تحفة البررة في مسائل العشرة
| تحفة البررة في مسائل العشرة | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مجدالدین بغدادی، محمد (نويسنده)
ساعدی خراسانی، محمدباقر (مترجم) حیدر خانی، حسین ( مصحح) بهشتی، محمد ( مصحح) |
| عنوان‌های دیگر | تحفة البررة في مسائل العشرة. فارسی |
| ناشر | مروی |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1368ش |
| چاپ | 1 |
| موضوع | عرفان - متون قدیمی تا قرن 14 - تصوف - متون قدیمی تا قرن 14 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 1368 3041ت3م 284/5 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
تحفة البررة في مسائل العشرة، تألیف عارف نامی شیخ مجدالدین بغدادی (544/556-607ق)، از جمله آثاری است که از زمان تألیف مورد توجه اهل ادب و عرفان بوده است. این اثر با ترجمه محمدباقر ساعدی خراسانی و با اهتمام حسین حیدرخانی مشتاقعلی منتشر شده است.
کتاب با تحقیقی در شرح حال و زندگانی مجدالدین بغدادی در قریب به پنجاه صفحه آغاز شده است[۱].
این کتاب در واقع مشتمل بر پرسش‌های ده‌گانه احمد بن علی بن مهذب بن نصر خوارزمی است که از شاگردان و ملازمان مجدالدین بغدادی بوده است[۲].
نویسنده، سبب نگارش کتاب را درخواست یکی از برادران دینی در پاسخ به سؤالاتش دانسته است. او همچنین از بغدادی خواسته که پاسخ‌هایش را به‌صورت کتاب و باب‌باب تدوین کند[۳].
سؤالات ده‌گانه مطرح‌شده در کتاب را می‌توان این‌گونه خلاصه نمود: در آداب تصوف، لباس صوفیه، تعریف شیخیت و مرتبه آن، معنا و حقیقت ارادت، چگونگی خلوت و وحدت، مشاهدات و مکاشفات سالک، اصل و سند خرقه، برداشته شدن خطاب و عتاب از سالک، پیروی از شرع در مشاهدات و واقعات، حکم رفت و آمد سالک به دربار پادشاهان و ستمگران[۴].
مجدالدین در پاسخ به سؤال هشتم و برداشته شدن تکلیف برای صوفی به طرق مختلف پاسخ می‌گوید. از آن جمله است پاسخ حضری: «کسی به حضری گفت شنیده‌ایم که مردم را به ترک عبادت دعوت می‌کنی؟ گفت من آنها را به ترک تکلیف و عبادت نمی‌خوانم، بلکه آنها را به ترک کلفت تکلیف دعوت می‌نمایم و چگونه از چون منی شایسته است که مردم را به ترک تکلیف بخوانم و حال‌آنکه آن‌گونه عبادت را که روزگار جوانی و هنگام توانایی اعضا و جوارح به‌جای می‌آوردم، هم‌اکنون که روزگار فرتوتی فرارسیده و اعضا و جوارح از کار افتاده‌اند، به‌جای می‌آورم»[۵].
مترجم کتاب نیز اشتیاق اهل طریقت را سبب ترجمه کتاب دانسته است[۶]. ساعدی خراسانی ترجمه‌ای روان از متن به دست داده است. وی اشعار عربی، نص آیات و برخی عبارات عربی صوفیان را نیز به‌همراه ترجمه متذکر شده است[۷].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه، خطبه و متن کتاب.