أبهى الدّرر في أخبار الإمام المنتظر(ع)؛ تكملة عقد الدّرر

    از ویکی‌نور
    أبهی الدرر في أخبار الإمام المنتظر(ع): تکملة عقد الدرر
    أبهى الدّرر في أخبار الإمام المنتظر(ع)؛ تكملة عقد الدّرر
    پدیدآورانمرکز الدراسات التخصصیة في الإمام المهدي عجل الله تعالی فرجه الشریف (محقق) بهاری همدانی، محمدباقر بن محمدجعفر (نويسنده)
    عنوان‌های دیگرتکمله عقد الدرر
    ناشرتحسين
    مکان نشرنجف اشرف - عراق
    سال نشر1429 هـ.ق
    چاپ1
    شابک978-964-5879-80-6
    موضوعمهدویت
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏‎‏BP‎‏ ‎‏224‎‏/‎‏4‎‏ ‎‏/‎‏ب‎‏9‎‏الف‎‏2*

    ابهى الدّررفى اخبار الامام المنتظر(ع) يا تكملة عقد الدّرر به زبان عربى اثر محمدباقر بهارى همدانى(1277-1333ق) مى‌باشد.

    پژوهش درصدد اثبات اين موضوع است كه مهدى موعود همان امام دوازدهم از امامان اثنی‌عشر يه مى‌باشد.

    اثرى بنام عقد الدّرر في اخبار الامام المنتظر از يوسف بن يحيى سلمى مورد مطالعه مؤلف قرار مى‌گيرد و ايشان اثر را كه به جمع آورى روايات مهدى(ع) امّت از طريق اهل سنّت پرداخته و ضمن نقل سلسله اسناد، از آوردن توضيح و تحليل از جانب خود پرهيز و خوددارى نموده است و آن را اثرى جامع درباره نسل و سبب امام عصر(عج)، ويژگى‌هاى ذاتى و اخلاقى ايشان و نيز علائم و نشانه‌هاى پيش از ظهور و دوران پس از ظهور مى‌بيند؛ ولى از آن جا كه اثر خالى از تطبيق اخبار مهدى موعود بر امام دوازدهم شيعيان مى‌باشد، به همين جهت آقاى بهارى همدانى به نگارش اثر حاضر مى‌پردازد و آن را به عنوان متمّمى بر عقد الدرر قرار مى‌دهند تا آن مجموعه روايى با اين مجموعه تكميل گردد.

    مؤلف در پايان اثر، تاريخ اتمام نگارش آن را هفت شوال 1309ق رقم زده است.

    ساختار کتاب

    ظهور يك منجى و مصلح در آخرالزمان از روزگاران بسيار دور و در ميان اقوام و ملت‌هاى مختلف و پيروان اديان آسمانى به عنوان يك اصل مسلّم و اساسى مطرح بوده و هست. همچنين مهدويّت در اسلام به عنوان يك انديشه و نظريه هم اهل سنت و هم شيعه بدان اعتقاد دارند تا آن جا كه خصوصيات ظاهرى، شكل و شمايل، از نسل رسول خدا(ص) بودن، سيرت و سيماى موعود عدالت گستر و حتى زمينه‌ها و نشانه‌هاى ظهور، حكومت و حيات او و بالاخره حوادث و فتنه‌هاى عصر ظهور بازگو شده است. مؤلف عقدالدّرر با بهره بردن از جوامع روايى اهل سنّت و در برخى موارد از طريق راويان شيعه اين مباحث متنوع را با يك ساماندهى مناسب مطرح نموده، ولى چهار مساله را مؤلف بازگو ننموده با اين كه در منابع و جوامع روايى از آن‌ها سخن رانده شده، يكى اين كه امامت، استمرار نبوت و امامان(ع) بعد از رسول الله(ص) جانشينان او مى‌باشند و تعداد امامان، دوازده نفر مى‌باشد و اينان همان امامان دوازده گانه اماميّه مى‌باشند و آن امام دوازدهم، همان مهدى موعود(عج) و امام منتظر است. كه مؤلف اثر حاضر در نگارش اثر بر طبق روش عقدالدّرر است كه روايات را از جوامع روايى اهل سنّت با سلسله سند نقل و از توضيح خوددارى نموده‌اند. و در آخر اثر تعليقه‌هايى بر بعضى از روايات و مطالبى كه از آن برداشت نموده، مطرح كرده‌اند.

    گزارش محتوا

    در باب اول با نقل چهل و چهار حديث از كتب ينابيع الموده و موده القربى و منابع ديگر كه عمده روايات از رسول الله(ص) مى‌باشد، فرمودند: اى على، تو برادر و ورارث و وصىّ من مى‌باشى. اى على، من و تو پدران اين امّت هستيم، اى على، من و تو و ائمه از فرزندان تو، سادات در دنيا و ملوك در آخرت هستند.

    در باب دوم با نقل بيست و هفت حديث از منابع مختلف به اين نكته كه نص صريح مى‌باشد كه پيامبر(ص) فرموده‌اند، ائمه بعد از من دوازده نفر و همه از قريش هستند.

    در باب سوم با نقل بيست و نه حديث از جوامع روايى كه مضمون اكثر آن‌ها اين است كه پيامبر اسلام(ص) فرمودند: من سيد و آقاى انبياء هستم و على(ع) سيد اوصياء مى‌باشد و اوصيا و جانشينان بعد از من دوازده نفر هستند كه اولين آن‌ها على(ع) و آخرين آنان مهدى(عج) مى‌باشد.

    مؤلف در باب چهارم با ذكر 35 حديث به معرّفى دوازدهمين امام كه امام زمان(عج) مى‌باشند و ميلاد و غيبت طولانى او مى‌پردازد.

    گزارش وضعيّت

    تحقيق اثر كه توسط مركز تحصصى مهدويّت نجف الشرف صورت گرفته، در مقدمه اثر به شرح حال كامل مؤلف، معرفى نسخ اثر و چگونگى روش تحقيق اثر مى‌پردازد. از ديگر اقدامات محققين مى‌توان از شماره‌گذارى احاديث نام برد و زمانى كه خواننده در پايان اثر، تعليقات مؤلف را بررسى مى‌كنند، آسان‌تر به اين احاديث بتوانند، رجوع نمايند. همچنين محققّين، احاديث كه مؤلف آن‌ها را نقل نموده است، منابع آن‌ها را مشخص نموده‌اند. و در صورتى كه كلمه‌اى در حديث كم يا زياد شده است، اين امر در پرانتز قرار گرفته است تا مطالب براى خواننده روشن و واضح باشد.

    پاورقى‌ها به ذكر موارد اختلاف نسخ و منابع روايات كه در متن آمده، پرداخته است

    فهرست مصادر و مراجع و مطالب در پايان کتاب گنجانده شده است.

    منبع

    اثر حاضر