الهداية القرآنية إلی الولاية الإمامية

الهدایة القرآنیة إلی الولایة الإمامیة
پدیدآوران	بحرانی، هاشم بن سلیمان (نويسنده)
ناشر	ذوی القربی
مکان نشر	قم - ایران
سال نشر	1386 ش
چاپ	1
شابک	‎978-964-518-201-2
موضوع	تفاسیر شیعه - قرن 12ق. تفاسیر ماثوره - شیعه امامیه
زبان	عربی
تعداد جلد	2
کد کنگره	‏‎‏BP‎‏ ‎‏97‎‏/‎‏3‎‏ ‎‏/‎‏ب‎‏3‎‏ﻫ‎‏4

الهداية القرآنية إلى الولاية الإمامية اثر سيد‌‎هاشم حسینى بحرانى (متوفى 1107ق)، از جمله تفاسير موضوعى قرآن كريم درباره ولايت و امامت ائمه(ع) است. كتاب با تحقيق سيد‌‎فلاح شريفى و فارس حسّون كريم به زبان عربى نگارش شده است.

ساختار

كتاب با دو مقدمه از محقق و نويسنده آغاز و مطالب در دو جلد ارائه گرديده است.

مؤلف در اين اثر، 250 مورد قرآنى را با احاديث اهل‌بيت(ع) از كتب روايى، مانند كتب اربعه و... استخراج كرده و بر اساس سوره‌ها، تنظيم نموده و ذيل آيات، روايات را بدون هيچ‌گونه اظهار نظرى، آورده است.

در تحقيق كتاب، آيات و روايات استخراج شده و روايت با ارجاع به كهن‌ترين منابع، ثبت و ضبط شده است. توضيح رجال اسناد، واژه‌هاى ديرياب متن احاديث و ويرايش و تنظيم دقيق متن نيز از جمله تلاش‌هاى محققان است.

اين تفسير در استفاده از آيات قرآنى درباره ولايت ائمه(ع)، شيوه‌اى نو و جذاب دارد.

گزارش محتوا

در مقدمه محقق، ضمن ذكر زندگى‌نامه مفصلى از نويسنده، اقدامات صورت گرفته از سوى محققان، توضيح داده شده است.

در مقدمه نويسنده، به مكتوب بودن و تصريح شدن به ولايت اميرالمؤمنين(ع) در صحف تمامى انبياء و اين‌كه خداوند پيامبرى را مبعوث نكرده است مگر به ولايت اهل‌بيت(ع).

نويسنده در ارائه تطبيق و تفسير آيات به ائمه بزرگوار شيعه از طرف خاص و عام، اگرچه تلاش كرده تا سخنان خود را بر پايه روايات مأثور اثبات كند، اما هيچ‌گونه توجهى به صحت و سقم روايات نكرده و گويا همه آن‌ها را تلقى به قبول كرده است.

وضعيت كتاب

فهرست مطالب هر جلد، در انتهاى همان جلد آمده است. پاورقى‌ها بيشتر به ذكر منابع اختصاص يافته است.

منابع مقاله

1. مقدمه و متن كتاب.
2. عظيمى، محمدجواد، «آشنايى با بنياد بعثت»، پايگاه مجلات تخصصى نور، نشريه: آينه پژوهش، آذر و دى 1370، شماره 10.
3. «پژوهش‌هاى در آستانه نشر»، پايگاه مجلات تخصصى نور، نشريه: آينه پژوهش، خرداد و تير 1370، شماره 7.
4. «پيامبر(ص) و اهل‌بيت(ع)»، پايگاه مجلات تخصصى نور، نشريه: كتاب‌هاى اسلامى، پاييز 1383، شماره 18.