ابن شاذان، فضل بن شاذان
| نام | ابن شاذان، فضل بن شاذان |
|---|---|
| نام‌های دیگر | ابن شاذان، ابومحمد فضل بن شاذان
فضل بن شاذان ازدی نیشابوری، فضل بن شاذان |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 260 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE1713AUTHORCODE |
فضل بن شاذان ابومحمد فضل بن شاذان بن خليل ازدى نيشابورى، متكلم و فقيه امامى است كه دراواخر قرن دوم در نيشابور متولد شد.
کسب علم و دانش
پس از وفات هارون عباسى با پدرش شاذان بن خليل كه خود از محدثان اماميه به شمار مى‌آمد به بغداد رفت و به آموختن قرآن پرداخت.
در بغداد از محضر علمى محمد بن ابى عمير بهره برد، سپس به كوفه رفته و از محضر مشايخى همچون حسن بن على بن فضال، حسن بن محبوب، احمد بن محمد بن ابى نصر، صفوان بن يحيى و نصر بن مزاحم منقرى بهره جست.نجاشى قائل است كه ابن شاذان، حضور حضرت امام جواد(ع)را درك و از او روايت كرده است، ولى شيخ طوسى در رجالش او را از اصحاب حضرت امام هادى(ع) شمرده است.
شيخ صدوق در کتاب توحيد و [[عيون أخبار الرضا عليه‌السلام (تصحیح لاجوردی) |عيون اخبار الرضا]] و خصالش رواياتى را از فضل بن شاذان از حضرت امام رضا(ع) نقل مى‌كند كه این امر را هيچ‌كدام از برقى،نجاشى و شيخ طوسى تائيد نمى‌كنند.
ابن شاذان پس از مدتى از عراق به نيشابور بازگشت و در آنجا اقامت گزيد.در زمان حكومت عبدالله بن طاهر به خاطر اعتقادش به مذهب تشيع و از نيشابور نفى شد.در زمان امام حسن عسکرى از معتبرترين عالمان امامى خراسان به شمار مى‌رفت و با آن حضرت از راه دور مرتبط بود.
آثار
در کتاب‌هاى تراجم و رجال آثار او را بيش از صد و هشتاد عنوان دانسته‌اند.از آن جمله مى‌توان‌به اثبات الرجعة، الطلاق، الفرائض الكبير و...اشاره نمود.
وفات
فضل بن شاذان در سال 260 ه.ق دار فانى را پس از عمرى پربركت و خدماتى ارزنده وداع گفته و به ديار باقى شتافت.