رسائل المحقق الكركي
| نام کتاب | رسائل المحقق الکرکي |
|---|---|
| نام های دیگر کتاب | |
| پدیدآورندگان | حسون، محمد (محقق)
مرعشی، محمود (اشراف) محقق کرکی، علی بن حسین (نويسنده) |
| زبان | عربی |
| کد کنگره | BP 182/6 /م3ر5 |
| موضوع | فقه جعفری - قرن 10ق. |
| ناشر | کتابخانه عمومی آیت‌الله‌مرعشی نجفی(ره) ج: 1, 2 |
| مکان نشر | قم - ایران |
| سال نشر | 1368 هـ.ش |
| کد اتوماسیون | AUTOMATIONCODE176AUTOMATIONCODE |
رسائل المحقق الكركي تألیف شيخ على بن حسين كركى، معروف به محقق كركى، محقق ثانى (م 940 ه ق)
در آثار و تأليفات به جاى مانده از بزرگانى همچون ابوالصلاح حلبى (م 447 ه ق) در الكافى فى الفقه، شيخ طوسى (م 460 ه ق) در الاقتصاد، ابن حمزه حلبى (م 585 ه ق) در غنية النزوع و غير آن مباحث كلامى و فقه در يك كتاب جمع شده‌اند.
این مجموعه از شش رساله تشکیل شده است:
- الرسالة النجمیة
- الرسالة الجعفریة
- رسالة في صلاة الجمعة
- رسالة صیغ العقود و الایقاعات
- رسالة الرضاعیة
- كتاب الرضاعية شيخ ابراهيم قطيفى
- رسالة قاطعة اللجاج في تحقیق حق الخراج
كتاب الرضاعية شيخ ابراهيم قطيفى
همانطور كه گذشت، شيخ ابراهيم قطيفى در رد بر اين كتاب، كتابى نوشته است كه صاحب اعيان الشيعه در ج 8 صفحه 211 به نقل بعضى از عبارتهاى آن پرداخته است. وى در آنجا مى‌نويسد: قد اساء فيها الأدب و تكلم بما لا يليق بالعلماء.
براى روشن شدن اين مطلب بعضى از عبارتهاى شيخ ابراهيم در مورد محقق كركى ذكر خواهد شد.
ان الرجل المعاصر (يعنى محقق كركى) الذى هو عن معرفة الدقائق بل عن ادراك الحقائق قاصر، تكلم بكلام رث و حشو لا طائل تحته.
در جاى ديگر: هذا الرجل لاضطرابه لا يبالى بما قال و بما قيل و لقلّة فهمه لا يدرى ما اسلف و لا ما أسلفه. و در جاى ديگر مى‌نويسد: هذا الرجل يخبط خبط عشواء و لا يتأمل المعنى و يعترض على الفضلاء فى غير موضع الاعتراض
پس از بيان توهين‌هاى ديگرى كه سيد محسن امين از وى نقل كرده است مى‌نويسد: فانظر و اعجب الى هذه الجرأة العظيمة من القطيفى على الشيخ على الكركى...
تقسيم‌بندى مطالب
مؤلف در ابتدا 13 فرض براى شير دادن را بيان و بررسى مى‌نمايد و با دلائل مختلفى مثل اصالة البرائة، عموم آيات قرآن، اجماع، استصحاب، اصالة الاحتياط، انتفاء مقتضى تحريم و نظائر آن به بررسى آنها پرداخته است.
و سپس سه مسئله اختلافى را بررسى نموده كه عبارتند از: 1-تحريم مادربزرگهاى بچه شيرخوار نسبت به شوهر زنى كه بچه را شير داده است 2-تحريم خواهران بچه شيرخوار بشرطى كه از يك پدر باشند نسبت به شوهر زنى كه بچه را شير داده است 3-تحريم دختران نسبى و رضاعى مردى كه زنش بچه را شير داده و همينطور دختران نسبى و رضاعى زن شيرده نسبت به پدر بچه شيرخوار.
رسالة الکبائر
نام كامل كتاب: رسالة فى العدالة، رسالة العدالة و الكبائر، رسالة الكبائر
كتاب كوچكى است كه پس از تعريف عدالت و بيان گناهان كبيره به موارد جواز غيبت بيان شده است.
اين كتاب به سبك فقه رساله‌اى نوشته شده و در مواردى نيز روايات آن ذكر شده است. از آنجائى كه از لوازم عدالت، تقوى است و تقوى با اجتناب از گناهان كبيره و اصرار نداشتن به گناهان صغيره حاصل مى‌شود، مؤلف به بيان انواع گناهان كبيره پرداخته است.
وى در اوائل كتاب صرفا به قول شهيد اوّل در القواعد و الفوائد پرداخته است و نظر فقهاى ديگر را بيان ننموده است.
در الذريعة(248/7، 225/15، 259/17) به چند نسخه خطى مربوط به سالهاى 954، 982 متعلق به كتابخانه‌هاى خوانسارى، شيخ مشكور در نجف، راجه فيض آباد و در نزد سيد هبةالدين اشاره نموده است.
