بحر المحبة في أسرار المودة في تفسير سورة يوسف
| بحر المحبة في أسرار المودة في تفسير سورة يوسف | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | غزالي، احمد بن محمد (نویسنده) |
| ناشر | [بي نا] |
| مکان نشر | [بي جا] - [بي جا] |
| سال نشر | [--13] |
| چاپ | چاپ يکم |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /غ4ب3 / 102/35 BP |
بحر المحبة في أسرار المودة في تفسير سورة يوسف، تألیف شیخ احمد غزالى، از جمله تفاسیر عرفانی به زبان عربی است که در آن، سوره یوسف در قالبی داستانی و با استفاده از اشارات و حکایات عرفانی، به روشی ساده و دلنشین تفسیر شده است.
این اثر گاه به مجدالدین ابوالفتوح احمد بن محمد غزالی طوسی (متوفای 520ق)، اندیشمند و صوفی برجسته و گاه به برادر بزرگ او، ابوحامد محمد غزالی (متوفای 505ق)، فقیه، متکلم، فیلسوف، عارف و مجتهد پرآوازه‌ی قرن ششم هجری نسبت داده شده است. در نوشته‌های فهرست‌نویسان و پژوهشگرانی که به احوال و آثار دو برادر غزالی پرداخته‌اند، نیز اختلاف نظر درباره‌ی مؤلف این اثر ملاحظه می‌شود. با وجود این، به نظر می‌رسد انتساب بحر المحبة به هر یک از دو برادر، نادرست و محتملا در نتیجه‌ی رسم دیرینه‌ی انتساب آثار به بزرگان اندیشه و عرفان باشد.[۱]؛[۲]
چنانکه از مقدمه‌ی برخی نسخه‌های موجود بر می‌آید، وجه تسمیه‌ی این اثر برخورداری آن از رموز و اسرار مودت و محبت است.[۳]
نویسنده از طریق تفسیر این سوره، ماجرای زندگی این پیامبر الهی را از ایام کودکی تا پایان زندگی روایت می‌کند.او پس از مقدمه‌ای کوتاه، به‌ترتیب آیات این سوره را از ابتدا ذکر می‌کند و حتی گاه با عبور از ترجمه‌ای هر چند کوتاه، پس از شرحی مختصر درباره‌ی هر یک، با بیان لطایف و اشارات عرفانی و اخلاقی و حتی شرعی، مضمون‌هایی صوفیانه و دلکش می‌آفریند. او همچنین به تناسب هر یک از آیات، کلام خود را با احادیث پیامبر اسلام و اقوال علما و متصوفه، و حکایاتی عرفانی و تاریخی از اهل تصوف و اولیای الهی همراه می‌کند. گاه بدان بسنده نمی‌کند و در میانه، جای به جای به تناسب موضوع، دریافت‌های مؤلف، اقوال و منقولات، احوالات و حکایات، و نیز اشعار فراوانی را تحت عناوینی نظیر «النکتة»، «القصة»، «الحکایة»، «الاشارة» و «شعر» در مقام شهادت و زینت کلام به کار می‌گیرد.[۴]
این اثر، همچون دیگر متون و تفاسیر متقدم، کاملا ساده و متناسب با اقبال عوام به نگارش درآمده است. جمله‌های کوتاه و رسا، و نثر روان و بی‌پیرایه‌ی کتاب از مهم‌ترین ویژگی‌های آن به‌شمار می‌آید. واژه‌های نادر و تعبیرات و ترکیبات غریب و نامستعمل در بحر المحبة جز به ندرت ملاحظه نمی‌شود. استفاده‌ی محدود نویسنده از آرایه‌های معنوی نظیر تشبیه، استعاره، کنایه، تلویح و ضرب‌المثل چنان است که ضمن افزودن بر زیبایی‌های متن، آن را دشوار و ناخوشایند نساخته است. هر چند گاه نویسنده از برخی آرایه‌های لفظی و عبارات مسجع و آهنگین آن هم در هنگام بیان نکات و اشارات عرفانی و اقوال دیگر عرفا بهره برده، اما نحوه و میزان این کاربرد هنری چیزی نیست که به تکلف و اغلاق کلام انجامیده باشد، بلکه به شیرینی و دلنشینی متن افزوده است.[۵]
پانويس