رسالة أبي‌داود إلى أهل مكة في وصف سننه
رسالة أبي‌داود إلی أهل مكة في وصف سننه، نوشته ابوداود سلیمان بن اشعث (م 275ق) است که توسط محمد بن لطفی صباغ تحقیق شده است. برخی، این رساله را با عنوان «رسالة أبي‌داود في وصف سننه» یاد کرده‌اند[۱].
| رسالة أبي داود إلى أهل مكة في وصف سننه | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ابوداود، سلیمان بن اشعث (نويسنده)
صباغ، محمد بن لطفی (محقق) صباغ، محمد بن لطفی (مقدمه‌نويس) |
| ناشر | المکتب الإسلامي |
| مکان نشر | اردن - عمان ** سوریه - دمشق ** لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1417ق - 1997م |
| چاپ | 4 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
نوشتار حاضر رساله‌ای از نویسنده یادشده است که در آن به معرفی کتاب سنن خود پرداخته و روشی را که در نگارش کتاب خود در پیش گرفته است، بیان کرده است. وی در این رساله ضمن بیان ویژگی‌های کتاب خود به ارزش‌گذاری علمی آن و به مقایسه آن با کتاب‌هایی پرداخته که در این موضوع به نگارش درآمده‌اند[۲].
نویسنده در این رساله، برخی از ویژگی‌های کتاب سنن، از جمله علت صرف نظر کردن از آوردن برخی از روایات مشهور و کمی ابواب و مختصر کردن برخی از روایات مفصل را توضیح داده است[۳]. وی علاوه بر اشاره به جامع بودن کتاب، این نکته را یادآور شده است که کتاب سنن وی مشتمل بر احادیث صحیح و غیر صحیح است و متعهد بوده احادیثی را که وهن و سستی زیادی داشته را بیان نماید. وی به این نکته نیز اشاره کرده است که تمام احادیث کتاب او از احادیث مشهور است و از استدلال به روایت غریب پرهیز نموده است[۴].
سبک این رساله، سبک روشنی است که در آن ظرافت دیده میشود؛ بااین‌وجود عباراتی در آن یافت میشود که خواننده از درک آنها بازمی‌ماند و محقق در پاورقی به آنها اشاره کرده است که به نظر می‌رسد تحریفاتی در آنها رخ داده است[۵].
محقق این رساله را با تکیه بر سه نسخه موجود از آن که عبارت است از نسخه کتابخانه ظاهریه دمشق، کتابخانه زرکلی و کتابخانه دانشگاه برنستون، تحقیق کرده[۶] و از مصادری مانند کتاب «الحطة» حسن صدیق خان، «بذل المجهود في حل أبي‌داود»، «المنهل» نوشته سبکی، «فتح المغيث» سخاوی و «توجيه النظر» جزایری نیز بهره گرفته است[۷].
وی علاوه بر آوردن مقدمه‌ای مفصل، حاوی مطالب ارزشمندی در خصوص اثر یادشده، به ارائه توضیحاتی پیرامون برخی کلمات و جملات، معرفی برخی از شخصیت‌های ذکرشده در اثر، اشاره به اختلاف عبارات در نسخ مختلف، ارجاع برخی احادیث به مصادر و عنوان‌بندی موضوعات رساله پرداخته است[۸].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه محقق.