قرآن و مولوی
| قرآن و مولوی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | بابایی، رضا (نویسنده) |
| ناشر | انجمن معارف اسلامی ایران |
| مکان نشر | قم |
| سال نشر | 1380 |
| چاپ | اول |
| کد کنگره | BP۸۴/۸/ب۲م۸ |
قرآن و مولوی تألیف رضا بابایی، این کتاب، شامل یک درآمد و سه بخش است. در «درآمد» سه عنوان ذیل بررسی شده:
1.حکایت‌گری و قصه پردازی مولوی به تأسّی از قرآن کریم؛ ۲.هدایت‌گری و ضلالت‌افکنی قرآن و مثنوی؛
۳.اثر پذیری‌های مثنوی از قرآن.
بخش اول، با عنوان بر صفحۀ حیات، گذری گذرا بر زندگی، احوال و آثار منظوم و منشور مولانا و جایگاه علمی و ادبی او افکنده است.
در بخش دوم، با عنوان قرآن در چشم و دل مولوی، به دیدگاه‌های مولانا دربارۀ مقام، کارکرد و جایگاه قرآن می‌پردازد. بر اساس این تحقیق مولانا قرآن را باران حق، نور، عصای موسی، حال‌های انبیا، ریسمان خدا خوانده است و همچنین مسائل ذیل را از زبان مولانا به عنوان کارکرد و فواید وحی برشمرده است: میزان سنجی و موزونگری، روشنگری و رهنمونی؛ اصل و آغاز پیشه‌ها، اطمینان افزایی، کشندگی و ربایندگی.
در بخش سوم، با عنوان تفسیر و تأویل قرآن در نگاه مولانا، وضعیت تفسیر و تأویل درآثار مولوی را به بررسی می‌گیرد و به این نتیجه می‌رسد که در اندیشۀ مولانا اگر تأویل به تبدیل معنا و تغییر مفهوم آیه بیانجامد پذیرفتتی نیست و اگر تأویل آن باشد که قرآن پژوه را در راه حقیقت، تیزبین‌تر و آگاه‌تر کند برای او قابل قبول است؛ هرچند آن نیز باید در چارچوپ عقل وحیانی و شریعت آسمانی باشد. فهرست منابع در پایان کتاب درج شده است.[۱]
پانويس
- ↑ ر.ک: عالمی، محمدعلم، ص239-240
منابع مقاله
عالمی، محمدعَلَم، کتاب‌شناسی توصیفی مولانا (شامل جدیدترین تحقیقات و قدیمی‌ترین کتاب‌های مولوی پژوهی)، قم، انتشارات دانشگاه قم، 1392ش.