تنکابنی، حسین بن ابراهیم
| تنکابنی، حسین بن ابراهیم | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | حسین بن ابراهیم تنکابنی |
| رحلت | 1050ق |
| اطلاعات علمی | |
| اساتید | ملاصدرا |
تنکابنى حسین بن ابراهیم (؟- 1050 ه ق)، از اعلام فلسفه در قرن یازدهم هجرى و از بزرگان شاگردان ملاصدرا.
صاحب ریاض العلماء او را چنین ستوده است: «حکیمى صوفى بر طریقه اشراق، عالمى فاضل از شاگردان ملاصدراى شیرازى است. حکمت و فلسفه او بر دیگر دانش‌هایش غلبه داشت بلکه جز از حکمت چیزى نمى‌دانست».
چنانکه از عبارت صاحب ریاض فهمیده مى‌شود، از دیدگاه فلسفى او را باید فیلسوفى اشراقى دانست، و به‌طور قطع این تمایل به فلسفه اشراق از استادش صدر المتألهین به او رسیده است.
وفات
از شرح حال او چیزى نمى‌دانیم جز اینکه به سفر حج رفت در آنجا او را به اتهامى ناروا مضروب ساختند که در اثر آن بیمار شد و با همان بیمارى و رنج از مکه بیرون آمد و عازم مدینه منوره شد و در بین راه (در سال 1050ق) درگذشت و در محل ربذه در جوار قبر ابوذر غفارى به خاک سپرده شد.
آثار
از این دانشمند آثارى در موضوع‌هاى مهم فلسفى به جاى مانده است، از آن جمله رساله‌اى در اثبات حدوث عالم. در این رساله حدوث عالم را پس از عدم حقیقى آن ثابت مى‌کند. این رساله چاپ شده و سید محسن امین صاحب اعیان الشیعة نسخه‌اى از آن را در تهران دیده است که تاریخ کتابت آن سال 1069 هجرى بوده است.
رساله‌اى در تحقیق وحدت وجود که در این رساله از مسلک و رویه استاد خود، صدر المتألهین پیروى کرده و در مقام جمع و تقریب میان آراء متصوفه و اشراقیون و مشائیان برآمده است. سید محسن امین نسخه‌اى از این کتاب را در تهران به سال 1353 هجرى دیده است.
دیگر از آثار این دانشمند حاشیه بر کتاب شفاى ابن سینا و حاشیه بر حاشیه خفرى فیلسوف بر شرح تجرید و رساله‌ها و حواشى دیگرى است[۱].
پانویس
- ↑ نعمه، عبدالله، ص202-203
منابع مقاله
نعمه، عبدالله، فلاسفه شیعه، ترجمه جعفر غضبان، تهران، سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامى، جاپ یکم، 1367ش.