سید حمیری، اسماعیل بن محمد
| نام | سید حمیری، اسماعیل بن محمد |
|---|---|
| نامهای دیگر | حمیری، اب‍و ع‍ام‍ر
حمیری، ابوهاشم حمیری، اسماعیل بن محمد سید ال‍ح‍م‍ی‍ری، اسماعیل بن محمد |
| نام پدر | محمد |
| متولد | 105ق |
| محل تولد | عمان (پایتخت اردن) |
| رحلت | 173ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | ديوان السيد الحميري |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03324AUTHORCODE |
ابوهاشم اسماعیل بن محمد بن یزید حميرى (105-173ق)، از شاعران متعهد و سلحشورى است كه با حماسه‌سرايى‌هاى خود، از حريم حق و فضائل و برترى خاندان نبوت، دفاع مى‌كرد. او نوه یزید بن ربیعه شاعر اموی بود.
ولادت
تولدش به سال 105ق، در عمّان (پایتخت اردن) بوده است. خانواده‌اش از محبت اهل بيت دور بودند، وی به همراه پدر و مادر ابتدا، جزء خوارج بود و سپس مذهب كيسانيه را برگزيد و در نهايت به راه راست هدايت شد و به جمع شيعه اماميه پيوست.
نسب سید به قبیله حمیر می‌رسد که اصلا از یمن بودند و قریشی نبوده است. سید اسماعیل حمیری، نه فاطمی بود و نه علوی، بلکه سیادت او به معنای لغوی و سید جزء نام او بوده است.
تشرف به محضر امامان شیعه
رشد و نمو و زندگى‌اش در بصره بود و او با امام صادق(ع)، مصاحب شد و به ديدار امام كاظم(ع) مشرف گرديد.
او قصايد متعددى سرود. از جمله آنها، قصيده عينيه است كه پس از شهادت زيد بن امام سجاد(ع) سرود كه مطابق روايتى، حضرت رضا(ع) در خواب، پيامبر(ص) را همراه على و فاطمه و حسن و حسين(ع) مشاهده كرد كه در كنارشان، سيد حميرى همين قصيده عينيه را مى‌خواند؛ در پايان، پيامبر(ص) به حضرت رضا(ع) فرمود: «اين قصيده را حفظ كن و به شیعیان ما امر كن تا آن را حفظ كنند و همواره آن را بخوانند كه در اين صورت، بهشت را براى آنها ضامن مى‌گردم».
امام صادق(ع) به او فرمود: «مادرت تو را سيد (آقا) ناميد و تو در اين جهت توفيق يافتى. تو سيد شاعران هستى».
محبوبيت او به حدى بود كه بزرگان شيعه، هفتاد كفن براى او فرستادند كه يكى انتخاب شد و بقيه به صاحبانش رد گرديد. آن‌همه اظهار علاقه امامان و بزرگان شيعه به سيد حميرى، ازاين‌رو بود كه او با شعرهاى پرمغز و حماسه‌هاى بلندمعنى خود، در آن جو خفقان، از حريم پيامبر(ص) و على(ع) و آل محمد(ص) و آل على(ع) دفاع مى‌كرد و فضائل آنها را يادآورى مى‌نمود؛ بنابراین، خوب است آنان كه اين ذوق و طبع را دارند، با حماسه‌سازى‌هاى خود از اسلام و حاميان حقيقى اسلام حمايت كرده و احساسات مردم را گرم و پرشور سازند.
وفات
طبق نقلى در سال 173ق، در بغداد وفات يافت و همان جا مدفون شد. ديوان شعرى از او بر جاى مانده است.