در مقدمه‌اى بر فقه شيعه ص 180 نيز به نسخه‌هاى خطى متعددى از دانشگاه تهران، آستان قدس رضوى، آیت‌الله مرعشى، ملك در تهران، مجلس شوراى اسلامى و غير آنان اشاره نموده است.
در مقدمه كتاب نيز به 2 نسخه از كتابخانه آیت‌الله مرعشى مربوط به سالهاى 1128، 964، و دو نسخه مجهول التاريخ از كتابخانه مسجد جامع گوهرشاد اشاره شده است.
رسالة في التقية
در اين كتاب بسيار مختصر كه گاهى از آن تعبير به مقاله شده است، پس از تعريف تقيه، تقيه در عبادات و معاملات بيان شده و دلايل صحت آن ذكر شده است.
مطالب آن به سبك فقه خلافى استدلالى نوشته شده است و در قسمتى از آن به كتاب الفيۀ شهيد اول اشاره شده و مسئله نهى از عبادات نيز مطرح شده است.
در الذريعة در سه مورد به نسخ خطى آن اشاره شده است.
در جلد 404/4 به نسخه خطى مربوط به سال 1100 نزد سيد جعفر آل بحر العلوم در نجف اشاره شده است در جلد 180/11 به نسخه خطى همراه با رسالة فى خروج المقيم مربوط به سال 1100 در مجموعه‌اى نزد سيد هادى اشكورى در نجف ذكر شده است.
در جلد 399/21 به نسخه‌اى در مجموعه كتابهاى مولى محمد على خوانسارى در نجف اشاره شده است.
در مقدمه‌اى بر فقه شيعه ص 170 به نسخه‌هاى متعددى از مجلس شوراى اسلامى، دانشگاه تهران، مسجد اعظم، ملك در تهران آیت‌الله گلپايگانى اشاره شده است. در مقدمه ناشر نسخه‌اى از كتابخانه آیت‌الله مرعشى مربوط به سال 964 ه ذكر شده است.
قابل ذكر است كه در كتابهاى تقيه بعد از وى و همينطور رسالة الطهارة شيخ انصارى به اين كتاب استناد شده است.
رسالة فى ملاقى الشبهة المحصورة
نام كتاب: رسالة فى ملاقى الشبهة المحصورة، رسالة فى ما تنجس بعضه و اشتبه موضع النجاسة
در اين كتاب كوچك يا به تعبيرى مقاله، مسئله نجس شدن چيز معينى كه مشخص نيست كدام قسمت آن نجس شده است مطرح شده است.
مؤلف حكم به پاك بودن آن شى را انتخاب نموده و آن را ظاهر مذهب دانسته است اين كتاب به سبك فقه استدلالى نوشته شده و در آن نظريات علامه حلى (م 726 ه ق) در منتهى المطلب و نهاية الاحكام بررسى شده است.
مؤلف با استدلال به عمومات و اطلاقات در باب طهارت اين نظر را انتخاب نموده است و از كسانى كه اين نظريه را انتخاب ننمايند اينگونه تعبير نموده است: ما يخطر فى الاوهام على خواطر من لم ترض نفسه بمعرفة طرق الاستدلال الفقهية، فتراه يخبط خبط عشواء فى الليلة الظلماء لا يتميز عنده غث ما فى يدين من سمينه. در دو جا از الذريعة(ج 184/22) و (ج 193/22) با عبارتهاى يكسان از اين كتاب نام برده شده و آقا بزرگ تهرانى به معرفى آن پرداخته است.
در اين دو جا به نسخه‌هاى مربوط به سالهاى 958 به خط مولى درويش محمد و مربوط به 963 ق از كتابخانه آیت‌الله مجدد شيرازى و مربوط به 952 ق در آخر ارشاد الاذهان علامه حلّى به خط جلال‌الدين محمد بن قطب‌الدين احمد در كتابخانه شيخ محمدحسن بن محسن جواهرى اشاره شده است.
در كتاب مقدمه‌اى بر فقه شيعه ص 171 به نسخه‌هاى مربوط به دانشگاه شيراز و دانشگاه تهران اشاره شده است.
رسالة في العصير العنبى
در اين كتاب بسيار مختصر كه شبيه مقاله است مسأله عصير عنبى وقتى به سبب آتش يا خورشيد غليان يافته و نجس مى‌شود و با ذهاب دو سوّم آن يا تبديل شدن به سركه پاك مى‌شود، بررسى شده است و مؤلف همين نظر را با ذكر اجماع و نظير آن پذيرفته است. اين كتاب اگرچه به سبك فقه استدلالى نوشته شده امّا مصنف از ذكر آيات و روايات خوددارى نموده است. وى در جامع المقاصد به طور مفصل به اين مسئله تعرض نموده و آيات و روايات را بررسى نموده است.
