دفتر اشعار صوفی

    از ویکی‌نور
    (تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
    دفتر اشعار صوفی
    دفتر اشعار صوفی
    پدیدآورانصوفي محمد هروی (نويسنده) افشار، ایرج (به کوشش)
    ناشرمرکز پژوهشی ميراث مکتوب
    مکان نشرایران - تهران
    سال نشر1386ش
    چاپ1
    شابک978-964-8700-45-9
    موضوعشعر فارسی - قرن 9ق.
    زبانفارسی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‎‏/‎‏د‎‏7 5766/5 ‏PIR‎‏
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    دفتر اشعار صوفی مجموعه اشعار صوفی محمد هروی (متوفی بین 842 تا 878ق) است که به کوشش ایرج افشار، منتشر شده است.

    اثر حاضر، حاوی مقادیری شعر و نثر در قلمرو اطعمه و ابزار آشپزخانه و «رخوت» مربوط به آن و نظیره‌گویی با سرائیده‌های بسحاق اطعمه، احمد بن حلاج شیرازی شاعر قرن هشتم است که اگرچه در سنجش با کلیات بسحاق، جلوه‌ای نتواند یافت، اما چون دربرگیرنده بعضی واژه‌‌ها و ترکیبات و فواید اصطلاحی مربوط به غذاهاست و گاه واجد تازگی‌هایی است، دارای اهمیت می‌باشد[۱].

    کتاب حاضر، محتوی چندگونه شعرست: الف) اشعار معمولی:

    1. غزلیات (شصت و یک غزل و یک قطعه)
    2. قصیده (دو تا در مدح سلطان حسین بایقرا)
    3. ترجیع‌بند (یکی در هفت بند)
    4. ترجیع زنانی (یکی در نه بند)
    5. ده‌نامه (مثنوی به گرده «ده‌نامه»های پیش از خود)

    ب) دیوان اطعمه:

    1. غزلیات (124 غزل)
    2. ترجیع‌بند (دوتا، یکی در سه بند و یکی در نه بند)
    3. مقطعات (هفت قطعه)
    4. رباعیات (هفت رباعی)
    5. فردیات (هفت بیت)
    6. مثنوی اطعمه (22 بیت)
    7. شکایة الرخوت (قصیده در 45 بیت به انضمام بخشی به نثر)
    8. تخیلات اسرار (منثور که ظاهرا آن را در برابر اسرار چنگال بسحاق به نظیره‌گویی پرداخته)[۲].

    همان‌طور که روش بسحاق در سرودن غزلیات، نقیضه‌پردازی اطعمه‌ای، نظرش به غزل‌های شاعران پیش از خود بود، صوفی محمد همان راه را پیروی کرده است؛ با این اختلاف که بسحاق عادتا نام شاعران را آورده، ولی صوفی محمد، نام آنان را نیاورده است. صوفی محمد روش خود را به «جواب‌گویی» تعیبر کرده و هر بیتی را که از شاعری آورده، آن را سؤالی دانسته و بدان جواب گفته است[۳].

    بهترین نشان‌دهنده فواید واژگانی و زبانی کتاب، فهرستی است از لغات و اصطلاحات که استخراج شده است. طبق این فهرست، واژه‌های دیریاب و کهن کتاب، از این قبیل است: دم خوردن، نقش داشتن، شستن به جای نشستن. در میان لغات و اصطلاحات، واژه‌هایی دیده می‌شود که بوی گویش محلی دارد و در لغتنامه‌ها نیست، مانند: دوج، انبه جولی، قرته، جک جک، شوش، مسلقی و...[۴].

    پانویس

    1. ر.ک: مقدمه، صفحه نه
    2. همان، صفحه سیزده- چهارده
    3. همان، صفحه چهارده
    4. همان، صفحه شانزده- هفده

    منابع مقاله

    مقدمه کتاب.


    وابسته‌ها