قوت المغتذي علی جامع الترمذي
قوت المغتذي علی جامع الترمذي، اثر جلال‌الدین سیوطی (متوفی 911ق)، شرح و تعلیقه‌ای است موجز و مختصر و درعین‌حال، مفید و مهم، بر کتاب «الجامع الصحيح» ابوعیسى محمد بن عیسى بن سوره سلمى ترمذی (متوفای 279ق) که با تحقیق توفیق محمود تکله، منتشر شده است.
| قوت المغتذي علی جامع الترمذي | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر (نويسنده)
تکله، توفیق محمود (محقق) ترمذی، محمد بن عیسی ( نويسنده) |
| عنوان‌های دیگر | الجامع الصحیح. شرح |
| ناشر | دار النوادر |
| مکان نشر | سوریه - دمشق ** لبنان - بیروت ** کویت |
| سال نشر | 1433ق - 2012م |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-9933-459-95-6 |
| موضوع | ترمذی، محمد بن عیسی، ۲۰۹- ۲۷۹ق. الجامع الصحیح -- نقد و تفسیر - احادیث اهل سنت - قرن 3ق. |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 3 |
| کد کنگره | 2025ج4ت 120 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
سیوطی خود در مقدمه کتاب، به معرفی آن پرداخته و آن را چهارمین اثری که وعده نگارش آنها را درباره کتب سته داده بود، عنوان نموده و آن را بر اساس و شیوه سه کتاب قبلی خود: «التوشيح» شرح «صحیح بخاری»، «الديباج» شرح «صحیح مسلم» و «مرقاة الصعود» شرح «سنن ابی‌داود» نوشته است. در واقع این اثر، آخرین کتاب از سلسله کتبی است که وی درباره کتب سته، به رشته تحریر درآورده است[۱].
مجموعه تعلیقات سیوطی که اثر حاضر نیز از جمله آنهاست، دارای اهمیت و فواید فراوانی بوده و از جمله ویژگی‌ها و خصایص آنها، موجز و مختصر بودن مطالب مطرح‌شده در آنها می‌باشد؛ به‌گونه‌ای که این ایجاز، اخلالی به فهم مطالب، وارد نکرده و در واقع می‌توان گفت که این اثر، از اطناب ممل و ایجاز مخل، به‌دور است[۲].
علاوه بر این، از دیگر ویژگی‌های کتاب آن است که سیوطی امکان افزودن توضیحات و تعلیقات بیشتر بر برخی از احادیث و روایات را ممکن ساخته و در واقع، کتاب وی، بستری مناسب را برای آثار و تحقیقات پس از خویش، فراهم نموده است؛ به‌گونه‌ای که کتاب وی، پس از او، مورد استقبال علمای فراوانی قرار گرفته و از آن، به‌عنوان منبع، استفاده کرده‌اند که از جمله آنها، شیخ محدث سندی است که به تهذیب این تعلیقات پرداخته و با افزودن مطالبی لطیف و اطلاعات و مباحثی مفید بدان، همراه با توضیح مبهمات و تفسیر مشکلات آن، اثری ارزنده را ارائه نموده است[۳].
در صحت انتساب این کتاب به سیوطی، تردیدی وجود نداشته و علما و شرح‌حال‌نویسانی که به ترجمه و شرح حال سیوطی پرداخته‌اند، آن را جزو آثار وی، نام برده و از آن یاد کرده و از مطالب و مباحث آن، بهره برده‌اند[۴].
شیوه شرح، به این صورت است که ابتدا، بخشی از متن کتاب اصلی آورده شده و در ادامه، به شرح و توضیح آن، پرداخته شده است[۵].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.