اين مسئله همواره مورد بحث و بررسى فقهاى بزرگ واقع شده و كتابهاى مستقلى در اين باب نوشته شده كه آقا بزرگ در الذريعة ج 15 صفحات 275 تا 277 به بعضى از آنها اشاره نموده است اگر چه در ضمن موسوعه‌هاى فقهى نيز بطور مفصل بحث شده است.
در الذريعة به نسخه خاصى از كتاب اشاره ننموده است. در مقدمه ناشر به نسخه‌اى از كتابخانه آیت‌الله مرعشى مربوط به سال 964 و نسخه‌هاى كتابخانه آستان قدس رضوى مربوط به سالهاى 994 و 1281 ق و همينطور نسخه مسجد گوهر شاد اشاره شده كه در تحقيق و چاپ كتاب مورد استفاده واقع شده است.
رسالة في الحيض
نوشته مختصرى به صورت مقاله است كه مؤلف پس از تعريف حيض و بيان صفاتى كه باعث تميز حيض از استحاضه است، به اقسام حائض و صفات هر كدام از آنان پرداخته است اين كتاب به سبك فقه نيمه استدلالى نوشته شده است و مؤلف در آن به نظريات شهيد اوّل (م 786 ه ق) در كتابهاى الذكرى و الدروس و علامه حلّى (م 726 ه ق) در كتابهاى المختلف و المنتهى اشاره و آنان را بررسى نموده است.
در الذريعة127/7 به نسخه‌اى از آن مربوط به 958 ق اشاره شده است.
در مقدمه ناشر نيز به نسخه‌اى در كتابخانه آیت‌الله مرعشى مربوط به سال 964 ق اشاره شده است.
همينطور به نسخه‌هائى از كتابخانه آستان قدس رضوى مربوط به سالهاى 994 و 1281 ق و نسخه مسجد گوهرشاد اشاره شده كه در تحقيق و چاپ كتاب موجود مورد استفاده واقع شده است.
رسالة في حکم الحائض و النفساء
مؤلف در اين نوشته بسيار مختصر به بررسى يك مسئله فقهى در مورد حائض و نفساء پرداخته است در اين مسئله وى روزه حائض و نفساء را كه قبل از فجر پاك شده‌اند در صورتی که غسل نكرده باشند صحيح نمی‌داند.
وى در تأييد نظريه خود به فتواى علامه حلّى (م 726 ه ق) در كتابهاى المنتهى و المختلف و همينطور به الدروس شهيد اول (م 786 ه ق) نيز استناد كرده است و از آنجائى كه النهاية علامه حلّى قبل از المختلف نوشته شده است فتواى وى در آن كتاب را كنار گذاشته است.
اگر چه اين نوشته بسيار مختصر است امّا در همان مختصر وى به استصحاب، عموم اوامر، مشتق و اجماع استناد كرده است.
در مقدمه ناشر به نسخه‌اى از كتاب مربوط به سال 964 در كتابخانه آیت‌الله مرعشى اشاره شده است.
qرسالة في صلاة و صوم المسافرq
اين نوشته مختصر در رد بر نظريه افرادى است كه مسافرت مكلفى را كه تمام احكام نماز مسافر را نمی‌داند، جايز ندانسته‌اند و او در سفر بايد نمازش را تمام بخواند و روزه هم بگيرد. محقق كركى مسافرت آنها را جايز دانسته و بنا به اطلاقات روايات او را مسافر دانسته است وى از اين افراد تعبير به بعض الطلبة نموده است و شايد منظور وى شيخ ابراهيم قطيفى باشد. از آنجائى كه روايت يا آيۀ خاصى در مورد اين مسئله خاص وجود نداشته است وى صرفا به اطلاقات روايات سفر استناد نموده است.
از متن اين نوشته برمى‌آيد كه مؤلف با اين افراد درگيرى علمى داشته است در مقدمه ناشر به نسخه‌اى از آن متعلق به كتابخانه آیت‌الله مرعشى اشاره شده است كه مربوط به 964 ق است.
qرسالة في السجود على التربة المشويّة
در اين نوشته جواز سجده بر تربت امام حسين(ع) پس از پخته شدن آن بررسى شده است و مؤلف پس از رد نظريات شيخ ابراهيم قطيفى در حرمت سجده بر آن، نظر مشهور علماء بر جواز سجده را پذيرفته است.
وى علّت تأليف كتاب را حمايت علماى اهل تسنن از فتواى حرمت سجده و درخواست فضلاء و ناراحتى علماء و فقهاء آن زمان ذكر نموده است.
اين كتاب به سبك فقه استدلالى نوشته شده است و در آن پس از بيان اطلاقات و عمومات روايى، اجماع علماء، اصل استصحاب و نظائر آن به نظرات فقهاى بزرگى همچون شيخ مفيد (م 413 ه ق) در المقنعه، شيخ طوسى (م 460 ه ق) در النهاية، ابن ادريس (م 598 ه ق) در السرائر، محقق اوّل (م 676 ه ق) در المعتبر، علامه حلّى (م 726 ه ق) در المنتهى، التذكرة، نهاية الاحكام، و شهيد اوّل (م 786 ه ق) در الذكرى استناد شده است.
