نامی اصفهانی، محمدصادق
| نام | نامی اصفهانی، محمد صادق |
|---|---|
| نام‌های دیگر | م‍ن‍ش‍ی، محمد صادق
م‍وس‍وی، محمد صادق م‍وس‍وی نامی اصفهانی م‍وس‍وی نامی اصفهانی، محمد صادق |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 1204 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE07351AUTHORCODE |
محمدصادق نامی اصفهانی شاعر و دبير پرآوازه نيمه دوم سده دوازدهم هجرى بود كه به «نامى» تخلص مى‌كرد و از بزرگان سادات موسوى و برادرزاده ميرزا محمدرحيم حكيم باشى، پزشک و منشى سلطان صفوى به شمار مى‌رفت. نياكان او نزديك به 150 سال به فرمان پادشاهان صفويه از فارس به اصفهان رفتند (كمابيش 1030 هجرى) و به طبابت پادشاهان آن سامان سرگرم بودند. محمدصادق در جوانى مشق انشا مى‌كرد و در نظم و نثر چيره‌دست شد و افزون بر نويسندگى و شاعرى و سرودن مثنوى‌هايى به پيروى از خمسه نظامى، به نوشتن تاريخ زنديان پرداخت.
تاريخ مرگ او بر پايه گزارش شاگردش، ميرزا عبدالكريم 1204 بوده است. از ديوان قصايد و غزليات او اثرى نيست، اما مجموعه مثنوى‌هاى پنج‌گانه او به نام نامه نامى اكنون موجود است و درج گهر، خسرو و شيرين (چهار هزار بيت)، ليلى و مجنون، يوسف و زليخا و وامق و عذرا (دو هزار بيت) را در بر دارد. تاريخ گيتى‌گشا، شهيرترين اثر اوست كه به تاريخ سلسله زنديه مى‌پردازد و اگر چه گمان زده‌اند كه اين نام را شاگردش بر آن اثر نهاده باشد، از گذشته تا كنون چنين ناميده مى‌شده است. نويسندگان و شاعران هم‌روزگار او مانند ابوالحسن غفارى و لطفعلى بيگ آذر بيگدلى، از شخصيت و قلم او به نيكى ياد كرده‌اند.
او در روزگار محمدجعفر خان، فرمان يافت كه كتابى درباره احوال زنديه بنويسد و تا سال مرگش (1204) بدين كار همت گمارد، اما كتاب او به پايان نرسيد و شاگردش، ميرزا عبدالكريم بن على‌رضا شريف شيرازى اثر او را به پايان برد.