سفرنامه ناکامورا نائوکیچی، مسافر فقیر ژاپنی در ایران
سفرنامۀ ناکامورا نایوکیچی (1320.ق/ 1902 ـ 1906 م): مسافر فقیر ژاپنی در ایران تألیف ناکامورا نایوکیچی با بازنویسی اوشیکاوا شونرو و ترجمه هاشم رجبزاده و کینجی ثهاوُرا؛ این کتاب سفرنامهای کمنظیر از جهانگرد ژاپنی است که در سالهای 1902 تا 1906 از ایران دوره قاجار دیدن کرده است. ناکامورا با نگاهی متفاوت و از منظری کاملاً بیگانه به توصیف زندگی روزمره، آداب و رسوم و شرایط اجتماعی ایران در آستانه انقلاب مشروطه پرداخته است.
| سفرنامۀ ناکامورا نایوکیچی (1320 ه.ق/ 1902 ـ 1906 م): مسافر فقیر ژاپنی در ایران | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | نائوکيچي، ناکامورا (نویسنده)
شونروء، اوشيکاوا (بازنویس) رجبزاده، هاشم (مترجم) ائورا، کينجي (مترجم) |
| ناشر | طهوری |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1394 |
| چاپ | اول |
| شابک | 4-8-90079-964-978 |
| موضوع | سفرنامههای ژاپنی -- ایران -- دوره قاجار -- مشاهدات اجتماعی |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | DSR ۱۴۸۱/ن۲س۷ |
ساختار
کتاب در ده فصل اصلی تنظیم شده که مسیر سفر ناکامورا از بمبئی تا تهران و سپس باکو را پوشش میدهد. همچنین شامل مقدمهای مفصل از مترجمان درباره اهمیت تاریخی این سفرنامه است.
گزارش کتاب
ناکامورا نایوکیچی، جهانگرد ژاپنی، در این سفرنامه تصویری زنده و گاه طنزآمیز از ایران عصر قاجار ارائه میدهد. او که خود را «مسافر فقیر» میخواند، با کمترین امکانات از بوشهر وارد ایران شد و از طریق شیراز، اصفهان و کاشان به تهران رسید. برخلاف بسیاری از سیاحان اروپایی که با حمایت دولتهای استعماری سفر میکردند، ناکامورا با مردم عادی زندگی کرد و از خانههای ساده آنها پذیرایی شد.
وی در این سفرنامه به موضوعات جالبی مانند سیستم چاپاری، برخورد با راهزنان، تجربه سفر با «ماشین دودی» (تنها خط راهآهن آن زمان ایران)، و دیدار با ظلالسلطان در اصفهان پرداخته است. نگاه بیطرفانه و کنجکاو او به عنوان یک ناظر خارجی، این سفرنامه را به منبعی ارزشمند برای شناخت جامعه ایران در آستانه تحولات بزرگ مشروطه تبدیل کرده است.
این اثر نه تنها از لحاظ تاریخی اهمیت دارد، بلکه به دلیل سبک ساده و صمیمی ناکامورا در توصیف مشاهداتش، برای خوانندگان عمومی نیز جذاب است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات