پانوسی، استفان
استفان پانوسی (متولد ۱۳۱۴ش)، ایرانشناس، فیلسوف و زبانشناس آشوریتبار ایرانی و استاد بازنشسته دانشگاه گوتنبرگ سوئد است. وی در رشتههای فلسفه، زبانهای سامی و ایرانی تخصص دارد و به زبانهای متعددی از جمله فارسی، کردی، عربی، آرامی، ایتالیایی، فرانسوی، آلمانی، انگلیسی و سوئدی مسلط است. از مهمترین فعالیتهای علمی او میتوان به تدریس در دانشگاههای معتبری همچون تهران، برلین، یوتا و گوتنبرگ و نیز پژوهشهای گسترده در زمینه زبان آرامی نو و فلسفه تطبیقی اشاره کرد. از آثار شاخص او کتاب "تأثیر فرهنگ و جهانبینی ایرانی بر افلاطون" و همکاری در تألیف "جنگ زبانآموزی نو-سریانی" با رودولف ماکوخ است.
| استفان پانوسی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | استفان پانوسی |
| نامهای دیگر | Estiphan Panoussi |
| محل تولد | سنندج، ایران |
| دین | مسیحی |
| مذهب | کلدانی |
| پیشه | استاد دانشگاه، پژوهشگر، زبانشناس |
| اطلاعات علمی | |
| درجه علمی | استاد بازنشسته |
| دانشگاه | دانشگاه گوتنبرگ |
| علایق پژوهشی | فلسفه، زبانهای سامی، زبانهای ایرانی، زبان آرامی |
| برخی آثار |
|
ولادت
استفان پانوسی در 20 شهریور سال ۱۳۱۴ خورشیدی (11 سپتامبر ۱۹۳۵ میلادی) در شهر سنندج به دنیا آمد. وی از ایرانیان آشوری و مسیحی کلدانی است. آموزشهای آغازین و میانی خود را در ایران و عراق به پایان رساند.[۱]
تحصیلات
وی در سال ۱۹۵۸ میلادی (۱۳۳۷ خورشیدی) از دانشگاه پونتیفیچییا در شهر رُم در رشته فلسفه لیسانس گرفت و در سال ۱۹۶۱ میلادی (۱۳۴۰ خورشیدی) از دانشگاه لوون در بلژیک دکتری فلسفه دریافت کرد. دکتر پانوسی در سالهای ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۴ میلادی (۱۳۴۰ تا ۱۳۴۳ خورشیدی) در زمینه فلسفه ایرانی در دانشگاه توبینگن آلمان پژوهش کرد و در فاصله سالهای ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۶ میلادی (۱۳۴۳ تا ۱۳۴۵ خورشیدی) نیز در دانشگاه ماربورگ آلمان به پژوهش ادامه داد و در سال ۱۹۶۷ دومین دکترای خود را در فلسفه از دانشگاه لوون دریافت نمود.[۲]
فعالیتها
دکتر پانوسی سابقه تدریس در دانشگاههای معتبر بسیاری را در کارنامه خود دارد: از ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۶ پژوهشگر و مدرس در دانشگاههای گیسن و ماربورگ آلمان، از ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۳ استادیار در دانشگاه آزاد برلین، از ۱۹۷۲ تا ۱۹۸۹ دانشیار و سپس استاد در دانشگاه تهران، از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۱ استادیار دانشگاه یوتا در آمریکا، از ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۲ استاد زبان عربی در دانشگاه آیخشتات آلمان، از ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۰ استاد زبان عربی در دانشگاه گوتهبورگ سوئد که در سال ۲۰۰۰ بازنشسته شد و از آن زمان تاکنون به عنوان استاد فلسفه در دانشسرای آنته لوپ ولی در کالیفرنیای آمریکا تدریس میکند. همچنین وی در سالهای ۱۹۹۷-۱۹۹۸ و ۲۰۰۰-۲۰۰۲ محقق مهمان در دانشگاه هاروارد بوده است.[۳]
آثار
- تأثیر فرهنگ و جهان بینی ایرانی بر افلاطون (۱۳۵۶)
- گرایشهای علمی و فرهنگی ایران: از هخامنشیان تا پایان صفویه (۱۳۸۳)
- مقایسه دستور زبان فارسی و زبان ایتالیایی
- مقدمهای بر زبان لاتین کلاسیک
- مقدمهای بر زبان لاتین
- فرهنگ پارسی-لاتین
- گویش مسیحی سنایا از زبان نو-آرامیک: متن، دستور زبان، و فرهنگ
- جنگ زبانآموزی نو-سریانی (با همکاری رودولف ماکوخ)
- La notion de participation dans la philosophie d'Avicenne (۱۹۶۷)
- Neusyrische Chrestomathie (با همکاری رودولف ماکوخ، ۱۹۷۴)
- La théosophie iranienne source d'Avicenne? (۱۹۶۸)
- The unique Arabic manuscript of Aristotle's Ars rhetorica and its two editions (۲۰۰۰)
- Ein vorläufiges Verbglossar zum aussterbenden neuaramäischen Senaya-dialekt (۱۹۹۱)
- On the Senaya dialect (۱۹۹۰)
- La Participation dans l'Oeuvre Logique d'Avicenne (۲۰۰۱)[۴]