خوشدل تهرانی، علی‌اکبر
| نام | خوشدل تهرانی، علی‌اکبر |
|---|---|
| نام‌های دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | |
| اساتید | |
| برخی آثار |
|
| کد مؤلف | AUTHORCODE21559AUTHORCODE |
علی‌اکبر صلحخواه، معروف به خوشدل تهرانی، فرزند مهدی‌بیک کرمانشاهی، در سال 1293ش، متولد شد. دروس حوزوی را از اساتیدی چون شیخ علی رشتی فراگرفت. دیوان اشعار وی حاوی قصاید فراوان برای چهارده معصوم است. وی در مهرماه 1365 در 72 سالگی درگذشت و در ابن بابویه شهر ری مدفون شد.
زادروز، زادگاه و تبار
خوشدل در زندگی‌نامه خودنوشت خود می‌نویسد: «تولدم در هشتم شوال المکرم 1332ق، برابر نهم تیرماه 1293 خورشیدی است که در هفتادویکمین سال عمر می‌باشم. پدرم مرحوم حاج رحیم، فرزند مهدی‌بیک کرمانشاهی از ایل محترم و میهن‌دوست و مبارز سنجابی که سالیانی با بیگانگان در جنگ بودند، می‌باشد و مادرم از خاندان شریف کاشان که نسبت به این دو شهر عشق میورزم، چنانکه گفته‌ام: گرچه تهران مسقطالرأس رهی است مادرم کاشی پدر کرمانشهی است تحصیلاتم تا دیپلم در دبیرستان ثروت که بعداً به نام ایرانشهر تغییر نام داده بوده و به‌علاوه در مدرسه مروی مغنی و مطول را خدمت مرحوم حاج شیخ علی رشتی که در زمان خود استاد ادبیات زبان عرب در تهران بود، به تحصیل پرداختم و چندی هم در اصفهان و شیراز به تکمیل ادبیات و منطق و قدری هم فلسفه پرداختم و خود اقرار میکنم که این بضاعت مزجات قابل ذکر نیست، ولی سی سال تمام به سیر و سیاحت پرداخته، تمام ایران و عراق و ترکیه و مصر و حجاز و افغانستان و پاکستان و هندوستان را به پای شوق طی نموده و چهار سفر به زیارت خانه حق موفق شده‌ام. در خاتمه تذکر این نکته لازم است که هیچ دیوانی در این قرن بهقدر دیوان حقیر ترویج از حقایق احکام نورانی اسلام ننموده؛ تنها کافی است که بگویم به عدد سال عمرم برای چهارده معصوم هریک 71 قصیده سروده و از علمای واقعی و عرفای حقیقی کمال تجلیل و احترام را نموده، اگر در جایی از صوفی شکمخواره و زاهد سالوس انتقاد شده، گمان نرود که خدای ناکرده صاحب دیوان که عمری در خط اسلام و مذهب حقه تشیع قدم نهاده، نسبت به قشری از اقشار بدبینم که نه چنین است، بلکه انتقادها متوجه بدنامکننده نکونامی چند می‌باشد. باری از اول بهمن سال 1349 تا به حال 15 سال است به بیماری قلبی مبتلا و دو سال تمام جلیس بستر می‌باشم؛ خدا را شکر که با احدی اختلاف نداشته و در دلم جز محبت و دوستی یاران نیست و سخن خود را بدین بیت به پایان می‌برم: من از خامی ز راه خامه عزت خواستم خوشدل ندانستم بود دیوانگی این نیسواریها[۱].
وفات
وی در اول مهرماه 1365 دار فانی را وداع گفت و در ابن بابویه دفن شد.
پانویس
- ↑ ر.ک: صلحخواه، علی‌اکبر، ص10-9
منابع مقاله
- صلحخواه، علی‌اکبر، مقدمه دیوان خوشدل تهرانی، سلسله نشریات ما، چاپ دوم، 1370.