پس از تأليف اين كتاب فقهاى بزرگ به آن استناد نموده و به عنوان مثال صاحب جواهر در جلد 8 صفحه 414، و جلد 10
صفحه 406 به آن استناد نموده است.
در ميان فقها، فقط سلاّر (م 448 ه ق) در المراسم فتواى به كراهت سجده بر تربت پخته شده وارده است كه مؤلف به علّت نادر بودن اين فتواى و نداشتن دليل فقهى آن را رد نموده است.
تاريخ تأليف
اين كتاب در 11 ربيع الاوّل سال 933 ق در نجف اشرف پايان يافته است و در الذريعة148/12 به نسخه‌اى از آن مربوط به سال 935 به نقل از رياض العلماء اشاره نموده است در مقدمه كتاب نيز به دو نسخه خطى مربوط به سالهاى 964 و 1280 متعلّق به كتابخانه آیت‌الله مرعشى اشاره شده است.
در مقدمه‌اى بر فقه شيعه ص 175 و 176 به نسخه‌هائى از كتابخانه آیت‌الله مرعشى، دانشگاه تهران ملك در تهران، دار الكتب و غير آن اشاره نموده است.
منابع
الذريعة148/12
اعيان الشيعة 210/8
امل الآمل 121/1
qرسالة في خروج المقيم عن حدود البلدq{J
در اين مقاله مسئله مسافرى كه قصد اقامت كرده و از آن شهر خارج شده و در فاصله بين حد ترخص و مسافت واقع مى‌شود و قصد برگشتن دارد ولى قصد نيت 10 روز ديگرى را ندارد، بررسى شده است. در اين مسئله دو قول وجود دارد يكى نظر شيخ طوسى (م 460 ه ق)، ابن براج (م 481 ه ق) و علامه حلّى (م 726 ه ق) اين است كه وظيفۀ وى نماز شكسته است و نظريه شهيد اول (م 726 ه ق) و گروهى از فقهاء نماز تمام است و مؤلف نيز نظر شهيد اوّل را كه نماز تمام است انتخاب مى‌كند. اين نوشته به سبك فقه استدلالى است امّا آيات و روايات مطرح نشده و بيشتر نظريات فقها مطرح گرديده است.
اين كتاب در دو جا از الذريعةذكر شده است. در جلد 11، صفحه 180 مؤلف به نسخه مربوط به سال 1100 به خط مولى على بن محمد امين ساروى در نزد سيد هادى شكورى اشاره كرده است.
و در جلد 21 صفحه 400 به نوشته‌اى به نام مقالة فى الخروج عن حد الترخص من محل الاقامة اشاره شده است كه مؤلف آن را براى شاگردش مى‌گفته است و وى آن را مى‌نوشته است كه در نزد سيد محمدباقريزدى بوده است.
qرسالة في ترتيب قضاء الصلاة الفائتة
اين نوشته بسيار مختصر به بررسى مسئله فراموش شدن ترتيب نمازهاى قضاء پرداخته است.
مؤلف پس از طرح دو نظريه اصحاب، قول به عدم وجوب اقامه نمازهاى قضاء به نحوى كه ترتيب در آن حاصل شود، را پذيرفته است.
اين كتاب به سبك فقه نيمه استدلالى نوشته شده و در آن به روايات و آيات، يا اجماع استناد نشده است و صرفا مؤلف در قسمتى از آن قول به وجوب ترتيب را، سخت‌ترين راه بجا آوردن نمازهاى قضاء ذكر كرده است.
در مقدمه ناشر، به نسخه‌اى متعلّق به كتابخانه آیت‌الله مرعشى مربوط به سال 964 ق اشاره شده است.
نسخه‌ها
در الذريعة267/12، 212/14، نسخه‌اى به خط شيخ محمود بن طلاع جزائرى مربوط به سال 1086 ذكر شده است.
در الذريعة248/7 نسخه‌اى به خط شيخ موسى بن رحلة بريهى مربوط به سال 975ق متعلّق به كتابخانه آستان قدس رضوى اشاره شده است اين نسخه منظم به حاشيه مختصر النافع كركى است.
همچنين به نسخه‌هائى منظم به حاشيه بر شرايع وى در كتابخانه شيخ محمد سلطان المتكلمين در تهران، و نسخه خط محمد بن على بن خوبيار مربوط به 954ق منظم به كتابهاى ديگرش الجعفرية و العدالة و الكبائر متعلق به كتابخانه شيخ مشكور نجفى اشاره شده است.
در كتاب مقدمه‌اى بر فقه شيعه ص 176 و 177 به نسخه‌هاى متعدد منتخبى از آستان قدس رضوى، گوهر شاد مجلس شوراى اسلامى، و غير آنان اشاره شده است. و در مقدمه ناشر نيز نسخه‌هايى از كتابخانه‌هاى آیت‌الله مرعشى، مجلس شوراى اسلامى، كتابخانه ملى ذكر شده‌اند.
