شرح الكنوز و بحر الرموز

    از ویکی‌نور
    ‏شرح الكنوز و بحر الرموز
    شرح الكنوز و بحر الرموز
    پدیدآورانجمالی اردستانی، جمال‌الدین محمد (شاعر) سروري، اميد (محقق)
    عنوان‌های دیگرالکنوز و بحر الرموز. شرح شرح الکنوز و بحر الرموز
    ناشرمجلس شوراي اسلامي، کتابخانه، موزه و مرکز اسناد
    مکان نشرايران - تهران
    سال نشرمجلد1: 1388ش ,
    شابک978-600-5594-11-9
    موضوعشعر عرفاني - قرن 9ق. - تاريخ و نقد شعر فارسي - قرن 9ق. - تاريخ و نقد
    زبانفارسي
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏‏PIR‎‏ ‎‏57‎‏13‎‏ ‎‏/‎‏ش‎‏4‎‏س‎‏4

    شرح الكنوز و بحر الرموز، سروده جمال‎الدین محمد پیرجمال اردستانی (درگذشت 879ق)، به زبان پارسی است که به تحقیق امید سروری رسیده و توسط کتابخانه موزره و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی چاپ شده است.

    «پیرجمال قسم سوم این کتاب را روح القدس نامیده است و نکته جالب اینکه اکثر شرح‎حال‎نویسان و برخى از کاتبان نسخ نام این قسم را با کل کتاب شرح الكنوز خلط کرده‎اند و کل کتاب شرح الكنوز را روح القدس نامیده‎اند؛ حتى برخى از نسخه‎نویسان براى یکدست کردن کتاب و تبدیلش به یک قسم تحت عنوان روح القدس، دست‎اندازی‎هاى فراوان و عجیبى در برخى نسخه‎ها کرده‎اند... شرح‎حال‎نویسان نیز این قسم سوم را کتابى مجزا دانسته و در معرفى آثار او، هم شرح الکنوز را برشمرده‎اند و هم روح القدس را جدا معرفى کرده‎اند. قسم اول این کتاب در سال 864 و قسم سوم آن در ابتداى ربیع‎الاول سال 865 شروع شده و چهل روز بعد در دهم ربیع‎الثانى به پایان رسیده است»[۱].

    ساختار

    کتاب، دارای مقدمه ناشر (به قلم رسول جعفریان)، پیشگفتار، مقدمه مصحح و محتوای مطالب در سه قسم می‎باشد.

    گزارش محتوا

    ناشر در مقدمه خویش آورده است: در همین اثر، شاهد آن هستیم که به‎رغم آنکه پیرجمال دو بار عزیمت سفر حج مى‎کند، هر بار چهره‎اى ناآشنا، او را از حج منصرف مى‎کند. این قبیل رفتارها، آشکارا اهل شریعت را برابر اهل طریقت قرار مى‎دهد[۲].

    در پیشگفتار آمده است: یکى از طرایق چهارده‎گانه منشعب از طریقه سهروردیه تحت عنوان طریقه پیرجمالیه به نام پیرجمال اردستانی شناخته مى‎شود[۳].

    در این تحقیق سعى شده با بررسى همه آثار پیرجمال اردستانی (که بیشترشان تصحیح و چاپ نشده و به‎صورت دست‎نویس موجودند) و همچنین با نگاه به اشاراتى که معاصرانش و تذکره‎نویسان به او و آثارش کرده‎اند، شخصیت، افکار و عقاید وى و طریقتش بهتر نمایان شود و در مرحله دوم سعى شده با ارائه یک متن تصحیح‎شده از یکى از مهم‎ترین آثار او (تحت عنوان مثنوى شرح الكنوز و بحر الرموز)، بررسى و تحقیق درباره او و طریقتش و نیز آشنایى با سبک وى در دسترسى علاقه‎مندان قرار گیرد. رساله شرح الكنوز از آثار مهم این عارف و همچنین از ‎ آثار عرفانى به‎جامانده از سده 9ق، است و تاکنون مورد توجه هیچ مصححى قرار نگرفته و کمتر محققى به آن توجه کرده است[۴].

