سبکی، عبدالوهاب بن علی
| نام | سبکی، عبدالوهاب بن علی |
|---|---|
| نام‌های دیگر | |
| نام پدر | تقی‌الدین علی بن عبدالکافی، |
| متولد | 727ق |
| محل تولد | |
| رحلت | 771ق |
| اساتید | پدرش تقی‌الدین علی بن عبدالکافی، یوسف بن ابراهیم بن جمله محجی (686- 738ق) |
| برخی آثار | أحاديث رفع اليدين؛ جزء في الطاعون؛ قاعدة في الجرح و التعديل و قاعدة في المؤرخين |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00491AUTHORCODE |
تاج‌الدین عبدالوهاب بن علی سبکی (727- 771ق)، محدث، کلامی، اصولی، فقیه، مورخ، ادیب و نحوی شافعی مذهب، از شاگردان ذهبی و ابن نقیب و صاحب کتاب «طبقات الشافعية الكبری».
تولد
تقریباً تمام تراجم و شرح‌حال‌نویسان، از جمله ابن حجر، ابن تغری بردی، حاجی خلیفه، ابن عماد حنبلی، شوکانی، کحاله و زرکلی، تاریخ ولادت وی را 727ق ذکر نموده‌اند؛ اما ذهبی، در «المعجم الصغير»، تاریخ آن را 728ق و زبیدی در «تاج العروس» و سیوطی در «حسن المحاضرة»، آن را 729ق دانسته‌اند[۱].
شیوخ
سبکی نزد بسیاری از علما و شیوخ زمان خویش تلمذ نمود که از جمله آنها:
- پدرش تقی‌الدین علی بن عبدالکافی؛ وی از ائمه فقه در دمشق و قاهره و از علمای بزرگ عصر خویش بود که توصیفات فراوانی از جمله «لواء العلماء»، «الإمام المجتهد»، «العلم المفرد» و «إمام المحدثین»، از طرف سایر علما برای وی، ذکر شده است.
- فتح‌الدین ابوالفتح محمد بن محمد بن محمد بن عبدالله بن محمد بن یحیی ابن سید الناس امام الحافظ شافعی اندلسی اشبیلی مصری (متوفی 634ق)؛
- امین‌الدین عبدالمحسن بن احمد بن محمد بن علی بن صابونی (657- 736ق)؛
- قاضی القضاه یوسف بن ابراهیم بن جمله محجی (686- 738ق)؛
- تقی‌الدین صالح بن مختار بن صالح بن ابی الفوارس عجمی عزازی مصری (642- 738ق)؛
- ام‌عبدالله زینب بنت الکمال احمد بن عبدالرحیم بن عبدالواحد بن احمد مقدسیه (متوفی 740ق)؛
- ابوالحجاج یوسف بن زکی عبدالرحمن بن یوسف بن علی قضاعی دمشقی (654- 742)؛
- محمد بن ابی‌بکر بن ابراهیم بن عبدالرحمن شمس‌الدین ابن نقیب (661- 745ق)؛
- محمد بن یوسف بن علی بن یوسف بن حیان نقری اندلسی (654- 745ق)؛
- ذهبی، شمس‌الدین ابوعبدالله محمد بن احمد بن احمد بن عثمان بن قایماز (673- 748ق)؛
- قاضی القضاه بدرالدین ابوعبدالله محمد بن ابراهیم بن سعدالله بن جماعه کنانی حموی (639- 767ق)[۲].
شاگردان
تقریباً کتب شرح‌حال و تراجم، ذکری از نام شاگردان وی، به میان نیاورده‌اند و شاید دلیل این امر، آن باشد که سبکی در کنف والد خویش بوده و شهرت پدرش بر وی، غلبه داشته است و یا آنکه به دلیل قاضی القضاه بودن، وقتی برای تربیت شاگردان نداشته است که البته این امر، می‌تواند، دلیل دیگری نیز داشته باشد و آن کمی سن اوست، زیرا وی بیش از چهل‌وچهار سال، عمر نکرده است[۳].
البته ناگفته نماند که شوکانی، در شرح‌حال «ابوالمحاسن حموی»، او را از شاگردان سبکی معرفی کرده است[۴].
وفات
وی در سن چهل‌وچهار سالگی، در سال 771ق، دار فانی را وداع گفت[۵].
آثار
وی آثار فراوانی را از خود به یادگار گذاشته است که از جمله آنها، عبارتند از:
- أحاديث رفع اليدين؛
- جزء في الطاعون؛
- قاعدة في الجرح و التعديل و قاعدة في المؤرخين؛
- قواعد الدين و عمدة الموحدين؛
- السيف المشهور في شرح عقيدة أبي منصور؛
- جمع الجوامع؛
- الإبهاج في شرح المنهاج؛
- منع الموانع عن جمع الجوامع؛
- رفع الحاجب عن مختصر ابن الحاجب؛
- طبقات الشافعية الكبری، الوسطی، الصغری؛
و...[۶].
پانویس
منابع مقاله
معوض، علی محمد؛ عبدالموجود، عادل احمد، «رفع الحاجب عن مختصر ابن الحاجب»، تألیف تاج‌الدین سبکی، عالم الکتب، بیروت، چاپ اول، 1419ق- 1999م.
وابسته‌ها
[[]]
[[]]
[[]]
[[]]