موسوی زنجانی، سید ابراهیم
سيد ابراهيم موسوى زنجانى (1303-، فيلسوف ، متكلم ، فقيه ، اصولی ، رجالی ، نسب‌شناس
ولادت
سيد ابراهيم احمدی، اغلب مشهور به موسوی زنجانی در قصبه صائين قلعه كه هم اكنون شهری است از توابع ابهر در استان زنجان در تاريخ 1344ق/ 1303ش به دنيا آمد.
تحصیلات
وى قرآن و ادبيات فارسى را نزد پدرش مرحوم سيد ساجدين آموخت و در تاريخ 1320ش در 16سالگى به قم مهاجرت نمود و دروس سطوح را نزد بزرگان اساتيد حوزه تلمذ نمود. 5 سال در آنجا ماند .
در سال 1325ش به نجف اشرف مهاجرت كرده، از محضر مراجع و فلاسفه بزرگ آن سامان همچون سيد عبدالهادی شيرازي، ميرزاباقر زنجاني ، شيخ حسين حلي ، سيد محسن حكيم ،ميرزاآقا (سيد ابراهيم) شيرازي ،فيلسوف الاسلام شيخ صدرا بادكوبي ،سيد جواد تبريزي ، سيد ابوالقاسم خويي ، سيد حسين حمامي نجفي بهره برد تا در حدود 29يا30 سالگي به درجه اجتهاد دست يافت. از مشايخ اجازه اجتهاد وي ميتوان از شيخ محمد حسين كاشف الغطاء، شيخ عبدالكريم زنجاني ،سيد ابوالقاسم خويي، شيخ كاظم شيرازي ،سيد محمد حسن بغدادي ،سيد عبدالاعلي سبزواري ،سيد علي طباطبايي تبريزي و... هم نام برد.
آیت اله احمدي زنجانی از سال 1347 یا 1348 ش پس از در گذشت شیخ عبدالکریم زنجانی در جایگاه نماز وی در رواق امیرالمومنین ع امامت نماز جماعت را عهده دار شد تا سال 1355ش/1395ق (6ذیحجه:کشکول 10) که پس از 30 سال اقامت در نجف و با تشدید حکومت وقت بعث با ترک عراق راهی مکه مکرمه گردید و پس از زیارت در اول محرم الحرام 1396ق وارد بحرین شد و پس از چندی به اصرار دوستان اهل بیت و برخی دوستان خود جهت زعامت شیعیان کویت حدود 10 سال در این کشوراقامت و به ترتیب در اواخر عمر نیز چند سالی در جوار مرقد مطهر زینب( س ) در سوریه مسکن گزید (کشف المراد ص10).علامه احمدي زنجانی به شهادت آثار چاپی و غیر چاپی اش که در دسترس است بیش از 50 عنوان کتاب را در رشته های گوناگون فقه ، اصول ، فلسفه ،و عقاید (کلام)، تاریخ ،انساب و تراجم / شرح حال نویسی ،سفر نامه ،و نیز شرح حاشیه نویسی (بر رسائل و مکاسب شیخ انصاری وکفایه آخوند خراسانی ) تالیف نمود .ایشان همچنین بیش از 700 شاگرد اهل کشور های گوناگون همچون ایران ،عراق ،لبنان ، عربستان سعودی ، بحرین ،هند ، پاکستان و افغانستان ، را از علوم آل محمد به ویژه در شاخه های فقه ، اصول ، کلام وفلسفه سیراب نمودند ( کشکول ،ص8) وبدین وسیله ونیز با سفرهای مداوم خود شماری از اهالی مناطق یاد شده را مرید و مقلد خود ساختند (نک مثلا نشریه اردو زبان جامعه الثقلین چاپ لاهور ، ص.) این بجز مناطق مربوط به مسقط الراس ایشان دراستانهای زنجان ،قزوین وآذربایجان است که به طور سنتی دوست دار خاندان اهل علم و بعضا صاحب کرامات وی نظیر سیدالساجدین هستند .رساله علمیه ایشان به خواست مقلدین در 1394 ق / ح 1354 ش به دو زبان فارسی و عربی تالیف ومنتشر شد .
ایشان گذشته از تدریس و تالیف ، بانی مشاریع و ابنیه خیریه ای در شهرهای مختلف نظیر زنجان ، کرکوک ، استامبول وبحرین نیزشده اند .(کشکول ص8). وی افزون بر 15 بار سفر زیارت مکه مکرمه (تا سال 1358 ش)، 5بار به قاهره ،2بار استامبول ونیز دست کم به شهرها یا کشور های بحرین ، قطر ، مسقط (عمان ) دبی (امارات متحده عربی ( اردن ،هند وپاکستان )ولندن به جهت معالجه ، مسافرت نموده است .(کشکول ص7).
این محقق خستگی نا پذیر سرانجام در اردیبهشت 1376 پس از بیش از 50 سال اقامت در خارج از کشور وتبلیق دین مبین اسلام ،به حال بیماری به کشورباز گشت و پس از 2سال تحمل بیماری ،در 20 ابان 1378 برابر با 2 شعبان 1420ق به دیدار معبود شتافت و مطابق وصیتش به علت محظور / دفن در نجف اشرف ، در قصبه رادکان از توابه تاکستان قزوین در کنار پدر محبوب ونیز دو برادرمدفونش درهمان مكان به خاک سپرده شد .از آیت الله احمدي زنجانی که بر تکثیر نفوس مسلمین بویژه سادات تاکید داشت ،15 فرزند شامل 7 پسر و 8 دختر و 25 نواده و 11 نتیجه به یادگار مانده که هم اکنون در شهرهای تهران ،قم ،صایین قلعه ونیز در کشورهای عراق ،یونان ، سوریه وایتالیا ساکنند و بعضا در رشته های : جراحی ، پزشکی ، مهندسی ، علوم سیاسی ، ریاضی ،الهیات ، حقوق ،فلسفه ،جامه شناسی ،حسابداری ،تاریخ ،جغرافی ، ادبیات فارسی و... نیز علوم حوزوی تحسیلات عالیه از سطح کارشناسی تا دكتري تخصص داشته یا مشغول تحصیل اند .
وى از شخصيت‌هاى برجسته‌اى است كه در كشور كويت به تبليغ و ترويج دين مبين اسلام پرداخته است.
اساتيد ايشان عبارتند از
سيد عبدالهادى شيرازى، ميرزا باقر زنجانى، شيخ حسين حلى فقيه‌الامه، سيد محسن حكيم، ميرزا آقا شيرازى، شيخ صدرا بادكوبى، سيد جواد تبريزى، سيد ابوالقاسم موسوى خوئى، سيد حسين حمامى نجفى.
بعد از آن وى مشغول تدريس فقه، اصول، كلام و فلسفه شد و درنجف به مدت 31 سال اقامت گزيد. ايشان صاحب اجازه اجتهاد از آيت‌الله شيخ محمدحسین كاشف الغطاء و شيخ عبدالكريم زنجانى و سيدعلى تبريزى هستند. ايشان مؤسسات خيريه فراوانى در استامبول، كركوك، بحرين و زنجان (صائين قلعه) ساخته‌اند.