    مصحح، در مقدمه‎ای مفصل به شرح زندگی و عقاید جمال‎الدین محمد اردستانی و سپس به تصحیح مثنوی شرح الكنوز و بحر الرموز پرداخته تا از این طریق بتواند عقاید و آرای او را روشن‎تر سازد. وی پیرامون کتاب شرح الكنوز و بحر الرموز نوشته است: «این مثنوى که بنا بر تاریخ اتمام، دومین مثنوى بلند پیرجمال، پس از کنز الدقائق است، همانند مثنوى‎هاى دیگر او هم به نظم و هم به نثر تألیف شده است. این رساله شامل سه قسم بزرگ است: قسم اول در شریعت، قسم دوم در طریقت و قسم سوم در حقیقت... این کتاب از مهم‎ترین کتاب‎هاى عرفانى قرن نهم هجرى است. در سراسر این مثنوى، پیرجمال به بسط و شرح نگرش خود به هر سه قسم شریعت، طریقت و حقیقت در عرفان پرداخته و توضیح داده که وى و اهل طریقتش به این اصول چگونه مى‎نگرند و در تبیین این اصول و در نگرش به عرفان به‎عنوان یک مفهوم کلى چه عقایدى دارند و از چه رسومى پیروى مى‎کنند. جمالى در این راه گاه‎گاه از ابیات مولانا جلال‎الدین رومى بهره برده؛ از جمله در قسم سوم (روح القدس)، در شرح و تفسیر بیت اول مثنوى معنوى، مطالب فراوانى آورده که بسیار باارزش و قابل استناد است.

    اهمیت دیگر این کتاب آن است که مطالبى در شرح احوال عبدالسلام کامویى، شیخ امام‎الدین محمد (حسین) کامویى و پیرمرتضى‎على اردستانى و خود پیرجمال در آن وجود دارد، که از لحاظ تاریخى، ادبى و عرفانى داراى اهمیت فراوانى است؛ چون در سایر منابع و تذکره‎ها اشاره به احوال ایشان بسیار کم و ناچیز است. از دیگر مضامین این مثنوى، داستان‎ها، قصص قرآنى و حکایات متنوع و نیز تأویل و تفسیر برخى از آیات، احادیث و گفته‎ها و اشعار بزرگان متصوفه و نیز تعلیمات و تذکرات اخلاقى، دینى و عرفانى است که پیرجمال آنها را بنا به تناسب وقت و موضوع آورده است. علاوه بر آنچه گفته شد، پیرجمال در این رساله اشارات تاریخى مهمى به وقایع و رویدادهاى روزگار خود کرده، که لشگرکشى بابر به شیراز و مقابله به مثل جهان‎شاه قراقویونلو و پسرش ابوالفتح پیربوداق خان با او که در سال‎هاى 857-‎5858ق، رخ داده و نابودى شاهرخ تیمورى، از مهم‎ترین آنهاست»[۵].

    ویژگی‎هاى سبکى

    زبان

    «قسمت‎هاى منظوم این کتاب به زبان کهنه‎ترى، نسبت به مثنوى‎هاى دیگر جمالى سروده شده و برخى واژه‎ها آن‎قدر قدیمى‎اند که نمونه آنها را مى‎توان در آثار دوره سامانى و غزنوى دید؛ مثل: یکایک، ازین‎سان، استم (ستم)، شانده‎ام (نشانده‎ام)، سخون (سخن)، نارى (نیارى)، تاند (تواند)، یارد (در معناى تواند)، ناید (نیاید)، استیز (ستیز)، بو (بود)، اسپرده (سپرده)، وانگفتم (بازنگفتم)، ستاده (ایستاده)، استد (بایستد)، اوفکند (افکند)، اوفتاد (افتاد)، کجا به ‎معناى جایى که و که و... و همچنین حروف اضافه و ربط: ابر، ابا، ابى، ار، اندر، ازیرا، همى، ایدون و همى‎دون، از بسامد بالایى در این مثنوى برخوردارند. اما این واژه‎ها به‎خوبى در بحر متقارب، که این منظومه در آن سروده شده، جا افتاده‎اند و جالب اینکه در سایر مثنوى‎هاى پیرجمال، به‎خصوص آنهایى که هم‎وزن مثنوى شرح الكنوز هستند، این لغات بسیار کمترند و زبان کهنه این منظومه در آنها وجود ندارد. شاید پیرجمال نامأنوس بودن زبانش را فهمیده و در سایر آثار خود آن را به‎کار نبرده است. اما در بخش منثور این کتاب سبک جمالى همانند قسمت‎هاى منثور مثنوى‎هاى دیگر او و کتاب مرآة الأفراد است؛ یعنى نثرش آمیخته به ترکیبات و لغات عربى و تضمین آیات و احادیث است و اگرچه در بعضى مواقع دشوار و دیریاب مى‎شود، اما کلا ساده و روان است و با قدرى تأمل مى‎توان مطالب آن را فهمید»[۶].

