واژهنامه دروان؛ گویش و فرهنگ مردم روستای دروان
واژهنامه دروان؛ گویش و فرهنگ مردم روستای دروان تألیف الهه خانیان، علی کاردان، روستای دروان در بخش مرکزی و در شمال شهر کرج جای دارد. این روستا در انتهای جادۀ کوهستانیای است که در مسیر خود چهارراه فرعی به سمت روستاهای برغان، آتشگاه، نوجان و خوآرس دارد. این روستا پیرامون رودخانۀ پرآبی شکل گرفته که از کوههای کاهار یا کهار سرچشمه میگیرد. خانهها در یک بخش متمرکز و باغها همراستای رودخانه ایجاد شده است.
| واژهنامه دروان | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | خانیان، الهه (نویسنده) کاردان، علی (محقق) |
| ناشر | برسم |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1399 |
| شابک | 6ـ961819ـ622ـ978 |
| موضوع | دروانی - واژهنامهها,دروانی |
| کد کنگره | PIR ۳۲۷۲/د۵۱خ۲ ۱۳۹۹ |
ساختار
کتاب در پنج بخش تدوین شده است.
گزارش کتاب
واژهنامههای گویشی و فرهنگنامههای روستایی میتواند ما را در کنار شناخت فرهنگ بومی و ملی، به خودشناسی برساند و به یاری آن میتوان در جامعه، ارزشمند نمایان شد. افزون بر آن، توجه به زبان و بررسی گویشهای گوناگون ایران، ما را در واژهسازی و استفادۀ کمتر از واژگان رایج در کشورهای دیگر بینیاز میکند. گردآوری این واژهها، برای پژوهشهای زبانشناسی و گویششناسی نیز ارزش دارد. در این کتاب کوشیده شده تا با نگارش واژه، مثل و باورهای مردم روستای «دُروان» واقع در شمال شهر کرج، گامی کوچک در راستای پاسداری از زبان و فرهنگ مردم این دیار برداشته شود.
روستای دروان در بخش مرکزی و در شمال شهر کرج جای دارد. این روستا در انتهای جادۀ کوهستانیای است که در مسیر خود چهارراه فرعی به سمت روستاهای برغان، آتشگاه، نوجان و خوآرس دارد. این روستا پیرامون رودخانۀ پرآبی شکل گرفته که از کوههای کاهار یا کهار سرچشمه میگیرد. خانهها در یک بخش متمرکز و باغها همراستای رودخانه ایجاد شده است.
برخی از پژوهشگران، زبان مردم روستای دروان و روستاهای دیگر مانند برغان، طالقان، الموت، دیلمستان و... را به زبان تاتی پیوند میدهند.
در این کتاب روستای دروان در پنج بخش مورد بررسی قرار گرفته است. بخش یکم به شناسایی روستا و بررسی جایگاه جغرافیایی و فرهنگی آن اختصاص دارد. در بخش دوم معنی واژۀ دروان، گویش مردم روستا و دستور زبان بیان شده است. در بخش سوم ابتدا واژههایی از روستای دروان با دو روستای همسایه یعنی نوجان و آتشگاه سنجیده شده و سپس به برخی از واژههای دروانی و انگلیسی همریشه اشاره شده است. بخش چهارم به واژهنامه و چند سروده به زبان بومی کرج اختصاص یافته و در بخش پنجم به بازگویی کنایه، مثل و باورهای مردمی ویژه شده است.
گویش مردم روستای دروان با دو رستانی همسایه یعنی نوجان و آتشگاه همانندیهای بسیاری دارد که به برخی از این واژههای ناهمانند و معادل نوجانی و آتشگاهی آن در بخش واژهنامه اشاره شده است.
دادههای این کتاب بر اساس بررسی میدان، گفتگو با مردم روستا و پژوهشهای کتابخانهای گردآوری شده است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات