روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن
| نام کتاب | روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن |
|---|---|
| نام های دیگر کتاب | تفسیر ابو الفتوح رازی
روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن، مشهور به: تفسیر شیخ ابوالفتوح رازی ابوالفتوح رازی |
| پدیدآورندگان | ناصح، محمدمهدی (مصحح)
ابوالفتوح رازی، حسین بن علی (نويسنده) یاحقی، محمدجعفر (مصحح) |
| زبان | فارسی |
| کد کنگره | BP 94/5 /الف2ر9 |
| موضوع | تفاسیر شیعه - قرن 6ق.
نثر فارسی - قرن 6ق. |
| ناشر | آستان قدس رضوی، بنياد پژوهشهای اسلامى |
| مکان نشر | مشهد مقدس - ایران |
| سال نشر | 1371 هـ.ش |
| کد اتوماسیون | 1931 |
معرفى اجمالى:
«تفسير ابو الفتوح رازى» تاليف ابو الفتوح رازى، از متكلمان اماميه در سده ششم هجرى، كهن‌ترين و مشروح‌ترين تفسير شيعى، به فارسى است. رازى اين تفسير را در سالهاى 510 تا 533ق يا اندكى پس از آن نوشته كه چون سال وفاتش، بنابر تحقيق مصححان كتاب، 554ق بوده نگارش اين اثر در ميانسالى او بوده است.
ساختار:
روش كار مؤلف، پس از ذكر مقدمه‌اى كوتاه در معانى و اقسام قرآن و بحثى در معناى تفسير و تأويل و استعاذه، اين است كه آيه يا آياتى از هر سوره را به ترتيب، از فاتحه تا ناس، آورده و به صورت زيرنويس و لفظ به لفظ به فارسى استوار و پاكيزه‌اى ترجمه كرده است. آنگاه از ابتدا، پس از ذكر بخشهاى كوتاهى از آيات، به تفسير و شرح لغوى و صرفى و نحوى و فقهى و كلامى آن پرداخته و در هر مورد، اقوال و آراى مفسران و نحويان و لغويان و فقها و متكلمان را با استفاده از منابع متقدم ذكر كرده است. اشاره‌هاى تاريخى و قصص و حكايات و تمثيلات و مباحث فقهى نيز در كتاب آمده است. مباحث تكرارى در آيات به موارد قبلى ارجاع شده است و خود مؤلف نيز به اين نكته اشاره دارد (-ج 1، ص 159). مباحث ذوقى و ادبى و عرفانى هم بيش و كم در خلال بخشهاى تفسيرى مطرح شده است.
گزارش محتوا:
در متن كتاب به نام تفسير اشاره‌اى نشده است، اما بنابر اجماع دستنويسها و منابع هم روزگار مؤلف، از جمله فهرست منتجب الدين رازى (ص 45)كه شاگرد شيخ بوده، همه جا نام كتاب روض الجنان و روح الجنان آمده است. تنها در معالم العلماى ابن شهر آشوب (ص 141) «روح الجنان و روح الجنان» ثبت شده كه قطعاً كلمه «روح» در آغاز آن محرّف «روض» است، چرا كه خود ابن شهر آشوب در كتاب ديگرش، مناقب (ج 1، ص 12) ، گفته است: «ابو الفتوح روايت روض الجنان و روح الجنان فى تفسير القرآن را به من اجازه داده است».
شيوه تنظيم تفسير ابو الفتوح رازى اصولا كلامى-روايى است، اما از آنجا كه بر جنبه‌هاى ادبى واژه‌هاى قرآنى مانند مباحث لغوى و زبانى و استشهاد به اشعار عربى براى روشن شدن معانى كلمات و جنبه‌هاى صرف و نحوى نيز تأكيد دارد، خصوصيت ادبى را هم مى‌توان بر آن افزود.
زبان تفسير، چه در بخشهاى ترجمه و چه در بخشهاى تفسيرى، استوار و ادبى و در عين حال ساده است و جز در بخشهاى اندكى از مقدمه و پاره‌اى مباحث ذوقى و عرفانى از شيوه نثر مرسل پيروى مى‌كند. ترجمه آيات در نسخه‌هاى كهن يا نزديك به زمان مؤلف، اصيل و حاوى مفردات و تعبيرات كهن و لهجه‌اى است و از جهات متعدد زبانى با زيرنويس آيات در ترجمه تفسير طبرى قابل مقايسه است (ناصح، ص 303-311). اما اين ترجمه‌ها در نسخه‌هاى متأخر، بويژه از سده‌هاى نهم و دهم به بعد، دستخوش تغيير و تحريف شده و به نثر و زبان روزگار كاتبان نزديك گرديده است. جنبه‌هاى ادبى و زبانى تفسير ابو الفتوح از جهات متعدد سزاوار توجه است (حقوقى، ج 2، ص 100-125). برخى مختصات زبانى و گويشى كم‌نظير و مشخص كه احتمالاً متعلق به گويش قديم رى باشد، در كتاب ديده مى‌شود كه از نظر زبان شناسى اهميت دارد (ياحقى، 1363 ش، ص 9-25؛ساغروانيان، ص 82-90).
تفسير روض الجنان نزديك به دويست سال تفسيرنويسى فارسى و نزديك به پانصد سال تفسيرنويسى عربى را پشت سر دارد، بنابراين طبيعى است كه از منابع تفسير پيش از خود سود برده باشد؛با اين حال، كوچك‌ترين نشانه‌اى حاكى از استفاده‌ى او از تفاسير فارسى پيش از خود از قبيل ترجمه‌ى تفسير طبرى، تاج التراجم، سورآبادى، قرآن پاك، تفسير قرآن مجيد معروف به تفسير كيمبريج، در دست نيست. شايد او با وجود ميراث تفاسير عربى، خود را از رجوع به تفسيرهاى فارسى بى‌نياز مى‌ديده است.
نشانه‌هايى چون تصريح به نام و نقل آشكار مطالب، استفاده‌ى ابو الفتوح رازى از اهمّ تفسيرهاى عربى پيشين اعم از شيعه و سنّى را اثبات مى‌كند. او در تفسير خود از بسيارى مفسران پيشين، از قبيل امام حسن عسكرى(ع)، ابو القاسم كعبى، ابو مسلم محمد بن بحر اصفهانى، ابو على جبايى و پسرش ابو هاشم جبايى، ابو بكر اصمّ، ابو الحسن رُمّانى، زجّاج، حسين بن فضل بجلى، ابو اسحاق ثعلبى، فتّال نيشابورى و بويژه محمد بن جرير طبرى، نام برده و از تفسيرهاى آنان و به‌طور خاص از تفسير طبرى استفاده كرده است (ياحقى، 1369ش، ص 327-332).
ابو الفتوح هنگام بحث فقهى و كلامى در آيات، اقوال مفسران اهل سنّت را تقريباً با بى‌طرفى كامل ذكر كرده و نظر خود را بر مبناى فقه و كلام شيعه، تحت عنوان «مذهب ما» ، بيان داشته است. تفسير ابو الفتوح در ميان امّهات تفاسير شيعى پيشين، حتى در مباحث لغوى و معانى واژه‌هاى قرآنى و استشهاد به اشعار عربى، با التبيان فى تفسير القرآن شيخ طوسى و مجمع البيان فى تفسير القرآن طبرسى قابل مقايسه است و از اين نظر ظاهراً بر دو تفسير ديگر رجحان دارد (خزاعى، ص 205-216). ابو الفتوح ظاهراً از التبيان به طور مستقيم استفاده كرده اما به سبب قرب زمان تأليف از وجود مجمع البيان بى‌خبر بوده است و مشابهت اين دو مى‌تواند از اشتراك منابع و نزديكى مشرب فقهى و كلامى دو مؤلف ناشى شده باشد.
استفاده وسيع ابو الفتوح از منابع فقهى و كلامى فرق مختلف و مباحث تاريخى و قصص و حتى اسرائيليات، اهميت آن را از اين جهات نيز در ميان آثار همگن سزاوار تحقيق كرده است (براى نمونه عسكر حقوقى، تحقيق در تفسير ابو الفتوح رازى، 1346 ش، 3 ج).
تفسير ابو الفتوح رازى بر تفسيرهاى عربى و فارسى بعد از خود اثر نهاده است. قاضى نور اللّه شوشترى (ج 1، ص 490) ضمن ستايش از اين تفسير، اظهار نظر كرده كه فخر الدين رازى اساس تفسير كبير خود را از اين كتاب گرفته و براى دفع انتحال، بعضى از تشكيكات خود را بر آن افزوده است. از ميان تفسيرهاى فارسى كه از ابو الفتوح متأثر بوده و به وضوح و گاه به عين عبارت از آن نقل قول كرده‌اند، مى‌توان به دو تفسير پر آوازه شيعه، جلاء الاذهان و جلاء الاحزان معروف به تفسير گازر تأليف ابو المحاسن حسين بن حسن جرجانى و منهج الصادقين ملا فتح اللّه كاشانى اشاره كرد. متن اين دو كتاب، به‌ويژه تفسير گازر، با روض الجنان اغلب يكسان و سزاوار سنجشهاى دقيق است (جرجانى، ج 1، مقدمه حسينى ارموى، ص ى-يا، لز-لح).