اين كتاب در سال 1322ق در تهران در آخر كتاب البيان شهيد أول چاپ شده است.
qرسالة في السهو و الشک في الصلاة q{J
در اين كتاب احكام سهو و نسيان در اركان و واجبات نماز بيان شده است.
سبك نگارش آن فقه رساله‌اى است و گاهى نيز به نظريات شيخ طوسى اشاره شده است.
مؤلف در آن تلاش نموده است كه اصول اساسى اين احكام نوشته شود و در خاتمه آن مى‌نويسد: قد ذكرت ايها الطالب المسترشد اصول هذين الاثنين او اكثر فروعهما بعبارة تقرب الى فهمك و تزيل عنك و همك، لان الجزئيات فروع الفقه لا تنحصر بعدد و لا تنضبط بحد و محصّلها ما ذكرناه.
در دو جاى الذريعة(ج 212/14، 267/12) اين كتاب به محقق كركى نسبت داده شده است و در ذ247/12/ اين كتاب به خط شيخ محمود بن طلاع جزائرى همراه با كتاب السؤال و الجواب وى ذكر شده است. امّا در ذ248/7/ نسبت اين كتاب به وى را استظهار نموده است و نوشته است: و من اتصاله بسائر تصانيف الكركى فى هذه النسخ المكتوبات فى قرب عصره يظن كونه ايضا من تصنيفه.
نسخه‌ها
در الذريعة267/12، 212/14، اين آدرس در الذريعة براى كتاب «رسالة فى السهو و الشك فى الصلاة» ذكر شده است.
نسخه‌اى به خط شيخ محمود بن طلاع جزائرى مربوط به سال 1086 ذكر شده است.
مؤلف الذريعة در اين آدرس به كتاب الخلل اشاره نموده كه مؤلف آن مشخص نيست. نسخه‌اى به خط شيخ موسى بن رحلة بريهى مربوط به سال 975 ق متعلّق به كتابخانه آستان قدس رضوى اشاره شده است اين نسخه به همراه حاشيه مختصر النافع كركى است. همچنين به نسخه‌هائى به همراه حاشيه بر شرايع وى در كتابخانه شيخ محمد سلطان المتكلمين در تهران، و نسخه خط محمد بن على بن خوبيار مربوط به 954 ق به همراه كتابهاى ديگرش الجعفرية و العدالة و الكبائر متعلق به كتابخانه شيخ مشكور نجفى اشاره شده است.
در كتاب مقدمه‌اى بر فقه شيعه ص 176 و 177 به نسخه‌هاى متعدد منتخبى از آستان قدس رضوى، گوهرشاد مجلس شوراى اسلامى، و غير آنان اشاره شده است. و در مقدمه ناشر نيز نسخه‌هايى از كتابخانه‌هاى آیت‌الله مرعشى، مجلس شوراى اسلامى، كتابخانه ملى ذكر شده‌اند.
اين كتاب در سال 1322 ق در تهران در آخر كتاب البيان شهيد أول چاپ شده است. اين عبارت در الذريعة(248/7) براى كتاب الخلل ذكر شده است.
qرسالة في الحج
در اين كتاب واجبات و مستحبات مناسك حج و احكام آنان بيان شده است و از يك مقدمه و دو فصل تشكيل شده است.
مقدمه شامل تعريف لغوى و شرعى حج، اخبار فضيلت آن، شرائط وجوب و انواع آن مى‌باشد. و دو فصل آن دربردارنده احكام عمرۀ تمتع و حج تمتع مى‌باشد. سبك نگارش آن فقه رساله‌اى است و مؤلف دربارۀ علت تأليف آن مى‌نويسد:
وضعتها؟ ؟ (رسالة الحج) على سبيل الاختصار، بالتماس خلاصة بعض الاخوان الاخيار نفعه الله و ايانابها و اجزل لنا جميعا ثوابها.
در الذريعة ج 269/22، ج 197/25 به شرح اين كتاب به نام هداية الناج به وسيله شرف‌الدين يحيى بن عزالدين حسين بحرانى شاگرد مؤلف و نائب او در شهر يزد اشاره شده است.
شرف‌الدين يحيى علاوه بر اين كتاب رسالة الجعفريه وى را نيز شرح زده است (ذ12/2/، 436/3) و همينطور اللمعة الجلية ابن فهد حلّى را شرح نموده است ذ190/6/
در مقدمه ناشر به نسخه‌هائى از كتاب متعلق به آستان قدس رضوى و كتابخانه آیت‌الله مرعشى مربوط به سال 964 اشاره شده است.
نام كتاب: رسالة الخيار فى البيع، رسالة فى تصرف المشترى فى زمن الخيار
نوشته مختصرى است كه در آن سقوط و عدم سقوط خيار در بيع نسبت به تصرفات مشترى و بايع بررسى شده است: اين كتاب به سبك فقه استدلالى نوشته شده است و مؤلف پس از تقسيم خيار نسبت به مشترى بايع يا هر دو به بررسى هر كدام پرداخته است.
