ترجمه صحیفه سجادیه (یزدی)
ترجمه صحیفه سجادیه، ترجمه فارسی کتاب شریف «صحیفه سجادیه» امام سجاد(ع)، به قلم محمد یزدی (1310-1399ش) است.
| ترجمه صحیفه سجادیه | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | علی بن حسین(ع)، امام چهارم (نويسنده) یزدی، محمد (مترجم) |
| ناشر | [بی نا] |
| مکان نشر | ایران |
| سال نشر | 13سده |
| چاپ | 1 |
| موضوع | علی بن حسین(ع)، امام چهارم، 38 - 94ق. صحيفه سجاديه - نقد و تفسير |
| زبان | عربی - فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ع? ص???1 / 267/1 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
کتاب، دربردارنده مجموعا 54 نیایش و دعا از امام زین‌العابدین(ع) می‌باشد که ترجمه ادعیه، در کنار متن اصلی آن در اختیار خواننده قرار گرفته است. در انتهای کتاب، به ذکر پنج نکته پرداخته شده است:
- نخست: این ترجمه، بر اساس نسخه‌ای از صحیفه سجادیه نوشته شده است که دارای مقدمه کوتاهی است به قلم شهید محمدباقر صدر که ترجمه آن، در پایان کتاب، آمده است؛
- دوم: این صحیفه انجام یک کار اجتماعی و مبارزاتی در راه حق بر اساس مقتضیات زمان بوده، نه کناره‌گیری و در گوشه‌ای دعا خواندن؛
- سوم: سلام و صلوات مذکور در ادعیه این کتاب، دعا و درخواست حقیقی است، نه یک تعارف و شعار؛
- چهارم: صحیفه سجادیه یک دور اصول اصلی اسلام است؛
- پنجم: امام سجاد(ع) از یک زبان خاص ظریف و دقیقی در ادعیه برخوردار است[۱].
متأسفانه کتاب، فاقد هرگونه مقدمه‌ای است که در آن، به انگیزه، ویژگی‌ها و روش کار مترجم، اشاره شده باشد. قضاوت در مورد قوت یا ضعف این ترجمه برعهده متخصصان فن و از عهده این مقاله خارج است.
نمونه مباحث
متن:
«(1) الْحَمْدُ لِلَّهِ الْأَوَّلِ بِلَا أَوَّلٍ كانَ قَبْلَهُ وَ الْآخِرِ بِلَا آخِرٍ يكونُ بَعْدَهُ (2) الَّذِي قَصُرَتْ عَنْ رُؤْيتِهِ أَبْصَارُ النَّاظِرِينَ وَ عَجَزَتْ عَنْ نَعْتِهِ أَوْهَامُ الْوَاصِفِينَ. (3) ابْتَدَعَ بِقُدْرَتِهِ الْخَلْقَ ابْتِدَاعاً وَ اخْتَرَعَهُمْ عَلَى مَشِيتِهِ اخْتِرَاعاً. (4) ثُمَّ سَلَك بِهِمْ طَرِيقَ إِرَادَتِهِ وَ بَعَثَهُمْ فِي سَبِيلِ مَحَبَّتِهِ...»[۲].
ترجمه:
«سپاس خدایى را که اول است، بی‌آنکه پیش از او اولى باشد و آخر است، بی‌آنکه پس از او آخرى باشد (ازلی و ابدی است)؛ خدایى که دیده‌های بینندگان از دیدنش کوتاه و نارساست و اندیشه‌های توصیف‌کنندگان از وصفش ناتوان. به قدرت خویش خلق را هستی بخشید و آن‌ها را بر اساس اراده و خواستش آفرید؛ آفریدنی ویژه. سپس آنان را در مسیر اراده‌ی خویش به راه انداخته و در طریق دوستی و محبت به خود برانگیخت...»[۳].
پانویس
منابع مقاله
متن کتاب.