    برخى ویژگی‎هاى دستورى

    1. «استفاده از دو حرف اضافه براى یک متمم، مثل: به سر بر، به خاک اندر، به خود در، به جنگ اندر، به آیینه در، به جام اندر، به تاب اندر و...
    2. آوردن پیشوند «مى» استمرارى قبل از پیشوندهاى «ب» التزامى و «ن» نفى و...، مثل: مى‎درآید، مى‎نسوزم، مى‎نیفکند، مى‎بسوخت، مى‎نگویم، مى‎نگذارند، مى‎نبردى و...
    3. به‎کار بردن پیشوند منفى‎ساز «م» به‎جاى «ن» در فعل‎هاى امر منفى، مثل: مگوى، مپوى، مپرس، مخسب، مباش، مجنب، مهل، میا، میار، میفزاى، مرم و...
    4. کاربرد پیشوند «در» قبل از فعل‎هاى امر، ماضى و مضارع، مثل: درآ، درنگر، درباست، درگذارند، دررباى، درشدم، دربدیدم، درمیا و...
    5. استفاده از پسوندهایى مثل ناک، وار، وش، انه، گه، گى، آسا بعد از کلمات و ترکیبات مختلف به شیوه‎اى منحصربه‎فرد و نامعمول به‎منظور ساختن قید حالت و کیفیت، مثل: گرهناک، طربناک، فرحناک، سعدناک، غفلتناک، خواب‎ناک، آبناک، هوسناک، استیزه‎ناک، زخمناک، بویناک، سلمان‎وار، ستون‎وار، گداوش، غلامانه، لئیمانه، حکیمانه، گدایانه، یتیمانه، خبیثانه، فقیرانه، خلیلانه، خموشانه، خاکسارانه، شهیدانه، نامرادانه، بى‎قدرتانه، پلیدانه، لانگه، به‎یک‎بارگى، به‎غم‎خوارگى، برومندگى، نرگس‎آسا و...
    6. استفاده از پسوند «ک» تحقیر بر سر کلمات، مثل: دستک‎زنان، کلبکى، رقیبکان، زنکان، غافلکان و...»[۷]

    وضعیت کتاب

    فهرست مطالب در ا بتدای اثر آمده است. در تصحیح متن، «نسخه اصل به‎عنوان متن اصلى در نظر گرفته شده و سپس نسخه‎هاى دیگر با آن مطابقت داده شده‎اند و همه تفاوت‎ها در پایین صفحه آورده شده تا شبیه‎ترین نسخه نسبت به آنچه مؤلف عرضه داشته به دست آید و علاوه بر آن خواننده بتواند همانند یک منتقد تفاوت نسخه‎ها را ببیند و بتواند گزینش اصلى را در محک داورى قرار دهد»[۸]. «علاوه بر این در هرجا نسخه اصل، داراى جاافتادگى، ناخوانایى، اغلاط املایى و دورى از روابط منطقى بین کلمات بوده و یا در مواردى کاتب اشتباهاتى داشته؛ مثلا مطلبى را جابه‎جا یا مکرر نوشته، ضمن اشاره به آنها همه نسخه‎هاى دیگر حتى کم‎اعتبارترین آنها در نظر گرفته شده تا گزینش نهایى به صحیح‎ترین شکل ممکن صورت بگیرد»[۹].

    پانویس

    1. مقدمه مصحح، ص79
    2. مقدمه ناشر، ص6
    3. ر.ک: پیشگفتار کتاب، ص19
    4. ر.ک: همان
    5. مقدمه مصحح، ص79-80
    6. همان، ص80-81
    7. همان، ص81-82
    8. همان، ص97
    9. همان، ص98

    منابع مقاله

    مقدمه‎های کتاب.


    وابسته‌ها