فرهنگنامه مرثیه‌سرایی و عزاداری سیدالشهداء علیه‌السلام
فرهنگنامه مرثیه‌سرایی و عزاداری سیدالشهداء علیه‌السلام تألیف آیت‌الله محمد محمدی ری‌شهری (1325-1401ش)، این کتاب به جايگاه مرثيه سرايی و عزاداری در سخن و شيوه پيشوايان، فلسفه عزاداری، آسيب شناسی مرثيه سرايی و عزاداری و مجالس عزاداری هدفمند و همچنين كتاب شناسی تاريخ عاشورا و عزاداری می‌پردازد.
| فرهنگنامه مرثيه‌سرايي و عزاداري سيدالشهداء عليه‌السلام | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | محمدی ری‌شهری، محمد (نویسنده) |
| ناشر | مشعر |
| مکان نشر | ايران - تهران : |
| سال نشر | 1387ش. |
| چاپ | يکم |
| شابک | 978-964-540-142-7 |
| موضوع | حسين بن علي(ع)، امام سوم، 4 - 61ق. - سوگواريها سوگواريها - نقد و تفسير |
| زبان | فارسي |
| کد کنگره | /م3ف4 / 260 BP |
ساختار
کتاب در پنج فصل تدوین شده است.
گزارش کتاب
نويسنده اين كتاب در پيش گفتار خود با تاكيد براهميت و جايگاه ويژه عزاداری و مرثيه سرايی برای حضرت سيدالشهداء(ع) و نقش سازنده فردی، فرهنگی و اجتماعی و سياسی آن براين نكته اهتمام می ورزد كه اين حركت پر بركت، مانند همه اقدامات مفيد و سودمند، بدون آفت نيست و دشمنان پيدا و ناپيدای اسلام ناب از ديرباز برای تحريف اين فرهنگ، برنامه ريزی و تلاش می كنند.
آيت‌الله محمدی ری شهری در مقدمه اين كتاب می افزايد: فرهنگنامه مرثيه سرايی حضرت سيدالشهداء(ع) ضمن ادامه راه كتاب هايی همچون "لؤلؤ مرجان " و "حماسه حسينی" اشاره به اين نكته مهم دارد كه در نظام جمهوری اسلامی برای آفت زدايی فرهنگ عاشورا نبايد به گفتن و نوشتن رهنمود بسنده كرد، بلكه بايد به گونه ای برنامه ريزی شود كه مرثيه سرايی و عزاداری به شيوه صحيح و مطلوب به صورت يك فرهنگ، همگانی شود و همه ارگان های فرهنگی نظام به ويژه صدا و سيما برای آن فرهنگسازی، برنامه ريزی و تلاش كنند. در فصل يكم اين كتاب كه در ۱۱۱ صفحه و در شمارگان ۵۰۰۰ نسخه به چاپ اول خود رسيده است، اختصاص به مرثيه سرايی و عزاداری برای حضرت سيدالشهداء(ع) در سخن و سيره اهل بيت(ع) دارد كه در آن به مرثيه سرايان پيش از واقعه كربلا اشاره شده و در فصل دوم اين كتاب نيز اصلی ترين فلسفه قيام و شهادت امام حسين(ع) جهل زدايی و زمينه سازی برای حاكميت ارزشهای انسانی و اسلامی به رهبری اهل بيت(ع) عنوان و در خصوص آن به ارائه مستندات، پرداخته شده است.
فصل سوم اين كتاب نيز كه بزرگترين فصل اين فرهنگ نامه است اختصاص دارد به آسيب شناسی فرهنگ عاشورا، كه در اين فصل تحريف هدف سيدالشهدا(ع)، استناد به منابع غير معتبر در مرثيه سرايی، گزارش های ذلت بار از واقعه كربلا، غلو درباره اهل بيت، دروغ در مرثيه سرايی، و بدعت در نحوه عزاداری به عنوان مهم ترين آسيب‌های مرثيه سرايی و عزاداری، مورد بررسی قرار گرفته است.
همچنين در فصل چهارم فرهنگنامه عاشورا، توضيح داده شده كه مجالس عزاداری هدفمند دارای سه ويژگی است، اول: خدا محوری، دوم: ارائه تاريخ و تحليل صحيح از حادثه عاشورا، و سوم: تبلور عاطفه و ارادت به اهل بيت(ع) و در آخرين فصل اين فرهنگ نامه نيز كتاب شناسی تاريخ عاشورا و عزاداری، مورد بررسی قرار گرفته كه در اين فصل، منابع تاريخ عاشورا و عزاداری به چهار گروه تقسيم شده و منابع قابل استناد و غير قابل استناد كه آشنايی با آنها به شدت مورد نياز اهل منبر و مرثيه سرايان است به تفصيل، تبيين گرديده است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه اطلاع‌رسانی حدیث شیعه (حدیث نت)