ابوالدرداء
| ابوالدرداء | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | ابوالدرداء عویمر بن عامر خزرجی انصاری |
| نام پدر | عامر |
| رحلت | 32ق |
| مدفن | شام |
| دین | اسلام |
| مذهب | تشیع |
| منصب | قاضی |
| اطلاعات علمی | |
| شاگردان | سعید بن مسیب، علقمه بن قیس، سوید بن غفله، جبیر بن نفیر، زید بن وهب، ابوادریس خولائى |
عویمر بن عامر خزرجى انصارى (متوفای 32ق) مکنى به ابوالدّرداء از اصحاب جلیل‌القدر رسول‌الله(ص) به شمار می‌رود.
وى در سال دوم هجرت در روز بدر اسلام آورد آنگاه در اثر ممارست و ملازمت مقام شامخ رسالت یکى از فضلاء، فقها و حکماى اصحاب گردید. او در روز أحد حضور مؤثّرى داشت و امتحان خوبى از خود نشان داد و روایت شده است که پیامبر خدا(ص) در حقّ او فرمود: «چه شجاع خوبى است عویمر او حکیم این امّت است، او در ایام حکومت عمر، قضاوت دمشق را پذیرفت. از اصحاب رسول خدا(ص) جز ابوالدّرداء و بلال بن رباح (متوفای 20ق) کس دیگر نازل شام نشده است.
شاگردان
جمعى از اکابر تابعین از مکتب تفسیرى او فارغ التحصیل گشته‌اند که از آنهاست: سعید بن مسیب، علقمه بن قیس، سوید بن غفله، جبیر بن نفیر، زید بن وهب، ابوادریس خولائى و جمعى دیگر.
تشیع ابوالدرداء
او یکى از ثابت قهرمان در ولاء و دوستى اهل بیت رسالت(ص) بود و هرگز از این سنگر متزلزل نگشته است.
مرحوم شیخ صدوق(ره) در امالى با اسناد خود از هشام بن عروه بن زبیر از پدرش عروه نقل کرده است: «ما در مسجد رسول‌اللّه(ص) در حلقه‌اى نشسته بودیم و از جنگ‌هاى بدر، بیعت رضوان سخن مى‌راندیم. ابوالدرداء گفت: آى مردم، آیا خبر ندهم به شما از کم‌ثروت‌ترین نفر از نظر مال و بیشترین آنان از نظر ورع و پارسائى و تلاش در عبادت؟ گفتند: او کیست ابوالدرداء گفت: او امیرالمؤمنین علىّ بن ابى طالب(ع) مى‌باشد. عروه مى‌گوید: او تا این جمله را گفت حاضران با صورت خود از او اعراض نمودند سپس یکى از انصار رو به او گفت: اى عویمر! سخنى گفتى که احدى از حاضران موافقت نکردند ابوالدّرداء گفت: چه کنم من سخنى را مى‌گویم که خودم دیده‌ام هرکدام از شما چیزى را بگویند که خودشان دیده‌اند سپس به بازگوئى مواضع على(ع) از نظر عبادت و گریه در پیشگاه خدا و خلوت‌هاى شبانه‌ى او را بازگو نمود.
وفات
او در سال 32 ق در ایام حکومت عثمان درگذشت و در شام مدفون مى‌باشد[۱].
پانویس
- ↑ عقیقی بخشایشی، عبدالرحیم، ج1 ص215-216
منابع مقاله
عقیقی بخشایشی، عبدالرحیم، طبقات مفسران شیعه، قم، دفتر نوید اسلام، چاپ یکم، 1371-1376ش.