حاکمی، اسماعیل
| نام | حاکمی، اسماعیل |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | 1315 ش |
| محل تولد | آبادان |
| رحلت | 1396 ش |
| اساتید | |
| برخی آثار | ترجمۀ فرج بعد از شدت |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03374AUTHORCODE |
اسماعيل حاكمى والا (۱۳۱۵ – ۱۳۹۶ ش)، استاد دانشگاه، مصحح، مترجم، اديب و پژوهشگر ايرانى،
اسماعیل حاکمی، به سال 1315ش در آبادان چشم به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در بوشهر، آبادان و شیراز گذراند و از دبیرستان «سلطانی» شیراز دیپلم ادبی گرفت. در ۱۳۳۴ هـ. ش به دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران رفت و در رشته زبان و ادبیات فارسی درجه لیسانس گرفت. در ۱۳۳۷ هـ. ش تحصیلات عالیه خود را در دوره دکتری زبان و ادبیات فارسی ادامه داد و در ۱۳۴۳ هـ. ش موفق به اخذ دانشنامه دکترا از دانشگاه تهران شد.
حاکمی والا در کنار تحصیل در دانشگاه، در مدارس «سپهسالار» (شهید مطهری کنونی) و «مروی» به تحصیل ادبیات عرب و علوم و معارف اسلامی نیز پرداخت و «مقامات حریری»، «مغنی‌اللبیب»، «مکاسب»، «شرایع» و «سیوطی» را خواند. او از ۱۳۴۳-۱۳۴۷ هـ. ش در وزارت آموزش و پرورش به خدمت پرداخت. در ۱۳۴۷ ش با درجه استادیاری به دانشگاه تهران منتقل شد. در ۱۳۵۲ هـ. ش درجه دانشیاری و در ۱۳۶۲ هـ. ش به مرتبه استادی نائل آمد و سرانجام در مهرماه ۱۳۶۹ هـ. ش به عنوان استاد ممتاز دانشگاه برگزیده شد. دکتر حاکمی علاوه بر تدریس، عهده‌دار سمت‌هایی چون معاونت دانشگاه علامه طباطبایی و ریاست کتابخانه مرکزی دانشگاه نیز بود. او اهل شعر نیز بود و در ۱۳۳۵هـ. ش مجموعه اشعار خود را با عنوان «شکوفه» منتشر کرد.[۱]
دکتر حاکمی سردبیری مجله دانشکده ادبیات، سرپرستی کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، معاونت پژوهشی دانشگاه علامه طباطبایی، عضویت شورای گسترش زبان فارسی، سرپرستی کمیته تخصصی زبان و ادبیات فارسی و عضویت قطب عرفان دانشگاه تهران را در کارنامه خود دارد.
وى سابقه تدريس در دانشگاه استانبول تركيه را نيز در كارنامه خود دارد.
دكتر حاكمى در سمينار ساليانه استادان زبان فارسى در هندوستان و همايش‌هاى مولوى در مونيخ آلمان، جامى در استراسبورگ فرانسه، اقبال در لاهور پاکستان، فارسى در چين، جامى در مسكو و استاد شهريار در باكو شركت داشته است.
وى به سال 1368، به‌عنوان استاد ممتاز دانشگاه تهران و در سال 1384، به‌عنوان چهره ماندگار ادبيات فارسى شناخته شد.
انجمن آثار و مفاخر فرهنگی به پاس سال‌ها خدمات علمی و فرهنگی وی، طی برگزاری مراسم بزرگداشتی در ۲۰ مهر ماه ۱۳۸۳هـ. ش ایشان را به عنوان یکی از مفاخر ایران‌زمین معرفی کرد و لوح تقدیری به استاد اهدا نمود. ایشان همچنین در سال ۱۳۸۴ به عنوان چهرهٔ ماندگار ادبیّات فارسی شناخته شد.
وفات
این استاد فرهیخته در روز جمعه اول اردیبهشت ماه سال 1396 در سن 79 سالگی در تهران در گذشت.[۲]
تأليفات
از وى علاوه بر مقالات فراوان در نشريات معتبر، كتاب‌هاى متعددى منتشر شده كه از آن جمله است:
- ترجمه فرج بعد از شدت؛
- تصحيح بهارستان؛
- ترجمه و مقدمه بر «ترجمان البلاغة» محمد بن عمر رادويانى؛
- تصحيح رسالة الانوار، تفسير آيه نور، شرف‌الدين محمد نيم‌دهى؛
- سماع در تصوف؛
- گفتارهاى دستورى؛
- برگزيده متون ادب فارسى؛
- تحقيق درباره ادبيات غنايى؛
- تصحيح تحفة الملوك تسترى؛
- يادداشت‌هاى قدسى بر ديوان حافظ؛
- ادبيات معاصر ايران: برگزيده نظم و نثر؛
- برگزيده اشعار رودكى و منوچهرى؛
- شرح احوال و گزيده اشعار رودكى سمرقندى؛
- خلاصه داستان ويس و رامين.