وى تصرف مشترى در سقوط خيار را از موارد مورد تسالم فقهاء دانسته و به اقوال شيخ طوسى در المبسوط، محقق حلّى در شرايع الاسلام، علامه حلّى در تذكرة الفقهاء، قواعد الاحكام، التحرير، ارشاد الاذهان استناد كرده است.
وى در اواخر مباحث آن مى‌نويسد: و اعلم ان الغرض الاقصى فى بيان هذه الاحكام كلّها، هو بيان كون الاجازة الواقعة من المشترى للبايع فى العين المبيعة بخيار البايع يقتضى سقوط خياره فهذا هو المقصود بالبيان و الذى وقع فيه الوهم، و هذا الحكم يكاد يلحق بالبديهيات عند الفقهاء بعد الاحاطة بمقدماته و قد تطابق كلام القوم على ذلك و لم نقف على خلاف فيه لاحد من الاصحاب. در مقدمه ناشر به نسخه‌اى مربوط به سال 964 ق متعلّق به كتابخانه آیت‌الله مرعشى اشاره شده است. در مقدمه‌اى بر فقه شيعه ص 179 به نسخه‌اى در مجلس شوراى اسلامى اشاره شده است و در معرفى آثار محقق كركى قبل از آن در ص 178 نسخه رسالة فى تحقيق البيع بشرط الخيار از دانشگاه تهران را ذكر نموده است كه بنظر مى‌رسد با توجه به توضيحاتى كه گذشت، اين دو كتاب، يكى باشند، به كتاب الذريعة مراجعه شد اين عنوان وجود نداشت بلكه در آنجا كتاب «رساله فى تصرف المشترى فى زمن الخيار» آمده است كه مؤلف الذريعه احتمال قوى مى‌دهد اين كتاب از محقق كركى مى‌باشد.
نوشته بسيار مختصر و كوچكى است در دو صفحه است كه در آن مسئله اجازه وارث قبل از مرگ را تأييد نموده است.
سبك نگارش آن فقه استدلالى است.
در اين مسئله دو نظريه وجود دارد كه ابن جنيد، شيخ طوسى، ابن حمزة و علامه حلّى صحت آن را تأييد نموده است و در نظريه دوم كه اين اجاره را صحيح ندانسته‌اند شيخ مفيد، سلاّر، ابن ادريس و فخر المحققين آن را انتخاب نموده‌اند.
در مقدمه ناشر به نسخه‌اى مربوط به 964 ق كه متعلّق به كتابخانه آیت‌الله مرعشى است، اشاره شده است.
در اين نوشته بسيار مختصر يكى از معيارهاى شرعى در اثبات امورى مثل نسب، وقف، نكاح، ولايت و غير آن به نام شياع بررسى شده است.
در معنى شياع دو نظريه مطرح شده كه يكى گروهى را كه از گفته‌هاى آنان ظن نزديك به علم حاصل شود و ديگرى گفته‌هاى آنان كه علم و يقين حاصل شود، مى‌باشد.
مؤلف نظر اوّل را انتخاب نموده است و ملاك آن را اطمينان در نفس با مقدارى تسامح ذكر نموده است.
در بيان مصاديق موارد شياع اختلاف وجود دارد. در كتاب به نقل از الدروس شهيد اوّل 9 چيز (نسب، ملك، وقف، نكاح، مرگ، ولايت، ولاء، آزاد بودن و بندگى) را از موارد آن دانسته‌اند و به نقل از القواعد، 22 چيز از مصاديق آن ذكر شده است.
در الذريعة264/14 به نسخه‌اى از آن در كتابخانه حجة ميرزا محمد تهرانى عسكرى در سامرا اشاره شده است و در مقدمه ناشر نيز به نسخه‌اى مربوط به سال 964 ق متعلّق به كتابخانه آیت‌الله مرعشى اشاره شده است.
نام كتاب: رسالة الأرض المندرسة، أقسام الأرضين، أحكام الأرضين
در اين كتاب مالكيت زمينهائى كه آباد بوده است و سپس خراب شده‌اند مورد بررسى واقع شده به اينكه آيا فرد ديگرى مى‌تواند آن را احياء كند يا غير از مالك اوّل كسى حق احياء آن را ندارد مؤلف سه نظريه را در مورد زمينى كه به سبب احياء مالك شده باشند مطرح نموده است كه عبارتند از:
1-كسى نمی‌تواند مالك آن باشد مگر مالك اوّلى يا ورثه او، 2-در زمان غيبت افراد ديگر مى‌توانند آن را احياء كنند و مالك شوند، 3-مالك اوّل مالك است امّا فرد دوم به سبب احياء اولويت در تصرف دارد و بايد خراج مقرر بر زمين را به مالك اوّل بدهد.
وى نظريه اوّل را اختيار نموده است و دو نظريه ديگر را رد نموده است.
اين كتاب به سبك فقه استدلالى نوشته شده است و مؤلف با بررسى آيات و روايات متعدد و استناد به اقوال بزرگانى همچون علامة در تذكرة، ابن ادريس در السرائر، محقق حلّى در الشرايع، شيخ طوسى در النهاية، و شهيد در الدروس با دقتى زياد اين كتاب را تأليف نموده است.
