ما يستقبل له: بحث فقهي
ما يستقبل له- بحث فقهي، تقریر مباحث درس خارج فقه آیتالله محمداسحاق فیاض (1348ق) پیرامون اموری است که میبایست رو به قبله واقع شوند. کتاب توسط عادل هاشم، به رشته تحریر، درآمده است.
| ما يستقبل له | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | فیاض، محمد اسحاق (نويسنده) هاشم، عادل (مقرر) |
| عنوانهای دیگر | بحث فقهي |
| ناشر | [بی نا] |
| مکان نشر | [بی جا] - [بی جا] |
| سال نشر | 13سده |
| چاپ | 0 |
| موضوع | قبله و قبلهیابی,Qiblah,نماز (فقه),Salat (Islamic law)*,اوقات شرعی ,*Religious times,a02,a02,a04,a04,a03,a03 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP ۱۸۶/۶/ه۲م۲ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
یکی از مزایای کتاب حاضر، این است که میتواند منبعی ارزشمند برای دریافت تطبیقات اصولی مهم در فرایند استنباط احکام شرعی و مطالعه و بررسی آن، تمرینی برای فرایند صدور فتوا باشد. همچنین، تعلیقات روایی، رجالی و فقهی که نویسنده در توضیح و تشریح مباحث، به مطالب تقریرشده، افزوده است، بسیار ارزشمند بوده و باعث اهمیت کتاب شده است[۱].
از جمله ویژگیهای مهم مشهود در کتاب، آن است که استاد فیاض، در ارائه مطالب و مباحث و تبیین آنها، تلاش بسیار نموده و تمام تحقیقات و نظرات را مطالعه و مشاهدات ارزشمند و رهنمودهای صحیح خویش را بیان کرده و نویسنده نیز بهخوبی به مباحث توجه نموده و به درج صحیح آنها، همت گمارده است[۲].
ازآنجاکه متن مباحث خارج استاد فیاض، عروه مرحوم یزدی بوده است، مقرر در هر مبحث، ابتدا، بخشی از متن عروه را در بالای صفحه، بهصورت جداگانه و با خط درشتتر آورده و سپس، به دنبال آن، مطالب و توضیحات استاد را ذکر کرده است؛ بهعنوان نمونه، بهمنظور آشنایی بیشتر با محتوای کتاب، به بخشی از آن، اشاره میشود:
مقرر بعد از ذکر عبارت مرحوم یزدی با این مضمون که: «یکی از مواردی که رو به قبله واقع شدن در آن واجب است، نمازهای یومیه (ادا و قضا) و توابع آن، یعنی نماز احتیاط و قضای اجزای فراموششده است»، توضیحات استاد فیاض را به شرح زیر ذکر کرده است: «در وجوب استقبال قبله در نمازهای یومیه، هیچ اشکال و تردیدی نیست، بلکه آن امری مسلم میان تمام مسلمانان است و نزاعی بین آنها در آن نیست، بلکه بنا بر فرمایش سید استاد (مرحوم آیتالله خویی)، چهبسا بتوان آن را از ضروریات دین شمرد؛ زیرا این امر، موضوعی است که از زمان پیامبر(ص) تا عصر حاضر، در جریان بوده و آیه مبارکه 144 سوره بقره نیز بر آن دلالت دارد. علاوه بر این، روایاتی نیز در این موضوع وارد شده است»[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.