باجوری، ابراهیم

ابراهیم بن محمد باجُوری (یا بَیْجوری) (1198-1276ق)، عالم و نویسنده شافعی.

تولد

ابراهیم در 1198ق، در باجُور، دهکده‌ای در ایالت منوفیه مصر متولد شد.

ایشان در الازهر تحصیل کرد و سپس در آنجا به تدریس پرداخت. در 1263 شیخِ الازهر شد.

وی در 1276ق، درگذشت.

مشهورترین آثار او عبارتند از:

رسالة في علم التوحيد؛
المواهبُ اللَدُنيّة که شرحی بر کتاب الشمائل ترمذی است؛
حاشیه‌ای بر فتح القريب محمد بن القاسم غَزّی (متوفی 918ق)، که خود شرحی است بر التقريب (یا المختصر، غاية الاختصار) ابوشجاع احمد بن حسین اصفهانی شافعی؛
شرحی بر العقيدة الصغری یا أم‌البراهين سَنوسی؛
حاشیه‌ای بر شرح جوهرة التوحيد ابراهیم بن ابراهیم لَقانی؛
حاشیه‌ای بر شرح شِنْشَوری بر ارجوزه رَحبْی؛
حاشیه‌ای بر شرح اخضری بر کتاب خویش السُلَّم المرونق؛
شرح بر كفاية العوام استادش فَضالی؛
شرحی بر الترصيف في علم التصريف نوشته عبدالرحمن بن عیسی مرشدی؛
حاشیه‌ای بر شرح فرائد الفوائِد في الاستعارة، نوشته لیثی سمرقندی؛
شرحی بر تحریر منظومی از آجرومیه ابن آجروم؛

و...^[۱].