در الذريعة در دو جا (ج 293/1، ج 271/2) به اين كتاب با نامهاى احكام الارضين) و (اقسام الارضين) اشاره شده است كه آغاز خطبه آنها نيز با الحمد للّه حمدا كثيرا كما هو اهله هذا تحقيق لمسألة مهمّة صورتها: اذا اخربت الارض... مى‌باشد.
در اين دو جا به نسخه‌هاى كتابخانه شيخ عبدالحسين تهرانى، و نسخه مربوط به سال 944 ق اشاره شده است. در مقدمه ناشر نسخه‌هاى متعددى از كتابخانه‌هاى آیت‌الله مرعشى در سال 1128 ق، مسجد گوهرشاد در سال 1109 ق و آستان قدس رضوى ذكر شده‌اند.
در كتاب مقدمه‌اى بر فقه شيعه صفحه 180 نيز نسخه‌هاى متعددى از آستان قدس رضوى، دانشگاه تهران، مجلس شوراى اسلامى، آیت‌الله مرعشى، آیت‌الله گلپايگانى، و فيضيه بيان شده‌اند.
نوشته بسيار مختصرى در حدود صد خط است كه در آن احكام طلاق زنى كه شوهر او غائب است و شوهرش در زمان پاكى با وى عمل زناشويى انجام داده است، بيان شده است.
سبك نگارش آن فقه استدلالى است و در عين مختصر بودن نظريات بزرگانى از فقهاى اسلام همچون شيخ طوسى در النهاية و استبصار، شيخ مفيد، سلاّر، ابن ابى عقيل، ابن جنيد، على بن بابويه، ابن ادريس، علامه حلّى در القواعد، التحرير، المختلف، محقق حلى در الشرايع، و فخر المحققين در آن ذكر شده است.
وى در بين اقوال مطرح شده نظريه شيخ طوسى در استبصار را مى‌پذيرد و مى‌نويسد:
و الّذى يقتضيه النظر الصحيح و الوقوف مع القوانين الاصولية هو مختار الشيخ فى الاستبصار. نظر شيخ در استبصار تفصيل است به اين معنى كه زنانى كه در هر ماه حيض مى‌شوند جائز است پس از ماه طلاق داده شود و زنانى كه در مدتى بيش از يك ماه حيض مى‌شوند در اين صورت بايد منتظر شد كه آن زمان زيادتر از يك ماه سپرى شود و پس از آن او طلاق داده شود (استبصار ج 295/3 ذيل حديث 1043) در الذريعة ج 176/5 به نسخه به خط مولى درويش محمد بن درويش سمنانى مربوط به 958 ق و همينطور نسخه به خط سيد حسين بن حسن حسينى مربوط به 949 ق در كتابخانه آیت‌الله شيرازى بزرگ در سامراء اشاره شده است.
در مقدمه ناشر نيز نسخه‌هاى كتابخانه آیت‌الله مرعشى مربوط به 964 ق و كتابخانه مسجد جامع گوهرشاد و كتابخانه سپهسالار در تهران ذكر شده‌اند.
تاريخ تأليف
با توجه به مطلب حادية عشر از مجموعۀ اثنتا عشرة مسألة در جلد سوّم رسائل المحقق الكركى از سطر 6 صفحه 142 تا سطر 6 صفحه 144 كه عين مطالب رسالة فى طلاق الغائب از سطر 5 صفحه 213 تا صفحه 215 تكرار شده و در سال 929
ق، علماء نجف آن را سؤال نموده‌اند بنابر اين رسالة فى طلاق الغائب قبل از سال 929 ق تأليف شده است.
در اين نوشته مختصر مسئله پذيرفتن و شنيدن ادعاى مدعى در احكام شهادات و قضاء بررسى شده است.
مؤلف سه نظريه را در اين مسئله مطرح نموده است. نظريه اول پذيرفتن در صورت جزم و يقين مدعى، نظريه دوم به صرف ظن و گمان مى‌توان ادعاى وى را پذيرفت، نظريه سوّم تفصيل در صورت مخفى بودن و واضح بودن است به اين معنى كه در مواردى مثل سرقت و قتل كه عادتا مخفى است ادعاى وى پذيرفته شود و در صورتى كه از امور واضح و آشكار است نياز به جزم و اطمينان دارد.
وى نظريه سوّم را پذيرفته است و با استناد به آيات و روايات و اقوال بزرگانى همچون شيخ طوسى در تهذيب و شهيد اول در القواعد و الفوائد اشتباه بودن نظريه‌هاى اوّل و دوّم و صحيح بودن نظريه سوّم را اثبات نموده است.
در مقدمه ناشر به نسخه مربوط به سال 964 ق در كتابخانه آیت‌الله مرعشى اشاره شده است.
