شرح الصحيفة السجادية (حسینی نائینی)
شرح الصحيفة السجادية، اثر سید بهاءالدین محمد بن محمدباقر حسینی نائینی (1080-1133ق)، شرح و تفسیری است بر دعای 26 و 27 «صحیفه سجادیه».
| شرح الصحيفة السجادية(حسینی نائینی، محمد بن محمدباقر ) | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | حسینی نائینی، محمد بن محمدباقر (نويسنده)
محمودی، محمدجواد (محقق) علی بن حسین (ع)، امام چهارم ( نویسنده) |
| عنوانهای دیگر | الصحيفة السجادية. شرح |
| ناشر | سازمان تبليغات اسلامی. پژوهشکده باقر العلوم علیه السلام |
| مکان نشر | ایران - قم |
| سال نشر | 1430ق |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-600-5529-16-6 |
| موضوع | علی بن حسین (ع)، امام چهارم، 38 - 94ق. صحیفه سجادیه - نقد و تفسیر - دعاها |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 30238ص8ع 267/1 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
کتاب با دو مقدمه از محقق و شارح، آغاز شده است. در مقدمه محقق، ضمن شرح حال شارح، به معرفی مختصر شرح حاضر پرداخته شده است[۱].
شارح در مقدمه خود، ابتدا به نقد و بررسی دو تعلیقه بر صحیفه سجادیه، یکی متعلق به میر محمدباقر حسینی استرآبادی، معروف به محقق داماد و دیگری متعلق به محمد بن شاه مرتضی کاشانی، معروف به مولی فیض اشاره کرده و در ادامه، از «التحفه الرضوية» متعلق به میرزا قاضی بن کاشفالدین محمد اردکانی و نیز «الكلمات الطريفة» متعلق به علامه مجلسی و «رياض السالكين»، متعلق به صدرالدین علی بن احمد حسینی حسنی نام برده که در شرح خویش از آنها نیز استفاده کرده است. وی پس از شمردن برخی مزایا و معایب شروح موجود بر صحیفه، هدف خود از تألیف شرح را چنین بیان کرده است: «ازآنرو که شروح موجود از برخی کلماتی که نیاز به بحث و دقت داشته گذر کردهاند و توضیح کافی نداده و کلام را در برخی موارد که نیاز نبوده، طولانی نمودهاند، تصمیم گرفتم شرحی بر صحیفه بنگارم که این کاستی و اضافه را نداشته باشد و از خداوند طلب خیر نموده و امیدوارم توفیق اتمام آن را عنایت فرماید»[۲].
برخی از مهمترین ویژگیهای شرح حاضر عبارت است از:
- مبنای شارح بر شرح و ترکیب مزجی است؛ بدین صورت که ابتدا کلمه یا جملهای از دعا را ذکر کرده و آن را توضیح داده و سسپ، کلمه یا جمله دیگری را شرح داده و به همین ترتیب، تا پایان دعا، ادامه داده است.
- از تعلیقات محقق کاشانی و سید داماد در این شرح استفاده زیادی شده است.
- شارح در حاشیه کتاب، برخی عبارات را با خطی متفاوت از متن توضیح داده و در پایان نوشته است: «منه». محقق این یادداشتها را به پاورقیها منتقل نموده و در متن، نیاورده است.
- در نسخه خطی کتاب، حواشی دیگری غیر از حاشیههای شارح وجود داشته که آنها نیز به پاورقیها انتقال یافته است[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمههای کتاب.