان اهل سنت معاصرش نوشته است. وى متن آن كتاب را با عبارت قال آغاز و با عبارت انتهى به پايان رسانيده و سپس به بيان دلايل خود پرداخته است.
در اين كتاب با طرح مباحث تاريخى و با استناد به روايات و كتب تاريخى معتبر اهل تشيع و تسنن و مطالب عقلى و كلامى، دلايل متعددى در حقانيت مذهب اماميه و اثبات امامت حضرت على(ع) و بطلان مذهب اهل سنت اقامه شده است.
مهمترين مباحث مطرح شده اثبات جايگاه امامت به عنوان يكى از اصول دين، عصمت امام و ظلمهاى روا داشته شده به خاندان نبوت مثل آتش زدن در خانه‌ى امير مؤمنان(ع) و غصب مالكيت حضرت زهرا(ع) بر فدك مى‌باشد. مؤلف با استناد به منابع معتبر تاريخى، حديثى و كلامى عامه و خاصه مثل منهاج الاصول قاضى بيضاوى، تاريخ طبرى، ملل و نحل محمد شهرستانى، احياء العلوم غزالى، دلائل النبوة ابوبكر بيهقى، شرح تجريد قوشچى، صحيح مسلم، مسند احمد حنبل، صحيح ترمذى، ربيع الابرار زمخشرى و غير آن به كتاب غناى خاصى بخشيده است.
تاريخ پايان يافتن كتاب چهارم شوال المكرم سال 1192 ق. است.
در چاپ كتاب موجود از نسخه‌ى خطى مربوط به سال 1207 به خط عبدالرحمن بن محمد نراقى استفاده شده است.
[[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|صاحب الذريعة درباره‌ى اين كتاب مى‌نويسد:
الشهاب الثاقب في رد معاصره الناصب للمولى مهدي بن أبي ذر النراقي المتوفى سنة 1209، حكاه في لباب الألقاب عن خط ولده العلامة المولى أحمد صاحب المستند و لم يعين شخص المعاصر الناصب و لا موضوع بحثه معه. (ذ253/14/)