31-25) كتابى كلامى است و در مورد تعيين مخالفين اميرالمؤمنين(ع)
نام كتاب: جوابات (أجوبة) الشيخ حسين بن مفلح الصيمرى، الأسئلة الصيمرية، الفوائد الوافية
نوشته بسيار مختصرى در حدود 200 خط است كه در آن به هفت مسئله فقهى از ابواب مختلف پاسخ داده شده است.
اين مسائل عبارتند از: فورى بودن طلاق در جائى كه اجنبى مهر را بذل كرده باشد، چگونگى وضعيت اموال مسافرى كه ناپديد شده باشد، حكم عقد اشتباهى بدون عمل زناشوئى، چگونگى نماز مسافر، دين، وقف، تأخير در پرداخت خمسى كه حق امام و فقراء سادات باشد.
در الذريعة ج 89/2، ج 204/5 به نسخه‌اى از كتابخانه آیت‌الله مجدد شيرازى در سامراء اشاره شده است.
در مقدمه‌اى بر فقه شيعه صفحات 168، 169 دو نسخه كتابخانه ملك در تهران، و كتابخانه آیت‌الله مجدد شيرازى در سامراء ذكر شده‌اند.
در مقدمه ناشر نيز به نسخه كتابخانه مسجد گوهرشاد در مشهد اشاره شده است.
نوشته مختصرى است كه در آن به يازده مسئله فقهى در ابواب مختلف مثل تيمم، افعال نماز، ضمان، مهريه، تزاحم نماز واجب و مستحب، تلفظ عقود معاملات، اقرار، و تقليد پاسخ داده شده است.
از آنجائى كه سؤالها در سطح عالى فقهى مطرح شده و در آن از كتابهاى التحرير علامه حلّى، البيان و الذكرى شهيد اوّل، و كتابهاى فخر المحققين و احمد بن فهد حلّى و خود مؤلف سؤالاتى طرح شده است، مؤلف نيز با بيانى روان و دقت نظرى كامل به آنها به سبك فقه استدلالى جواب داده است.
اين كتاب از كتاب معادن الجواهر و نزهة الخواطر (ج 386/1) گرفته شده است و در آنجا صاحب اعيان الشيعة سيد محسن امين اين كتاب را به محقق كركى نسبت داده است و آن را از آثار محقق ميسى هم عصر مؤلف ندانسته است.
سيد محسن امين تاريخ نگارش آن كه به خط على بن ابى الفتح مزروعى بوده سال 910 ق ذكر كرده است (ص 247
كتاب) و بنا بر اين، اين كتاب قبل از سال 910 ق نوشته شده است.
اين كتاب دربردارنده 290 مسئله فقهى و جواب آن است كه از ابواب مختلف سؤال شده است و فردى آنها را در يك جا گرد آورده است. وى دربارۀ گردآورى آن در مقدمه مى‌نويسد: هى لعمرى من مهماتالدين و ما يعم به بلوى المكلفين، و قد كانت متفرقة فى كتبنا و كتب الاصحاب فاحببت جمعها فى هذا الكتاب، ليعظم نفعها و يحسن وقعها و ما اثبت الاّ ما صح اسنادها اليه و قوى اعتمادى عليه.
سؤالهاى موجود در آن از نظر سطح علمى يكسان نيستند و از ابواب مختلفى همچون طهارت، صلاة، ارث، احياء، خمس، وقف، زكاة، ضمان، نكاح، طلاق، بيع، نذر، وصيت مطرح شده‌اند.
اگر چه جوابها بيشتر به سبك فقه رساله‌اى نوشته شده است امّا گاهى نيز مثل صفحات 309 و 310 كه سؤال كه از عبارتهاى كتاب قواعد الاحكام علامه حلّى و الدروس شهيد اوّل است به سبك فقه استدلالى نوشته شده است.
در الذريعة229/5 به نسخه آستان قدس رضوى به خط سيد احمد بن على بن عطاء الله حسينى جزائرى كه مربوط به 994 ق است اشاره شده است.
در چاپ كتاب موجود نيز از همان نسخه استفاده شده كه در صفحه 314 به نويسنده و تاريخ نوشتن آن اشاره شده است.
در صفحات 168 و 169 مقدمه‌اى بر فقه شيعه به چند مجموعه از سؤالات فقهى مؤلف اشاره شده است كه معلوم نيست كدام يك از آنان، اين كتاب مى‌باشد.
اين نوشته مختصر شامل ده مسئله جداگانه در ابواب مختلفى همچون صلاة، صوم، تيمم، قرائت قرآن، وقف، شهادات و حدود است كه به سبك فقه رساله‌اى نوشته شده است.
در مقدمه ناشر به نسخه‌اى از كتابخانه آستانه؟ ؟ شهر قم اشاره شده است.
در كتاب مقدمه‌اى بر فقه شيعه صفحه 170 نسخه‌هائى از آستانه قم و كتابخانه ملى فارس ذكر شده‌اند. (پايان)
پیوندها
مطالعه کتاب رسائل المحقق الکرکي در پایگاه کتابخانه دیجیتال نور