رمز و راز کتاب مقدس در نظریۀ تأویلی اریگن
| رمز و راز کتاب مقدس در نظریۀ تأویلی اریگن | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | اَن دایولی لورو، الیزابت (نویسنده) مرادی، عبدالحمید (مترجم) |
| ناشر | ادیان |
| مکان نشر | قم |
| سال نشر | 1400 |
| چاپ | اول |
| شابک | 1ـ77ـ7598ـ600ـ978 |
| کد کنگره | |
رمز و راز کتاب مقدس در نظریۀ تأویلی اریگن تألیف الیزابت اَن دایولی لورو، ترجمه عبدالحمید مرادی، از آنجا که درک رویکرد تمثیلی به کتاب مقدس در مسیحیت، بدون توجه به دیدگاه اریگن دشوار و شاید ناممکن بوده و معتقدان به این دیدگاه به‌نوعی دنباله‌رو و تحت تأثیر او هستند، بنابراین شناخت روش تفسیری او بسیار مهم می‌نماید. نویسنده در این کتاب به‌خوبی توانسته از لابلای کتاب‌های تفسیری و موعظه‌ای اریگن، روش تفسیری او را استخراج نموده و روشمندی تفسیر او را اثبات نماید.
ساختار
کتاب در 5 فصل به نگارش درآمده است.
گزارش محتوا
در دین کتاب‌محور مسیحیت، تفسیر کتاب مقدس از اهمیتی بنیادین برخوردار است؛ چراکه در سایۀ تفسیر، معانی عبارت‌های کتاب مقدس برای خواننده آشکار شده و کلام خداوند برای انسان قابل فهم‌تر می‌شود. تفسیر کتاب مقدس در مسیحیت، دارای رویکردهای مختلفی است که یکی از مهم‌ترین آنها تفسیر تمثیلی است. اریگن به عنوان یک متأله مسیحی نقش مهمی در اشاعه و ساماندهی تفسیر تمثیلی داشته و به نوعی می‌توان گفت نخستین کسی بود که تفسیر تمثیلی را نظام‌مند نمود. اندیشه‌های تفسیری اریگن نقش ممتازی در عقلانی نشان دادن مسیحیت و نیز در جلوگیری از علم‌ستیزی داشته است. از آنجا که درک رویکرد تمثیلی به کتاب مقدس در مسیحیت، بدون توجه به دیدگاه اریگن دشوار و شاید ناممکن بوده و معتقدان به این دیدگاه به‌نوعی دنباله‌رو و تحت تأثیر او هستند، بنابراین شناخت روش تفسیری او بسیار مهم می‌نماید. نویسنده در این کتاب به‌خوبی توانسته از لابلای کتاب‌های تفسیری و موعظه‌ای اریگن، روش تفسیری او را استخراج نموده و روشمندی تفسیر او را اثبات نماید.
الهی‌دانان معاصر مدعی اعتبار ماندگار تفسیر و الهیات اریگن هستند. الهی‌دانان تفسیر روحانی (معنوی) او را همچون بنیانی برای رشد و توسعۀ ایمان و عملکرد مسیحی تلقی می‌کنند. سایر الهی‌دانان نیز با مطالعۀ عمیق‌تر تفسیر و الهیات اریگن، ستایش‌های به عمل‌آمده از او را تأیید می‌کنند. آنها با یک رنسانس مطالعاتی دربارۀ اریگن نوشته‌ها و اندیشه های او را بیشتر قابل دسترس کرده‌اند.
این کتاب به بررسی این نکته می‌پردازد که اریگن برای ایجاد دگرگونی معنوی در مخاطبین خود، عبارت‌های کتاب مقدس را چگونه تفسیر می‌کند. این نکته آشکار می‌شود که برخلاف دیدگاه بسیاری از پژوهشگران معاصر، اریگن سه معنا را تعریف و بر اساس آنها خوانش‌هایی را از عبارت‌های کتاب مقدس بیان می‌کند. در این کتاب برای فهم کامل تعریف‌های اریگن از این سه معنا، این نکات بررسی شده است: نخست بیان اولیۀ او دربارۀ نظریۀ تفسیری در «اصول 4» بیان شده و سپس به طرح مباحث نظری او دربارۀ موعظه‌های اخیر پرداخته شده و آن روایت ابتدایی ادامه و توسعه داده شده است. نویسنده بر اساس این مستند نظری، استنباط می‌کند که اریگن کتاب مقدس را مشتمل بر معانی جسمانی، نفسانی و روحانی می‌داند.
فصل اول کتاب توضیح می‌دهد که چگونه این دریافت‌ها با مطالعات اخیر دربارۀ تفسیرهای اریگن سازگار بوده است و آنها را تقویت می‌کند. این تحقیق مختصر بحث دربارۀ اهمیت یافته‌های این کتاب را در مقیاسی بزرگ‌تر ممکن می‌سازد.
فصل دوم نظریۀ تفسیری اولیۀ اریگن را در «اصول 4» بررسی می‌کند و روش مؤثرتری را برای تشخیص و بازشناسی تعریف‌های اریگن از سه معنای کتاب مقدس در کتاب نخستین بیان می‌کند. این تحقیق همچنین روشن می‌سازد که چرا اریگن اصرار می‌کند کتاب مقدس دارای سه معنا است که مشابه درک او از سه جزء طبیعت انسانی است. فصل سوم تقریرهای الحاقی دربارۀ نظریۀ تفسیری اریگن را در موعظه‌های اخیر او بررسی می‌کند. این متن‌ها تعریف‌هایی را که در «اصول 4» بیان شده‌اند، تأیید می‌کند. فصل چهارم به صورت گزینشی به بررسی موعظه‌های اریگن می‌پردازد. او در آنها خوانش‌های نفسانی و روحانی را برای یک عبارت کتاب مقدس با زبانی صریح بیان می‌کند به این صورت که هر خوانش را نام برده و انتقال از یکی به دیگری را اعلام می‌کند. این متن‌ها نشان می‌دهد که چگونه چنین خوانش‌هایی با وجود اینکه به صورت جداگانه قابل شناسایی و تهذیب‌کننده هستند، باز هم به گونه‌ای با هم ارتباط دارند که باعث رشد معنوی مخاطب در یک روند رو به رشد می‌شوند.
فصل پنجم، کتاب نخست اریگن یعنی «تفسیری بر غزل غزل‌ها» را بررسی می‌کند. او در این کتاب، تقریرهایی عامیانه از خوانش‌های نفسانی و روحانی ارائه می‌کند که به صورت تدریجی باعث تهذیب یکپارچه و قدرتمند مخاطب می‌شود. این مثال پیچیده دربارۀ ارتباط دو معنای والاتر، یافته‌های این کتاب را به‌ویژه تمایز و ارتباط بین کاربرد موقتی و گذرای معنای نفسانی و تمرکز کاربرد ابدی معنای روحانی جهت هدایت مخاطب به سوی نجات تأیید می‌کند.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات