معیشت مؤمنانه
معیشت مؤمنانه، اثر ابوالفضل قدوسی (معاصر)، مجموعهای است از بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی (مدظلهالعالی) که به تشریح چهار مفهوم بنیادین زهد، رفاه، تجملگرایی و اشرافیگری میپردازد. موضوع اصلی کتاب، تبیین الگوی زندگی اسلامی و معیارهای اخلاقی و رفتاری برای مسئولین و آحاد جامعه در راستای تحقق حیات طیبه و عدالت اجتماعی است.
| معیشت مؤمنانه | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | خامنهای، علی، رهبر جمهوری اسلامی ایران (نويسنده) کریمی، ابوالقاسم (گردآورنده) |
| عنوانهای دیگر | آشنایی با چهار مفهوم زهد، رفاه، تجمگرایی و اشرافیگری در کلام رهبر معظّم انقلاب اسلامی (مددظله) ** حیات طیبه |
| ناشر | خبرگزاری فارس |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1398ش |
| چاپ | 5 |
| شابک | 978-600-8218-31-5 |
| موضوع | خامنهای، علی، رهبر جمهوری اسلامی ایران، 1318 - - دیدگاه درباره شیوه زندگی - خامنهای، علی، رهبر جمهوری اسلامی ایران، 1318 - - پیامها و سخنرانیها - شیوه زندگی - جنبه های مذهبی - اسلام |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ش93 م6 1692 DSR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
ساختار
کتاب شامل چهار فصل اصلی با عناوین «زهد»، «رفاه»، «تجملگرایی و مصرفزدگی» و «اشرافیگری» است.
گزارش محتوا
فصل اول: زهد: این فصل به تبیین مفهوم «زهد» میپردازد که در نگاه اسلامی دارای دو بال «بیاعتنایی به دنیا» و «ضرورت» است. زهد به معنای دستکشیدن از دنیا و لذتهای حلال زندگی نیست، بلکه به معنای عدم دلبستگی روحی و معنوی به زرقوبرق دنیا و ترک وابستگیهای دنیوی است. در این دیدگاه، دنیا وسیلهای برای رسیدن به آخرت و عمل صالح است، نه هدف نهایی. در ادامه، ضرورت فراگیرشدن زهد در جامعه برای اصلاح بیماریهای اجتماعی و اقتصادی موردتأکید قرار میگیرد و به زهد امیرالمؤمنین(ع) بهعنوان نمونهای از سادهزیستی اشاره شده است. بخش مهمی از این فصل به لزوم الگو بودن مسئولان در زهد و بیرغبتی به دنیا، بهمنظور حفظ سلامت حکومت و نظام اسلامی اختصاص دارد که با ذکر نمونههایی از زندگی امیرالمؤمنین(ع) همراه است [۱].
فصل دوم: رفاه: این فصل با تأکید بر ضرورت برخورداری مردم از حداقل «رفاه» آغاز میشود و تصریح میکند که رفاه هدف اسلام است، اما نه رفاه به معنای مصرفگرایی و تجمل، بلکه رفاهی که زمینه را برای رشد فکری، علمی و فرهنگی فراهم سازد. در این نگاه، رفاه مادی باید توأم با رشد معنوی باشد و هدف غایی از رفاه، کمک به بندگی خداوند و تعالی انسان است. همچنین، بر ضرورت تأمین رفاه اقتصادی از سوی حکومت اسلامی تأکید میشود و اینکه دولت وظیفه دارد با برنامهریزیهای کلان، عدالت اجتماعی را تحقق بخشیده و محرومین را از رفاه برخوردار سازد. این فصل تلاش میکند تا تفکر جدایی رفاه از معنویت را که یک حربه دشمن است، رد کند[۲].
فصل سوم: تجملگرایی و مصرفزدگی: این بخش به تبیین و تقبیح پدیده «مصرفگرایی» میپردازد که به معنای صرف درآمد در امور غیرضروری است و اسلام دستور به تولید ثروت و جلوگیری از مصرفگرایی داده است. تجملگرایی و اسراف، بهعنوان عوامل بازدارنده از انقلاب و ارزشهای اسلامی، معرفی میشوند. از جمله عوامل ایجاد روحیه تجملگرایی، مصرفگرایی و تجملگرایی در میان مسئولان، بهعنوان یک بیماری واگیردار در جامعه، ذکر شده است که باید در مقابل آن انضباط اقتصادی و مالی رعایت شود. همچنین، ضرورت پرهیز مردم از سوق به سمت مصرفگرایی و اصلاح الگوی مصرف باتکیهبر تولید داخلی و جلوگیری از اسراف در منابع کشور (مانند آب و انرژی) مطرح میگردد. ضرورت دور نگهداشتن عرصه ازدواج از توصیههای آخرین مقام معظم رهبری (مدظلهالعالی) در این فصل است.[۳]
فصل چهارم: اشرافیگری: اشرافیگری به معنای دورشدن از ارزشهای اسلامی، بهخصوص در طبقات حاکم، است. اشرافیگری مسئولان بهدور شدن از زندگی ساده و مردمی، و تلاش برای جمعآوری ثروت و امتیازات است که پیامدهای سوء بر نظام جمهوری اسلامی دارد. این فصل تأکید میکند که زندگی اشرافی مسئولان، موجب بیاعتمادی مردم به نظام و دولت میشود و اسلام به مسئولان توصیه میکند که مانند محرومین زندگی کنند. از جمله راهکارهای مقابله با اشرافیگری، جلوگیری از نفوذ اشرافیگری در دستگاههای دولتی، حفظ سادهزیستی مسئولان و پرهیز از ترویج فرهنگ اشرافیگری در جامعه است. در نهایت، هدف از مبارزه با اشرافیگری، جلوگیری از تضعیف نظام اسلامی و بازگرداندن اعتماد و امید مردم است[۴].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.