ابن ماسی، عبدالله بن ابراهیم
| ابن ماسی، ع‍ب‍دال‍ل‍ه‌ب‍ن ابراهیم | |
|---|---|
 | |
عبداللّه بن ابراهیم بغدادی، مشهور به ابن ماسی، محدّث قرن چهارم هجری قمری (274-369ق)، است که در دیدگاه رجالیان سنی، موثق شمرده می‌شود.
نسب و ولادت
استادان
- ابومحمد بزاز بغدادی، محدث بود و حدیث را نزد محدثان بسیاری آموخت؛ مانند:
- ابومسلم کجی؛
- ابوشعیب حرانی؛
- احمد بن ابی‌عوف بزوری؛
- خلف بن عمرو عکبری؛
- موسى بن اسحاق انصاری؛
- ابوبرزه فضل بن محمد حاسب؛
- محمد بن علی بن شعیب سمسار؛
- حسن بن علویه قطان؛
- یحیى بن محمد حنایی؛
- جعفر بن احمد بن عاصم دمشقی؛
- احمد بن علی خزاز؛
- قاضی یوسف بن یعقوب؛
- محمد بن عثمان بن ابی‌شیبه؛
- اسحاق بن خالویه بابسیری؛
- ابراهیم بن موسى؛
- حسین بن عمر بن ابی‌الاحوص؛
- ابومعشر دارمی؛
- احمد بن یوسف بن هاشم بستی؛
- حسین بن کمیت؛
- ابوزیدان؛
- محمد بن عبدوس[۲].
شاگردان
- ابن ماسی در محله دارکعب بغداد سکونت و کرسی تدریس داشت و شاگردانی را تربیت کرد؛ مانند:
- ابن رزقویه؛
- محمد بن احمد بن ابی‌طاهر دقّاق؛
- ابوالفتح محمد بن ابی‌الفوارس؛
- ابوبکر برقانی؛
- ابونعیم؛
- ابواسحاق برمکی[۳].
صفات
- رجال‌نویسان اهل سنّت، او را محدثی ثقه و در ثبت حدیث، بسیار دقیق دانسته‌اند[۴]؛ این مطلب از صفت مرکب «ثقةٌ ثبتٌ» و عبارت «ليس هذا مما يسأل عنه. ابن ماسي ثقة ثبت لم يتكلم فيه» و «المحدث الثقة المتقن»[۵] دانسته می‌شود.
- از برقانی پرسیده شد: ابن ماسی در نزد شما محبوب‌تر است یا قطیعی؟ گفت: این پرسیدنی نیست. ابن ماسی ثقه و ضبط است و کسی حرفی در مورد او ندارد[۶].
وفات
- ابن ماسی بغدادی، سرانجام پس از عمری دراز در ماه رجب سال 369ق، از دنیا رفت[۷] و در گورستان باب حرب بغداد به خاک سپرده شد[۸].
آثار
پانویس
منابع مقاله
- الذهبي، شمس‌الدين، «سير أعلام النبلاء»، تحقيق مجموعة من المحققين بإشراف الشيخ شعيب الأرناؤوط، مؤسسة الرسالة، 1405ق.
- اسماعیلی، اسماعیل، «فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامى» (مقاله «عبدالله بزّاز»)، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، قم، 1389ش.
- الخطيب البغدادي، أبوبكر أحمد بن علي، «تاريخ بغداد»، تحقيق بشار عواد معروف، دارالغرب الإسلامي، بيروت، 1422ق.