المحب و المحبوب و المشموم و المشروب
المحب و المحبوب و المشموم و المشروب اثر سری بن احمد رفاء (متوفی 362ق)، برگزیدهای است از اشعار طیف وسیعی از شاعران عرب، در موضوعات مختلف عاشقانه احساسبرانگیز.
| المحب و المحبوب و المشموم و المشروب | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سری الرفاء، سری بن احمد (نويسنده) ذهبی، ماجد حسن (محقق) |
| سال نشر | 1407ق - 1986م |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 4 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
این کتاب در 25 باب با موضوعاتی از قبیل لباس و انواع آن، خوش اخلاقی، شمایل، بازار، بدن انسان و اندام آن مانند صورت، گردن،...تنظیم شده است[۱].
کتاب حاضر، مجموعهای است از قطعات شعری کهن که بهخوبی انتخاب و برگزیده شدهاند. این اشعار تا حد زیادی ظرافت و لطافت معنا، خلوص و سهولت تلفظ و شیرینی ترکیبها را درهمآمیخته و زیبایی و آنچه از نظر سلاست اوزان و برازندگی بحرهای شعری وجود دارد را در خود جایدادهاند[۲].
نویسنده، تعداد زیادی از شعرا را معرفی کرده است که بیش از سیصد تن میرسند. نکته قابلتأمل اینکه این شاعران، همگی از یکطبقه و یک نسل و یا یک شهر نیستند، بلکه شاعرانی از نسلهای و طبقات مختلفی هستند که تا شاعران عصر جاهلیت را شامل میشود. از لحاظ محدوده جغرافیایی نیز این شاعران محدود نبوده و شامل شاعرانی از همه کشورهای دولت اسلامی، شرقی و غربی مانند شبهجزیره عربستان، شام، عراق، اصفهان، گرگان، سرزمین کنعان، مغرب، اندلس و از دیگر کشورهای اسلامی هستند. همچنین همگی ایشان، از شاعران معروف و نامدار نیستند، بلکه در میان آنها، شاعران گمنامی وجود دارد که در غیر این کتاب، نامی از ایشان برده نشده و نام و شعرشان، منحصر به همین کتاب است[۳].
این کتاب مملو از مجموعهای بزرگ از اشعار زیبایی است که یافتن آنها در منابع چاپی و خطی دیگر، بسیار دشوار است. برخی از این اشعار، به شاعران مشهوری مانند عطوی، ابن میاده، حسین بن ضحاک، خالد کاتب، صنوبری، زهی، نامی، ناشی، ابن کیغلا، ابن لنکاک و دیگران نسبتدادهشده و برخی از آنها به هیچ شاعری نسبت داده نشده است[۴].
آنچه در این کتاب آمده است، بهخوبی میتواند جنبههای مختلف زندگی فرهنگی و روش فنی و ذوق ادبی نویسنده آن را آشکار نموده و آن را در اختیار پژوهشگران قرار دهد[۵].
نویسنده مطالب و اشعار منتخب در کتاب خود را تا حد بسیار زیادی از آنچه که معمولا نویسندگان پیرامون مسائل عاشقانه در آثار خود از قبیل پوچی، ابتذال، بهکاربردن اقوال سخیف و هرزگی دارند، حفظ نموده است و سعی داشته تا از این امور، پرهیز نماید[۶].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.