تفسير ابو الفتوح تقريباً از زمان حيات مؤلف مورد توجه بوده و مرتب استنساخ و رونويسى شده است. تاكنون 53 نسخه ناقص و كامل از اين تفسير در كتابخانه‌هاى ايران و ديگر كشورها شناسايى شده (ابو الفتوح رازى، ج 1، مقدمه ياحقى و ناصح، ص هفتاد و شش-هشتاد و يك) كه كهن‌ترين آنها دست‌نويس شماره 1336ش آستان قدس رضوى مورخ ربيع الاول 556 است كه تنها مجلدات 16 و 17 تفسير را شامل مى‌شود. نسخه‌اى از اين كتاب متعلق به كتابخانه شخصى جلال الدين محدث ارموى، مورخ دوم صفر 579، صريحاً نشان مى‌دهد كه از روى نسخه‌اى به تاريخ 533 كتابت شده است (براى آگاهى بيشتر بينش، ص 44-51؛ياحقى، 1362 ش، ص 160-188). از ميان 53 دست‌نويس شناخته شده‌ى اين اثر، تنها چهار نسخه است كه دو دوره‌ى كامل تفسير (هر دوره در دو نسخه) را تشكيل مى‌دهد و مابقى تنها بخشى از اين تفسير است. تفسير روض الجنان بر اساس تقسيم‌بندى خود مؤلف و تصريح برخى از هم روزگاران او مانند منتجب الدين رازى (همانجا) و عبد الجليل قزوينى (ص 212) و اتفاق همه‌ى دستنويسها بيست جلد بوده كه فراهم‌آورندگان سه چاپ اول كتاب تقسيم‌بندى را مراعات نكرده‌اند.
وضعيت كتاب:
تفسير ابو الفتوح را نخستين بار تنى چند از فضلا، از جمله ملك الشعرا صبورى، در 1307 و 1309 در پنج مجلد آماده‌ى چاپ كردند كه دو مجلد آن در 1323ش به فرمان مظفر الدين شاه و سه جلد باقى مانده در 1313-1315ش به دستور على اصغر حكمت، وزير معارف وقت، به چاپ رسيد (همين چاپ، كه در پايان مجلد پنجم حاوى مؤخره‌اى به قلم محمد قزوينى درباره‌ى مؤلف و تفسير اوست، در 1404 در قم به صورت افست منتشر شده است). چاپ ديگرى از اين كتاب در ده جلد در 1320ش با تصحيح و حواشى مهدى الهى قمشه‌اى منتشر شد. چاپ سوم اين كتاب در 1382ش با تصحيح و حواشى ميرزا ابو الحسن شعرانى در سيزده مجلد با نام روح الجنان و روح الجنان سامان يافت كه بارها به طريق افست تجديد طبع شده است. آخرين چاپ آن در بيست جلد با تصحيح و مقابله با 38 نسخه‌ى كهن و ذكر نسخه بدلها و با مقدمه‌اى مبسوط به كوشش و تصحيح محمد جعفر ياحقى و محمد مهدى ناصح در سالهاى 1365 تا 1376ش، از سوى بنياد پژوهشهاى اسلامى آستان قدس رضوى منتشر شده است.
منابع مقاله:
1. ابن شهر آشوب، معالم العلماء، نجف 1961/1380
2. همو، مناقب آل ابى طالب، چاپ هاشم رسولى محلاتى، قم[بى‌تا. ]
3. ابو الفتوح رازى، روض الجنان و روح الجنان فى تفسير القرآن، چاپ محمد جعفر ياحقى و محمد مهدى ناصح، مشهد 1365-1376ش
4. تقى بينش، نفائس كتابخانه آستان قدس رضوى: دو تكه از تفسير ابو الفتوح رازى
5. نامه آستان قدس، ش 5، ارديبهشت 1340
6. حسين بن حسن جرجانى، تفسير گازر، چاپ جلال الدين حسينى ارموى، تهران 1337- 1341ش
7. عسكر حقوقى، ارزش ادبى تفسير ابو الفتوح ، در مجموعه خطابه‌هاى نخستين كنگره تحقيقات ايرانى، به كوشش غلامرضا ستوده، تهران 1353ش
8. محمد حسن خزاعى، دقّت ابو الفتوح رازى در معانى واژه‌ها و مقايسه آنها با تبيان شيخ طوسى و مجمع البيان طبرسى(ره)، مشكوة، ش 48 پاييز 1374
9.جليل ساغروانيان، دستور باش: تفسير ساختى ويژه در روض الجنان و روح الجنان» ، مشكوة، ش 27 تابستان 1369
10.نور اللّه بن شريف الدين شوشترى، مجالس المؤمنين، تهران 1354ش
11.عبد الجليل قزوينى، نقض، چاپ جلال الدين محدث ارموى، تهران 1358ش
12.على بن عبيد اللّه منتجب الدين رازى، فهرست اسماء علماء الشيعة و مصنفيهم، چاپ عبد العزيز طباطبائى، بيروت 1986/1406
13.محمد مهدى ناصح، ترجمه آيات تفسير طبرى و ابو الفتوح رازى، در يادنامه طبرى، ويرايش محمد قاسم زاده، تهران 1369ش
14.محمد جعفر ياحقى، اصلى در تصحيح انتقادى تفسير ابو الفتوح رازى، مشكوة، ش 6 زمستان 1363
15.همو، دستنويسى نفيس از تفسير ابو الفتوح رازى، مشكوة، ش 6، زمستان 1363)16.همو، دستنويسى نفيس از تفسير ابو الفتوح رازى، مشكوة، ش 3، تابستان 1362
17.همو، طبرى و ابو الفتوح ، در يادنامه طبرى، ويرايش محمد قاسم‌زاده، تهران 1369ش
پیوندها
مطالعه کتاب روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن در پایگاه کتابخانه دیجیتال نور