واژه‌نامه دروان؛ گویش و فرهنگ مردم روستای دروان
| واژه‌نامه دروان | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | خانیان، الهه (نویسنده) کاردان، علی (محقق) |
| ناشر | برسم |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1399 |
| شابک | 6ـ961819ـ622ـ978 |
| کد کنگره | |
واژه‌نامه دروان؛ گویش و فرهنگ مردم روستای دروان تألیف الهه خانیان، علی کاردان، روستای دروان در بخش مرکزی و در شمال شهر کرج جای دارد. این روستا در انتهای جادۀ کوهستانی‌ای است که در مسیر خود چهارراه فرعی به سمت روستاهای برغان، آتشگاه، نوجان و خوآرس دارد. این روستا پیرامون رودخانۀ پرآبی شکل گرفته که از کوه‌های کاهار یا کهار سرچشمه می‌گیرد. خانه‌ها در یک بخش متمرکز و باغ‌ها هم‌راستای رودخانه ایجاد شده است.
ساختار
کتاب در پنج بخش تدوین شده است.
گزارش کتاب
واژه‌نامه‌های گویشی و فرهنگ‌نامه‌های روستایی می‌تواند ما را در کنار شناخت فرهنگ بومی و ملی، به خودشناسی برساند و به یاری آن می‌توان در جامعه، ارزشمند نمایان شد. افزون بر آن، توجه به زبان و بررسی گویش‌های گوناگون ایران، ما را در واژه‌سازی و استفادۀ کمتر از واژگان رایج در کشورهای دیگر بی‌نیاز می‌کند. گردآوری این واژه‌ها، برای پژوهش‌های زبان‌شناسی و گویش‌شناسی نیز ارزش دارد. در این کتاب کوشیده شده تا با نگارش واژه، مثل و باورهای مردم روستای «دُروان» واقع در شمال شهر کرج، گامی کوچک در راستای پاسداری از زبان و فرهنگ مردم این دیار برداشته شود.
روستای دروان در بخش مرکزی و در شمال شهر کرج جای دارد. این روستا در انتهای جادۀ کوهستانی‌ای است که در مسیر خود چهارراه فرعی به سمت روستاهای برغان، آتشگاه، نوجان و خوآرس دارد. این روستا پیرامون رودخانۀ پرآبی شکل گرفته که از کوه‌های کاهار یا کهار سرچشمه می‌گیرد. خانه‌ها در یک بخش متمرکز و باغ‌ها هم‌راستای رودخانه ایجاد شده است.
برخی از پژوهشگران، زبان مردم روستای دروان و روستاهای دیگر مانند برغان، طالقان، الموت، دیلمستان و ... را به زبان تاتی پیوند می‌دهند.
در این کتاب روستای دروان در پنج بخش مورد بررسی قرار گرفته است. بخش یکم به شناسایی روستا و بررسی جایگاه جغرافیایی و فرهنگی آن اختصاص دارد. در بخش دوم معنی واژۀ دروان، گویش مردم روستا و دستور زبان بیان شده است. در بخش سوم ابتدا واژه‌هایی از روستای دروان با دو روستای همسایه یعنی نوجان و آتشگاه سنجیده شده و سپس به برخی از واژه‌های دروانی و انگلیسی هم‌ریشه اشاره شده است. بخش چهارم به واژه‌نامه و چند سروده به زبان بومی کرج اختصاص یافته و در بخش پنجم به بازگویی کنایه، مثل و باورهای مردمی ویژه شده است.
گویش مردم روستای دروان با دو رستانی همسایه یعنی نوجان و آتشگاه همانندی‌های بسیاری دارد که به برخی از این واژه‌های ناهمانند و معادل نوجانی و آتشگاهی آن در بخش واژه‌نامه اشاره شده است.
داده‌های این کتاب بر اساس بررسی میدان، گفتگو با مردم روستا و پژوهش‌های کتابخانه‌ای گردآوری شده است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات