شیعه در حجاز
| نام کتاب | شیعه در حجاز |
|---|---|
| نام های دیگر کتاب | تاریخ الشیعه. فارسی. برگزیده |
| پدیدآورندگان | مظفر، محمد حسین (نويسنده)
حجتی، محمد باقر (مترجم) |
| زبان | فارسی |
| کد کنگره | BP 239 /م6 ت20423 1386الف |
| موضوع | شیعه - تاریخ |
| ناشر | مشعر |
| مکان نشر | تهران - ایران |
| سال نشر | 1387 هـ.ش |
| کد اتوماسیون | AUTOMATIONCODE3961AUTOMATIONCODE |
«شيعه در حجاز»، ترجمه بخشى از كتاب «تاريخ الشيعة»، تأليف محمدحسين مظفر است كه توسط سيد محمدباقر حجتى انجام شده است.
كتاب در سه بخش دعوت به دوستى با على(ع)، شيعه در حجاز معاصر و متوليان سرزمين حجاز تشكيل شده است.
حجاز نخستين خاك و سرزمين بود كه درخت تشيع در آن غرس شد و اين خاك و سرزمين چنين درختى را در خود پذيرفت و اين درخت به رشد و رويش روى نهاد و به بر و ميوه بارور گرديد.
حجاز همان جايى بود كه مردم آن، اميرالمؤمنين على(ع) را واداشتند تا بيعت آنها را پذيرا گردد.
حجاز مركز فرود وحى در جهت ارائه و بيان فضيلت اهل‌بيت(ع) و كانونى بود كه رسول خدا(ص)، فضائل وصى و خاندان خود را بر روى منبر اعلام و تبليغ مى‌فرمود. حجاز موطن همه امامانى بود كه از اولاد اميرالمؤمنين على(ع) بودند و اين امامان تا امام هادى(ع) همگى در آن به سر مى‌بردند و در تمام بلاد اسلام شيعيان به‌سوى اين ائمه به قصد حجاز بار سفر مى‌بستند [۱].
مؤلف در بخش دوم از اين كتاب به حكومت عثمانى و برخورد آنان با شيعيان مكه پرداخته است. سپس به حكومت ملك حسين بن على و مراحم و الطاف او نسبت به شيعيان اشاره مى‌كند و در پايان بر حكومت ابن سعود تمركز كرده و از استيلاى آنان بر حجاز مطالبى را بيان مى‌كند [۲].
در بخش بعدى با عنوان «متوليان سرزمين حجاز» به خاندان آل سعود و وهابيت سرى زده و از كيفيت استيلاى آنان بر سرزمين حجاز و برخورد آنان با شيعيان و مسلمانان سخن مى‌گويد؛ از جمله مى‌گويد:
«سعودى‌ها اموال بسيارى از شيعيان و مسلمانان را از دست آنها ربودند و بر جان‌ها و اعتقاداتشان تسلط يافتند، آنها را مجبور ساختند مطابق شعائر آنها تظاهر نمايند، در نماز جمعه و جماعت آنها، حضور به هم رسانند و هيچ‌گونه آزادى براى مذهب باقى نگذاشتند و به آنها اجازه ندادند كه مرقد نبىّ اكرم(ص) و ائمه اهل‌بيت(ع) را زيارت كنند و كارهايى - جز اين - كه سعودى‌ها درباره مردم حجاز روا داشتند... سعودى‌هاى وهّابى، حجاج را مجبور ساختند كه خود را با شعائرشان هماهنگ سازند، به دنبال امام جماعت آنها نماز را برگزار نمايند، از بوسيدن مقام ابراهيم(ع) و لمس و دست كشيدن هر مرقد و محلّ مقدسى - جز حجرالأسود - ممانعت به عمل مى‌آورند و اگر زائران مرقد رسول اكرم(ص) و مراقد ائمه طاهرين(ع)، به آنها نزديك شوند و يا بر آنها بوسه زنند، آنان را با ضرب كتك و اجبار از اين مراقد مى‌رانند» [۳].
نويسنده در ادامه، پيشينه‌اى از خاندان سعود و وهابيت و كيفيت استيلاى آنها بر حجاز را بيان مى‌كند.
پانويس
منابع مقاله
متن كتاب.